پخش ویدیویی بی سابقه از زندگی روزمره شاه و فرح در کاخ نیاوران

یولداش بابا، دهه نود میلادی یعنی دوران بعد از فروپاشی شوروی بود، و اوایل جنگ و اشغال قره باغ. ‌از یک طرف طبق معمول مجالس شب نشینی آندوران پیک بالای پیک بسلامتی آزادسازی قره باغ بود، و از طرف دیگر نو کیسه هایی هم بودند که بعد از سرکشیدن جام کنیاک گنجه می نشستند و در باره چگونگی قاچاق سلاح و رسانیدن آن بدست مافیا در مسکو و لنینگراد نقشه می ریختند. همان سلاحی که برای آزادسازی قره باغ لازم بود، نقشه می ریختند. یعنی وضعیت از هم گسیخته ای بود که سگ صاحبش را نمی شناخت. در یک از چنین مجالسی با یکی از هنرمندان بنام آذربایجان در یک جمعی خودمانی در باکو آشنا شدم. باری این هنرمند سرشناس تعریف می کرد در اواخر دهه شصت میلادی باعده ای از نوازندگان برای اجرای برنامه به تهران دعوت شده بودند. اما قبل از سفر خبر نداشتند که این اجرای موسیقی فقط برای شاه و نزدیکانش ترتیب داده شده بود. ادامه دارد

می گفت بعد از رسیدن به ایران و استراحت، به کاخی که محل اقامت شاه و نزدیکانش بود راهنمایی شدیم. یک سالنی در کاخ وجود داشت که بیشتر به یک سینمای کوچک خصوصی شبیه بود. بعد از پایان اجرای قطعاتی بسیار حزن انگیز از موسیقی ترکی آذربایجانی، منتظر تشویق جمع اندک حاضران بودیم و خود را آماده می کردیم که از صندلی بلند شده و ادای احترام کنیم، اما سکوت سنگین و ناخوشایندی بود. صدای هیچکس در نمی آمد، و ما هم مانده بودیم که چکار کنیم. بعد متوجه شدیم که همه منتظر شاه هستند. شاه و همسرش در ردیف اول صندلی ها نشسته بودند. شاه به ماخیره نگاه می کرد و اشک در چشمانش حلقه زده بود، و در حالیکه چشمهایش را بآرامی پاک میکرد چند کف آرام زد و سپس نزدیکانش که در صندلی های عقب نشسته بودند نفس راحتی کشیدند و شروع به تشویق کردند. یولداش بابا جان، اینست فرجام شاه مملکتی که آشکارا و در روز روشن زبان خود و ملکه اش و مردمانش را بریده بود و حال در کنج تاریک خانه اش و دور از چشم همان مردم برای شنیدن زبان مادریش پنهانی اشک می ریخت. اینها هم بود.

[::Kefli Iskender - مریخ، وانواتو::] نه هر که طرف کله کج‌نهاد و تند نشست, کلاه‌داری و آیین سروری داند. شاه نادان با اندیشه احمقانه آریایی نژاد پاک برتر در عرض پنجاه سال با اجباری کردن زبان فارسی تنها زبان مردمان را نبرید، بلکه کارد بر حلقوم تمامی ایران گذاشت و میراث هزاران ساله تنوع و تساهل زبان و فرهنگ در این سرزمین را نابود کرد، این خمینی نبود که او را از سریر قدرت بزیر کشید، بلکه بقدرت رسیدن خمینی و احمدی نژاد ها نتیجه مستقیم سیاست بغایت نابخردانه خود شاه بود. شاه با اجباری کردن زبان فارسی با دست خود چنان پس گردنی محکمی بر رژیم خود زد که نه تنها از تخت خود بزیر افتاد بلکه نتایج شوم آن جدا از اینکه به انتحار سیاسی خود او ختم شد، بلکه دامان فرزندانش را نیز رها نکرد، و یکی بدنبال دیگری در عنفوان جوانی دست از جان خود شستند، و ایرانی را که حاصل یکهزار سال دولتمداری سلسله های تورک در این سرزمین بود با تمامی ثمرات درایت تساهل زبانی و فرهنگی بین مردمان آنرا را در عرض پنج دهه به باد فنا داد. بریدن زبان و فرهنگ نابخشودنی ترین لکه ننگ دوران فضاحت بار کوتاه پهلوی بود.