فیلمی زیبا از اصفهان در سال ۱۳۴۰ با تصاویری زیبا از زاینده‌رودپر آب و سی و سه پل

چه خوب همه دوچرخه سوار میشدن. الان همه تنبل شدن.

اخ که دلم کباب شد، یه زمانی میرفتیم سی و سه پل زیر سایه درختها ، زاینده رود پر اب، شهر تمیز، یه شاه که قد دنیا بهش مینازیدیم . یادمه یه بار جلسه اوپک بود و عربها هم بودن و به حال و روزگار ما غبطه میخوردن ببین چطور ورق برگشت

سال ۱۳۴۰ ولی‌ همه کت‌ و شلوار و کراوات و پیرا‌هن سفید چقدر تمیز و شیک ، نور به قبر شاهنشاه ایران و پدر بزرگ وارش. حیف که مردم ایران لیاقت داشتن شما را نداشتند.

این مملکت هم چیش برعکسه!هر چی به عقب تر میری خوشی و صفاش بیشتره!!!

یه وقتی تو همین شهر خودمون یه زمین سبزه زار بزرگ(کاله) اندازه چنتا زمین فوتبال بود برا بازی ویا رودخونه اش پرآب و پاکیزه بود و دوروبرشم همش درخت ،دریاش از دور چشم انداز داشت و ما همش با پدر بودیم اونجا ماهیگیری با لانسر فصل بهار و تابستون و میگفتن شاه پهلوی براش 500متر حریم تعیین کرده ووو اما امروز اون کاله سرسبز شده صدها خونه ی بی قواره و اون رودخونه شده یه آب باریکه ی کثیف اون دریای قشنگ هم داره از ما دور دورتر میشه (50 تا 100 متر عقب نشینی داشته) و حریم دریاشم شده سوئیت و خونه های مزخرف و ماهیهاشم که دود شده هوا !!! نمیدونم ایرانی جماعت با همه چی قهره انگار اینروزا! تو مدرسه راه براه میگفتن النظافته من الایمان!! انگار فقط لق لقه دهن همه مدیر و ناظم و بچه هابود .