آیا ما واقعا آقای فوتبال آسیا هستیم؟
+16
رأی دهید
-9
جدیدترین رده‌بندی تیم‌های ملی جهان توسط فیفا اعلام شد و تیم‌ملی کشورمان با حضور در رتبه ۳۳ دنیا، باز هم صدرنشین قاره آسیا باقی ماند. البته همیشه (حتی در دوره برانکو که ایران به رتبه ۱۷ فیفا هم رسید) حرف و حدیث‌های زیادی در مورد دقیق و معتبر نبودن این رنکینگ وجود داشته، اما سوژه مطلب فعلی زیر سوال بردن ارزش‌های رتبه‌بندی فیفا نیست. این مطلب چند چالش دیگر را مطرح می‌کند؛ این که آیا واقعا اتفاقاتی که در این سال‌ها برای فوتبال ایران رخ داده، تناسبی با جایگاه رنکینگی این تیم داشته است؟ آیا واقعا نشانه‌ای وجود دارد که به‌صورت کیفی و حقیقی نشان بدهد ایران بالاتر از ژاپن و کره و استرالیا و عربستان تیم اول آسیا است؟ کاش این چند ابهام، پاسخی داشته باشند.چرا بازی بزرگ نداریم؟
محمود اسلامیان، عضو هیات‌رئیسه فدراسیون فوتبال به تازگی گفته تیم‌ملی برای برگزاری مسابقات تدارکاتی با تیم‌های متوسط هم مشکل دارد و حداقل باید یک میلیون دلار کنار بگذارد که در توان این مجموعه نیست. واقعیت آن است که تیم‌ملی ایران در این سال‌ها به ندرت بازی بزرگ دوستانه برگزار کرده. این در حالی است که اگر ما واقعا برترین تیم آسیا بودیم، تیم‌های دیگر باید با شرایط آسان به مصاف ما می‌آمدند و با ایران بازی دوستانه برگزار می‌کردند. اگر غنای فنی تیم ما بیش از کره و ژاپن وسوسه‌کننده بود، حتما چند تیم درست و حسابی پیدا می‌شدند که حاضر به مصاف با تیم‌ملی ایران باشند؛ اما چرا این اتفاق رخ نمی‌دهد؟ چرا حتی برای تیمی مثل یونان هم مهم نیست که بازی تدارکاتی‌اش با ایران لغو شود؟ عده‌ای معتقدند این اراده خود کی‌روش است که تیم‌ملی با حریفان بزرگ بازی نداشته باشد، اما در صورت صحت این گزاره هم باز باید گفت صدرنشینی ایران در رنکینگ آسیایی فیفا واقعی نیست، چون از رهگذر کسب پیروزی‌های پیاپی برابر تیم‌هایی مثل ازبکستان به دست آمده است.
چرا لژیونر بزرگ نداریم؟
سال‌هاست که تیم‌ملی در صدر جدول تیم‌های آسیایی فیفا قرار گرفته، اما خبری از لژیونرهای بزرگ در لیگ‌های درست و حسابی نیست. امسال بعد از مدتها تنها علیرضا جهانبخش به برایتون در لیگ برتر انگلستان پیوست که عالم و آدم می‌دانند انتقال او هم مرهون درخشش فردی‌اش در لیگ هلند بود، نه جام‌جهانی ناامیدکننده‌ای که پشت‌سر گذاشت. طبعا اگر ایران باکیفیت‌ترین تیم آسیا بود، بازیکنانش بیش از حالا از سوی باشگاه‌ها و لیگ‌های معتبر زیر ذره‌بین قرار می‌گرفتند.
چرا درآمدزایی نداریم؟
آیا دستاوردهای اقتصادی فدراسیون فوتبال تناسبی با رتبه ایران در رنکینگ فیفا دارد؟ ما چطور تیم اول آسیاییم که تقریبا هیچ درآمدی بابت اسپانسرهای بیرون از کشور نداریم؟ چرا برندهای معتبر تولید پوشاک از همکاری با تیم‌ملی ایران استقبال نمی‌کنند؟ چرا حتی وقتی با آدیداس توافق می‌کنیم، ناچاریم لباس‌های این برند را تنها با کمی تخفیف بخریم؟ چرا حتی شرکت‌های پولدار داخلی برای تبلیغات سراغ تیم‌ملی را نمی‌گیرند؟ آیا واقعا وضع تیم‌ملی در دوران محمد دادکان هم همین‌طور بود؟ اخیرا وزارت ورزش به منظور آماده‌سازی تیم‌ملی برای حضور در جام‌ملت‌های آسیا ۵/ ۲میلیون دلار به فدراسیون کمک کرده؛ آیا وضع فدراسیون پنج‌ستاره که تیم‌ملی‌اش هم صدرنشین رنکینگ قاره است، باید این‌طور باشد؟
چرا قهرمانی جام‌ملت‌ها را غیر ممکن می‌خوانیم؟
همان‌طور که می‌دانید ایران ۴۳ سال است در جام‌ملت‌های آسیا قهرمان نشده، اما در این بازه زمانی شاید هرگز پیش نیامده بود که تیم‌ملی این همه وقت در صدر رنکینگ آسیایی فیفا باشد. در این مدت هر منتقدی که یک کلمه در نقد کی‌روش حرف زد، او را با اشاره به جایگاه تیم‌ملی در رنکینگ فیفا به سکوت وا داشتند، اما وقتی بحث مطالبه قهرمانی در جام‌ملت‌ها پیش می‌آید، حامیان کی‌روش آن را رویایی دور از دسترس و غیرممکن به‌شمار می‌آورند. خب اگر واقعا ما بهترین تیم آسیاییم، چرا نباید قهرمان آسیا هم باشیم؟ کی‌روش با عبور از جام‌ملت‌ها، رکورد طولانی‌ترین دوره سرمربیگری در تاریخ تیم ملی را خواهد شکست. تا به حال نه این همه فرصت در اختیار کسی بوده و نه تیم ملی چنین بالانشینی پیوسته‌ای در رنکینگ داشته است. پس ما باید امروز مدعی اصلی قهرمانی جام‌ملت‌ها باشیم. آیا هستیم؟ اگر نیستیم، این یعنی صدرنشینی مورد اشاره آن قدرها هم کیفی و حقیقی نیست.