تیغ دو لبه مستندات تاریخی شبکه تلویزیونی من و تو

باید توجه داشت که این توئیت به تلافی رفتار ضرغامی نوشته شده که دو هفته پیشتر در جلسه شورای‌ عالی فضای مجازی از حسن روحانی گردگیری مبسوطی کرده بود.

زنان ایران پیش از انقلاب ۵۷واقع امر این است که شاید تنها کار مثبتی که در طول ریاست ضرغامی بر صدا و سیمای جمهوری اسلامی انجام شد، این بود که حداقل بخشی از آرشیو رو به نابودی تلویزیون ملی ایران بنا به هر ملاحظه‌ای، دیجیتال شد و از خطر نابودی کامل رَست. قاعدتا اعتبار این کار به پاسدار عقب‌مانده و فاسدی چون عزت‌الله ضرغامی نمی‌رسد اما بانی این کار هر که بوده و به هر سببی که مرتکب این عمل شده، خدمتی ارزشمند جهت حفظ اسنادی از تاریخ معاصر کشور انجام داده است. امید که الباقی این آرشیو هم جایی صحیح و سلامت نگهداری شود تا پس از نابودی فرقه‌ی تبهکار، به کار اهل پژوهش و محققان تاریخ معاصر ایران بیاید.

 

 

مستند «انقلاب ۵۷» همچنین حاوی پیامی هولناک برای طبقه‌ی متوسطِ دلال و اجاره‌بگیر ایران است. دیدن عواقب انقلاب، شامل ناامنی، رکود اقتصادی و از همه بدتر موج پابرهنگان و «مستضعفان» غارتگر و مصادره‌چی، مرفهین جامعه را می‌ترساند و مانع همدلی آنها را برای تغییرات بنیادی در وضع موجود می‌شود. نارضایتی‌های ناشی از سرکوب آزادی‌های اجتماعی در حکومت جمهوری اسلامی، هرچند که عاملی مهم برای اعتراض طبقه‌ی متوسط جامعه است اما در مقابل خوف این طبقه از ناامنی و قطع مناسبات فاسد اقتصادی که موجب رشد طبقه‌ی متوسط منحط کنونی در ایران شده است، این طبقه را در نهایت در کنار فرقه‌ی تبهکار قرار می‌دهد. نگارنده طی سال‌های اخیر و به ویژه پس از خیزش دی‌ماه ۱۳۹۶، از بسیاری از طیف‌های متنوع طبقه‌ی متوسط شنیده است که امنیت پادگانی را بر هرج و مرج انقلابی ترجیح می‌دهند. این بخش از جامعه، با خوی دلالی و اجاره‌بگیریِ نامُوَلد و فاسدشان، همواره متحد استراتژیک و نجات‌بخش استمرارطلبان فاسد حکومتی بوده و هستند.

 

آنچه به اختصار در این چند سطر آمد، بیشتر به این جهت است که از یاد نبریم که هر روایتی از تاریخ، فارغ از قصد راوی، حکم تیغی دو لبه را دارد که همواره یک سوی آن رو به روایتگر است. اینکه تصور کنیم صِرف نشان دادنِ ایام خوش و دستاوردهای شگرف گذشته، موجب خواهد شد که جامعه فاسد و پرتعارض امروز ایران یکپارچه برای بر انداختن فرقه‌ی تبهکار برخیزد، اگر حمل بر ساده‌لوحی نشود، نشانه‌ی عدم شناخت از جامعه کنونی ایران است.

 

فردریش نیچه فیلسوف آلمانی‌، در مقاله‌ی دوم از کتاب «تأملات نابهنگام» از سود و زیان پرداختن به تاریخ برای زندگی انسان‌ها نوشته و هوشمندانه اشاره کرده است که افراط در رجوع به گذشته، می‌تواند به مانعی سترگ برای تغییر در حال آدمیان و در نهایت به نفی اصل زندگی منجر شود. او به درستی در دیباچه‌ی این مقاله‌ی گرانقدر می‌نویسد: «ما برای زندگی و کُنِش به تاریخ نیازمندیم؛ نه برای اجتناب کوته‌نظرانه از زندگی و عمل یا حتی[بدتر از آن]، ماستمالی کردنِ زیستِ خودخواهانه و اعمال بدمان».

 

گذشته می‌تواند چراغ راه آینده باشد؛ تنها زمانی که تاریخ به خدمت زندگی و تغییر در حال آدمیان درآید. تفاوت میان تاریخ‌اندیشی و چُسناله در همین نکته است!
منبع: کیهان لندن