جنگ نابرابر یعنی این!

تا به حال چندبار در مصاحبه بازیکنان و هواداران پرسپولیس شنیدیم که ارزش یکی از بازیکنان حریف معادل ارزش کل تیم ماست؟ در این گزارش می‌خواهیم این جمله را در واقعیت بررسی کنیم.
 
احسان خراسانی: گفتن از جنگ نابرابر پرسپولیس و السد قطر واقعیتی‌ است انکارنشدنی. واقعیتی که البته نمی‌تواند بهانه خوبی برای نجنگیدن باشد. تیم‌های فوتبال وقتی پا به جنگ با حریفان‌شون می‌گذارند، پا پس کشیدن برای‌شان تبدیل به واقعیتی به مراتب ملموس‌تر از نابرابر بودن احتمالی آن جنگ می‌شود. پرسپولیس نمونه بارز تیمی‌است که موقع زدن تک‌تک مشت‌ها به صورت حریف قوی‌تر خودش هیچوقت سختی مسیری که از آن عبور کرده را فراموش نکرده. قوی‌تر بودن السد، حریف نیمه‌نهایی قرمزها در لیگ قهرمانان آسیا، اولین توصیف هر پرسپولیسی برای جدالی‌است که روز سه‌شنبه در آزادی سرنوشت همه چیز را مشخص می‌کند. این وضعیت وقتی پرسپولیس در دور قبلی رقابت‌ها مقابل الدوحیل قرار گرفت هم وجود نداشت. همه بازیکنان از بالاتر بودن سطح حریفان قطری در هر زمینه‌ای صحبت کردند، ولی هیچکدام یادشان نرفت برای گذشتن از جنگ‌های نابرابر باید با تمام توان جنگید.
 
در این گزارش قصد داریم مقایسه‌ای بین بازیکنان پرسپولیس و السد در آستانه دیدار دو تیم انجام دهیم. مقایسه‌ای که هرچقدر بالاتر بودن سطح حریف قطری را نشان دهد، همانقدر بیانگر تلاشی‌ست که قرمزها باید برای رسیدن به فینال آسیا انجام دهند.
 
ارزش پانزده میلیارد یورویی حریف
اگر برای همه اطلاعات این گزارش سایت معتبر “ترانسفرمارکت” را منبع در نظر بگیریم، باید بگوییم تیم فوتبال السد ارزشی معادل با ۱۵ میلیون یورو دارد. رقمی که شاید در مقایسه با فوتبال اروپا بخش کمی از قرارداد یکی از بازیکنان سطح دو لیگ برتر انگلیس باشد، اما در مقایسه با فوتبال ایران اینطور نیست. السدی‌ها به واسطه رشدی که طی سال‌های اخیر داشتند در فوتبال آسیا تبدیل به یکی از قطب‌های قدرت شدند. چه از نظر اقتصادی و چه از نظر قدرت فنی. آنها که دو قهرمانی و یک نایب‌قهرمانی لیگ قهرمانان را در کارنامه دارند به واسطه سرمایه‌گذاری مالکان قطری خودشان به وضعیتی دست پیدا کردند که چیدن هیچ ستاره‌ای از آسمان دنیای فوتبال برای‌شان دست‌نیافتنی نباشد. جذب ژاوی هرناندز و پشت سر آن گابی، وزنه‌های سنگین خط هافبک بارسلونا و اتلتیکومادرید نمونه‌ای از قدرت این روزهای تیم قطری است.
 
بغداد بونجاح و ارزش مالی شانزده برابری!
بدون شک یکی از مشکلاتی که برای اینطور گزارش‌ها با آن مواجه می‌شویم، شفاف نبودن رقم قرارداد بازیکنان ایرانی است. مثلا برای همین فصل که پرسپولیس به نیمه‌نهایی آسیا رسیده مشخص نیست ارزش تیم برانکو و تک‌تک بازیکنانش چقدر است و هرکدام با چه قراردادی به جمع قرمزها پیوستند یا در جمع آنها ماندند. با این وجود اما شکی در پایین‌تر بودن رقم قرارداد بازیکنان پرسپولیس نیست. اگر سروش رفیعی را که نیم فصل با قراردادی یک سال و نیمه به پرسپولیس می‌پیوندد را گران‌ترین بازیکن حال حاضر تیم برانکو در نظر بگیریم، باز هم اختلاف هرکدام از بازیکنان السد از جمله بغداد با او اختلاف جالبی است. آن‌طور که به صورت غیررسمی اعلام شده، سروش رفیعی ۳ میلیارد برای پرسپولیس آب خورده و این در حالی است که بونجاح با همین عدد ولی به میلیون یورو در ترکیب السد حضور دارد. حتی با فرض یورو ۵۰۰۰ هزارتومانی باز هم بغداد چیزی نزدیک به ۱۵ میلیارد قیمت دارد و از تیم ساحل تونس به تیم قطری پیوسته. حالا اگر این مقایسه را با یکی از بازیکنان فعلی پرسپولیس انجام دهیم وضعیت جالب‌تر هم خواهد شد.
علیرضا بیرانوند
قیمت‌سازی برای ستاره‌های جوان
اگر لیست بازیکنان السد در سایت ترانسفرمارکت را بررسی کنیم، خیلی از آنها بدون پرداخت پول زیادی جزو سرمایه‌های باشگاه قطری شدند. هرچند طی سال‌های مختلف بارها نسبت به کم اهمیت بودن فوتبال در قطر انتقاد شده اما در واقعیت داستان طور دیگری‌ست. کم تماشاگر بودن بازی‌های فوتبال در قطر شاید بزرگ‌ترین نقص در این کشور باشد، اما هیچکس نمی‌توان منکر موفقیت‌ها و سرمایه‌گذاری ارزشمند این تیم باشد. قطری‌ها با حساب ویژه‌ای که روی جوانان خودشان باز کردند بخش زیادی از آینده باشگاه را چه از طریق سرمایه‌های انسانی و چه از طریق سرمایه‌های مالی تامین کردند. برای مثال اکرم عفیف بازیکنی‌ست که برای السد هیچوقت خرج به همراه نداشته. او محصول آکادمی باشگاه است و طی سال‌های اخیر بین باشگاه‌های خوب لالیگایی مثل ویارئال و اسپورتینگ خیخون دست به دست شده. این روند تا جایی ادامه داشته که حالا ارزشی معادل ۶۳۰ هزار یورو برای او در نظر گرفته شده.
 
ژاوی، گابی و قراردادهای سرسام‌آور
تا به حال چندبار در مصاحبه بازیکنان و هواداران پرسپولیس شنیدیم که ارزش یکی از بازیکنان حریف معادل ارزش کل تیم ماست. حالا اگر این ادعا را در واقعیت بخواهیم بررسی کنیم، می‌بینیم همان سایت ترانسفرمارکت که مرجع نسبی ما برای این گزارش بوده ارزش باشگاه ایرانی را ۱۰ میلیون یورو اعلام کرده. ۱۰ میلیون یورویی که مطمئنا خیلی‌ها می‌دانند رقمی‌ست که ژاوی هرناندز بابت هر سال حضور در فوتبال قطر و باشگاه السد از مالکان این تیم دریافت می‌کند. قرارداد ژاوی با السد ۳ ساله است و این یعنی ۳۰ میلیون یورو در ۳ سال برای فوتبالیستی که از سطح اول فوتبال دنیا دور شده و بیشتر برای تحقق رویای کسانی که دوست داشتند روزی او را از نزدیک ببینند تلاش می‌کند. در کنار ژاوی بازیکن دیگری هم حضور دارد که چنین وضعیتی را تجربه می‌کند. گابی که از اتلتیکومادرید به السد پیوست، قراردادی دو ساله و با ارزش ۱۲ میلیون یورو دارد. او در هر سال تقریبا نصف ژاوی پول می‌گیرد اما باز هم دستمزدی قابل‌توجه در مقایسه با هریک و یا کل بازیکنان پرسپولیس دارد.
پرسپولیس
تنها جایی که یوروی شانزده‌هزار تومانی امیدوارمان می‌کند!
برای مقایسه بازیکنان السد و پرسپولیس در سایت ترانسفرمارکت به مورد جالبی برخورد کردیم. باشگاه قطری چند بازیکن دارد که ارزش هرکدام از آنها فقط ۲۳ هزار یورو اعلام شده. مثلا محمد سقر دروازه‌بانی‌ست که در سال‌های گذشته در لیگ‌قهرمانان آسیا مقابل استقلال، سپاهان و مس کرمان بازی کرده. او با چه با یورو ۵۰۰۰ تومانی و چه با یوروی ۱۶۰۰۰ تومانی قراردادی دارد که به ۵۰۰ میلیون نمی‌رسد و این یکی از امیدواری‌های طرفداران فوتبال در ایران می‌تواند باشد که باشگاه السد به عنوان نمونه‌ای از باشگاه‌های متمول قطری بازیکنانی دارند که این مقدار پول دریافت می‌کند.
 
رویاها قیمت ندارند
با گذر از همه این اعداد و ارقام سرسام‌آور و مقایسه‌های عجیب و غریب به راه طی شده توسط برانکو و بازیکنانش می‌رسیم. پنجره بسته هیچوقت باعث نشد خورشید خوشبختی برای همیشه با خانه پرسپولیسی‌ها قهر کند و دیگر به آنها سر نزند. پرسپولیسی‌ها طی این چند سال بارها به جای اینکه منتظر خورشید باشند، خودشان منبع اصلی نور امیدواری بودند. بی توجه به همه آمار و ارقام و با توجه به سکوهایی که با هر گل توان فراموش کردن سال‌ها خاطره بد را دارند. برانکو و شاگردانش حالا که در آستانه بازی برگشت نیمه‌نهایی این فصل هستند بدون شک دوباره با فراموش کردن همه گفتنی‌ها پا به چمن سبز آزادی می‌گذارند. آنها تجربه با دست حالی جنگیدن در همین ورزشگاه مقابل الدوحیل را دارند و این بار می‌خواهند نشان دهند “معجزه” بیکار نیست که همیشه برای همه تیم‌های فوتبال اتفاق بیفتد؛ آنها با جنگیدن می‌خواهند دوباره با دستان خودشان معجزه کنند.