انتقام جنـایت سیاه پس از ۵ سال

پسر جوان که در 18 سالگی مهر قاتل بر پیشانی‌اش حک شده پس از قتل عکس‌های جنازه را از طریق تلگرام برای یکی از دوستانش فرستاد تا بعد از پنج سال عقده‌‌گشایی کند.

او که اولیای دم برایش حکم قصاص خواسته‌اند می‌گوید: «پنج سال قبل از سوی قربانی مورد آزار قرار گرفتم زندگی‌ام تباه شد و این ماجرا از من یک قاتل ساخت.»

گفت‌وگوی اختصاصی تپش با این متهم به قتل را می خوانید.

18 سال.

تا دوم دبیرستان.

نه.

من اهل یکی از روستاهای... هستم. در روستایمان تا پنجم ابتدایی بیشتر درس نخواندم ترک‌تحصیل کردم و مشغول به کار شدم. دو سال بعد وقتی که 13 سال داشتم همراه چند نفر از دوستانم به تهران آمدم و در یک مدرسه ‌شبانه روزی مشغول به تحصیل شدم. مقتول هم که دوسال از من بزرگ‌تر بود اهل یکی از روستاهای دیگر بود که 30 کیلومتر تا روستای ما فاصله داشت. او هم مدتی برای ادامه تحصیل به همان مدرسه آمده بود. ما آنجا با هم آشنا شدیم.

من واقعا قصد کشتن سعید را نداشتم ولی او پنج سال قبل یک روز در خوابگاه مرا آزار داد و تهدیدم کرد دراین‌باره با کسی حرفی نزنم، اما خودش ماجرا را به دوستانم گفت و آبرویم را برد و همین موضوع باعث شد به افسردگی مبتلا شوم.

می ترسیدم آبرویم بیشتر برود. به همین دلیل خوابگاه را ترک کردم.

نه. من تنها بودم و نمی‌توانستم هزینه‌های درمان را بپردازم.

در یک کارگاه رویه‌کوبی مبل در دماوند مشغول به کار شدم. با آن که پنج سال از این ماجرا گذشته بود، اما فکر آن از ذهنم پاک نمی‌شد. این ماجرا همه زندگی‌ام را تحت تاثیر قرار داده بود.

ماجرا را به یکی از دوستان صمیمی‌ام گفته بودم. او که سعید را می شناخت می‌گفت او همه جا آبرویم را برده و به همه گفته که مرا آزار داده است. دیگر تحمل این زندگی را نداشتم. هر بار با دوستانم روبه‌رو می‌شدم با تمسخر با من صحبت می‌کردند.

من قصد انتقام نداشتم. فقط می خواستم با سعید روبه‌رو شوم و از او بپرسم چرا آبرویم را برده است.

از طریق یکی از دوستانم در خوابگاه شماره تلفن سعید را پیدا کردم. با او تماس گرفتم، اما خودم را به جای یکی دیگر از دوستان قدیمی‌اش جا زدم .به او گفتم دلم برایش تنگ شده و می‌خواهم او را ببینم و با هم در تهران قرار گذاشتم.

نه. او مرا نشناخت و گفت در این سال‌ها چهره‌ام تغییر کرده است.

نمی‌دانم.

برادر سعید هم همراه او بود، اما بعد از چند دقیقه ما را ترک کرد.

من سر صحبت را با او باز کردم و از خاطرات دوران خوابگاه به او گفتم. او هم توضیح داد در آن سال‌ها دو نفر از بچه ها را آزار داده بود. اسم مرا هم آورد.

وقتی فهمیدم این ماجرا را برای همه گفته و آبرویم را برده شوکه شدم. این موضوع را از دوستانم شنیده بودم، اما باور نداشتم. اشک در چشمانم جمع شده بود، اما خودم را کنترل کردم و حرفی نزدم.

شب شده بود و می خواستم به محل کارم برگردم به همین خاطر از او خواستم فردا به کارگاه رویه‌کوبی مبل در دماوند بیاید. او هم قبول کرد.

نه. نمی‌خواستم او را بکشم. فقط می‌خواستم با او حرف بزنم، اما در شرایط بدی قرار گرفتم و ناچار شدم او را بکشم.

سعید بعد از ساعت کاری و زمانی که هیچ کدام از همکارانم نبودند به کارگاه آمد. ما با هم قلیان کشیدیم. هندوانه آورده بودم و می خواستم به او تعارف کنم که یکباره چاقو را از داخل سینی برداشت و به من حمله کرد. او قصد داشت مرا آزار بدهد که کنترلم را از دست دادم. خاطره سال‌ها قبل از پیش چشمانم گذشت و در یک لحظه چاقو را از دستش گرفتم و به داخل آشپزخانه پرتاب کردم.

ما با هم درگیر شدیم و با میله آهنی که در اتاقک نگهبانی داشتم ضربه‌ای به سرش زدم.

ترسیده بودم به همین دلیل فرار کردم، اما هنوز به سر خیابان نرسیده بودم که متوجه شدم گوشی تلفن همراهم را جا گذشته‌ام و به کارگاه برگشتم.

نمی‌دانم. وقتی گوشی را برداشتم و چشمم به جنازه‌اش افتاد انگار عقده‌های پنج ساله دلم باز شد. از جنازه عکس گرفتم و عکس‌ها را از طریق تلگرام برای یکی از دوستانم که ماجرا را می‌دانست ارسال کردم تا آرام شوم.

بعد از ارسال عکس برای دوستم کارگاه را ترک کردم. بی‌هدف در خیابان‌ها راه می‌رفتم و به این‌که کار درست یا اشتباهی انجام داده‌ام فکر می‌کردم. پیش یکی از دوستانم رفتم، اما بعد از بیست روز به خاطر عذاب‌وجدان به کلانتری رفتم و خودم را معرفی کردم.

پدر و مادر سعید برایم قصاص خواسته‌اند. پدر و مادرم هم در شهرستان هستند و نمی‌توانند پیگیر پرونده‌ام باشند.

او کار درست و حسابی ندارد. چند سال قبل به خاطر قاچاق مواد مخدر به زندان افتاد. وقتی هم آزاد شد کار مناسبی پیدا نکرد.

پدرم همیشه مقابل چشمانم تریاک می‌کشید. هفت ساله بودم که برای اولین بار شیره تریاک را تجربه کردم، اما معتاد نبودم. ولی بعد از بلایی که سعید به سرم آورد تحت فشارهای روحی شدید شروع به مصرف شیشه کردم.

می‌خواستم مواد را کنار بگذارم، اما نمی‌توانستم. هر بار که دوستانم را می‌دیدم آن ماجرای تلخ برایم زنده می‌شد. آنها همیشه با کنایه با من حرف می‌زدند و مسخره‌ام می‌کردند. من هم برای فرار از این فکر مواد مصرف می‌کردم. بعد از کشتن سعید قصد داشتم مواد را ترک کنم و زندگی تازه‌ای شروع کنم، اما عذاب‌وجدان رهایم نکرد.

نمی‌دانم، اما زندگی برایم تمام شده است. حتی اگر آزاد هم شوم نمی‌توانم مانند یک آدم معمولی زندگی کنم. این ماجرا زندگی‌ام را تباه کرد.