پذیرای مرگ خویش برای زندگی دیگران
+23
رأی دهید
-1
۱۶ سال پیش در چنین روزی، ۲۹ مارس ۲۰۰۳ کارلو اوربانی در بانکوک درگذشت. دویچه وله :می‌گفت: «با آرزو رشد کردم و به آرزویم رسیدم که همین زندگی و کارم بود.»کارلو اوربانی Carlo Urbani در شهرک کاستِل‌پلانیو در ۲۰۰ کیلومتری شمال شرق پایتخت ایتالیا زاده شد، در بندر آنکونا در همان نزدیکی پزشکی خواند و از همان آغاز، زندگی را وقف کار و کار را وقف زندگی کرد.
۲۷ ساله بود که ازدواج کرد، ولی کمتر برای همسر و سه فرزندش وقت داشت.
شیفته موسیقی بود و از کودکی ارگ می‌نواخت و آواز می‌خواند.
۳۹ ساله بود که به سازمان جهانی پزشکان بدون مرز پیوست و در پیشبرد کار این نهاد نقش برجسته و سرنوشت‌سازی ایفا کرد.
از آن هنگام بیشتر وقت و کار خود را در منطقه‌های پرجمعیت بیمارخیز آسیای جنوب شرقی می‌گذراند.
۴۳ ساله بود که به نمایندگی از پزشکان بدون مرز جایزه صلح نوبل را گرفت.
در روز ۲۴ فوریه ۲۰۰۳ پس از معاینه یکی از بیمارانش دریافت که ذات‌الریه آن بیمار عادی نیست. او ویروس مسری کشنده سارس را شناخت و با شتاب و پافشاری بسیار خطر جهانگیر شدن این ویروس را به همه دست اندرکاران فرودگاه‌ها، بیمارستان‌ها و سازمان بهداشت جهانی هشدار داد.
اما او خود به هشدار همسرش توجه نکرد و کارش را در بیمارستان فرانسویان هانوی در ویتنام ادامه داد. می‌گفت: «اگر حالا سر کار نباشم پس کی باید باشم؟»
هر روز برای معاینه و درمان بیماران مبتلا به سارس می‌رفت و به هشدار همکارانش توجه نمی‌کرد تا اینکه خود به این بیماری کشنده دچار شد.
اما پیش از مرگش توانست در کشف و تجزیه آن ویروس نوظهور که از جنوب چین از طریق خفاش‌ها به گربه‌ها و از آن راه به انسان‌ها سرایت کرده و در ۱۹ کشور جهان پخش شده بود کمک کند و سازمان بهداشت جهانی را مجاب کند که شبکه‌ای از پزشکان را برای یافتن پادزهر ویروس گرد آورد.
برای نخستین بار همکاری جهانی پزشکان و پژوهشگران به کشف و پخش پادزهر یک بیماری کشنده در کوتاهترین زمان انجامید.
کارلو اوربانی در ۴۶ سالگی در پایتخت تایلند درگذشت.