صد زن؛ 'من روسپی‌ بودم اما با قانونی‌شدنِ آن مخالفم'

سابرینا والیس بیشتر عمر خود را در نیوزیلند به روسپی‌گری گذرانده. او مدت‌ها برای قانونی شدن تجارت سکس فعالیت می‌کرد، اما وقتی خواسته‌های این کمپین محقق شد، نظرش تغییر کرد. او حالا معتقد است مردانی که با روسپی‌ها همبستر می‌شوند باید تحت پیگرد قانونی قرار بگیرند.
 
سابرینا والیس ۱۲ ساله بود که پدرش خودکشی کرد. این حادثه زندگی‌اش را زیر و رو کرد. دو سال بعد، مادرش دوباره ازدواج کرد، و خانوادگی از استرالیا به شهر ولینگتون در نیوزیلند رفتند. دوران بسیار سختی بود. خودش می‌گوید: "خیلی غمگین بودم. ناپدری‌ام آدم خشنی بود. هم‌صبحت هم نداشتم".
 
دلش می‌خواست رقصنده شود. در مدرسه‌اش، وقت ناهار، کلاس باله‌ برگزار می‌کرد که بسیار هم محبوب شد. حتی در یکی از گروه‌های معروف رقص به نام 'لیمبز ' آموزش بچه‌ها را به عهده گرفت.
 
ولی چند‌ ماهی نگذشت که برای گذران زندگی ناچار به روسپی‌گری شد. یک بار که از مدرسه به خانه می‌رفت، مردی به او پیشنهاد داد که حاضر است برای سکس با او ۱۰۰ دلار بپردازد.
 
می‌گوید: "لباس یونیفرم مدرسه تنم بود. بنابراین امکان نداشت کسی سنم را عوضی بگیرد". پول را گرفت و با آن به اوکلند فرار کرد. در اوکلند که مسافرخانه‌ای که مخصوص جوانان است رفت. تعریف می‌کند که "آمدم از باجه تلفنی که بیرون هتل بود زنگ بزنم کسی بیاد کمکم کند. تلفنِ طرف مشغول بود. همان‌جا منتظر ایستادم. پلیس آمد جلوی باجه تلفن ایستاد و پرسید دارم چه کار می‌کنم. گفتم دارم به یکی زنگ می‌زنم".
 
مأمورهای پلیس گفتند ندیده‌اند با تلفن صحبت کند. گفتند بهتر است از آن‌جا برود.
 
می‌گوید: "از آن‌جایی که مسافرخانه پشت خیابان کارانگاهیپ بود، که به روسپی‌گری مشهور بود، فکر کردند من هم فاحشه‌ام و آمدند در وسایلم دنبال کاندوم گشتند. بعد از این ماجرا به سرم زد که از همین راه پول در بیاورم. می‌دانستم اگر بی‌پول بمانم، شب‌ها باید توی خیابان‌ها بخوابم. پلیس‌ها به دیوار چسباندنم و بازرسی بدنی‌‌ام کردند. من هم با خودم گفتم، ظاهرا روسپی باشم یا نباشم، وضع همین است."
 
کمی بعد، سابرینا به خیابان کارانگاهیپ رفت و از یکی از زنانی که آن‌جا کار می‌کرد اطلاعات گرفت. "آن زن بهم کاندوم داد و قیمت‌ها را هم بهم گفت. بهم نصیحت کرد که آن کارهایی را که حاضرم برای مردها انجام بدم، خیلی راحت انجام ندم، برای این‌که به خاطر کارهایی که حاضر نیستم بکنم دعوا و مرافعه راه نیفته. ساموان خیلی دختر خوب و مهربانی بود. سنش برای آن کار خیلی کم بود، ولی معلوم بود که خیلی وقته مشغوله".
 
سابرینا سال ۱۹۸۹، پس از دو سال کار در خیابان، عضو "انجمن روسپیان نیوزیلند" در کرایست‌چرچ شد. خودش می‌گوید: "می‌خواستم کسی کمکم کند بلکه روسپی‌گری را کنار بگذارم. ولی تنها چیزی که بهم دادند کاندوم بود". البته این انجمن هر هفته جمعه‌شب‌ها پنیر و شراب هم سرو می‌کرد که سابرینا را به این برنامه هم دعوت کردند.
صد زن
 
فصل صد زن ۲۰۱۷ بی‌بی‌سی فارسی در مورد زنان، شخصیت‌های تاثیر‌گذار و دغدغه‌های آنها است. این مجموعه شامل مطالب متنوعی از جمله گفت‌‌وگو‌، گزارش و یادداشت از زنان در نقاط مختلف جهان است. عبور از سقف شیشه‎ای، امنیت زنان هنگام استفاده از وسائل نقلیه، تبعیض در ورزش و علت بی‌سوادی زنان و راه حل‌های برای مقابله با آن تنها بخشی از موضوعاتی هستند که در این فصل از ویژه برنامه‌های صد زن به آن می‌پردازیم.

 
می‌گوید: "آن‌ها از این می‌گفتند که آدم‌ها "کارگران جنسی" را معمولاً لکه ننگ می‌دانند. می‌گفتند این بدترین چیز است، و روسپی‌گری هم شغلی است مثل همه شغل‌های دیگر". فایده شرکت در این جلسات این بود که کارش برایش قابل‌تحمل‌تر می‌شد.
 
کم‌کم در انجمن فعال شد. انجمن از حامیان کمپینی بود که برای قانونی شدن کامل تجارت جنسی، حتی رعایت حقوق پااندازان، تلاش می‌کرد. به گفته خودش، «فکر می‌کردم انقلابی در راه است. خیلی هیجان‌زده بودم که ببینیم این کمپین چه‌طور می‌تواند زندگی و شرایط زنان را بهتر کند".
 
روسپی‌گری در سال ۲۰۰۳ قانونی شد. سابرینا هم در مهمانی‌ انجمن که به همین مناسبت برگزار شده بود شرکت کرد.
 
اما خیلی زود مأیوس شد و نظرش را عوض کرد. "لایحه اصلاح روسپی‌گری" فعالیت روسپی‌خانه‌ها را قانونی می‌دانست، و این مدل را اغلب امن‌ترین گزینه ممکن برای زنانی می‌دانند که در بازار سکس کار می‌کنند.
 
کمیته مسائل داخلی مجلس عوام بریتانیا بارها به موضوع تجارت سکس پرداخته و رویکردهای مختلف از جمله قانونی کردنِ کامل آن را بررسی کرده است. ولی از نظر سابرینا والیس، این قانون در نیوزیلند فاجعه‌بار بوده و تنها به سود پااندازان و دلالان تمام شده است. می‌گوید: "فکر می‌کردم از حقوق زنان دفاع می‌کند و به آن‌ها قدرت می دهد. ولی مدتی نگذشت که فهمیدم دقیقاً برعکس این است".
 
یکی از مشکلاتش این بود که روسپی‌خانه‌ها با دلالان معامله "تمام‌عیار" می‌کردند، یعنی در ازای پولی که می‌دادند این اجازه را پیدا می‌کردند که هر کاری که می‌خواهند با زنی که خریده‌اند انجام بدهند. "معنی‌اش این بود که زن‌ها خودشان نمی‌توانستند قیمت را تعیین کنند یا بگویند چه خدمات جنسی‌ای حاضرند بدهند یا ندهند. ایده قانونی‌ کردن اصلا بر همین اساس بود".
 
والیس که ۴۰ سالش شده بود، برای کار وارد یکی از روسپی‌خانه‌های ولینگتون شد. ولی‌ آن‌چه دید شوکه‌اش کرد. "همان شیفت اول کارم بودم که دختری را دیدم که از کار برگشته بود، دچار حمله عصبی و هراس شدید شده بود. می‌لرزید و گریه می‌کرد. نمی‌توانست حرف بزند. ولی مسئول آن‌جا سرش داد می‌کشید و می‌گفت برگرد سر کارت. من هم وسایلم رو برداشتم و از آن‌جا رفتم".
 
کمی بعد، ماجرا را برای انجمن روسپیان ولینگتون تعریف کرد. از آن‌ها پرسیده بود: "چه کار می‌توانیم در این باره بکنیم؟" اما "کوچکترین توجهی" به او نکردند، و او هم در نهایت انجمن را ترک کرد.
 
تا آن زمان، این سازمان تنها پناه و پشتیبان او بود؛ جایی بود که در آن هیچ‌کس او را برای کاری که می‌کرد قضاوت نمی‌کرد. ولی در همان دورانی که داوطبلانه برای آن‌ها کار می‌کرد. آرام آرام نگاه منفی‌اش شکل گرفت و به یکی از مخالفان قانونی‌شدن تبدیل شد.
 
در ادامه می‌گوید: "یکی از کارهای من در "انجمن روسپیان نیوزیلند" این بود که همه مطالب و موضوعات [مربوط به تجارت جنسی] را در رسانه‌ها پیدا کنم. یک بار مطلبی می‌خواندم که کسی داشت از این حرف می‌زد که یک روسپی می‌تواند با چشم‌هایی گریان حرف بزند بدون آن‌که دقیقاً بداند چرا دارد گریه می‌کند. و تنها زمانی می‌فهمد که از [تجارت سکس] بیرون آمده باشد. من سال‌ها وضعم همین بود. نمی‌فهمیدم چرا این طوری‌ام؛ چرا حالم این‌جوری است. وقتی این مطلب را خواندنم، با خودم گفتم، ای وای، این دقیقا خود منم".
 
سابرینا دیگر نمی‌توانست ادامه بدهد. اوایل سال ۲۰۱۱ روسپی‌گری را کنار گذاشت و در جستجوی یک زندگی جدید به گلد کوست در کویینزلندِ استرالیا رفت. گیج و سردرگم و افسرده بود. یکی از همسایه‌ها پیشنهاد کرد روسپی‌گری اینترنتی (با وب‌کم) را امتحان کند. سابرینا مؤدبانه پیشنهادش را رد کرد. "انگار روی پیشانی‌ام نوشته بود "فاحشه". از کجا فهمیده بود؟ فکر می‌کنم تنها دلیلش این بود که زن بودم". بعد از این ماجرا، هر بار که همسایه سابرینا را می‌دید بدوبیراه می‌گفت.
 
مدتی آنلاین با زنان فمینیست که مخالف قانونی‌شدن تجارت سکس بودند حرف می‌زد. آن‌ها می‌گفتند مجرم دلالان و پااندازان‌اند نه روسپی‌ها - نگاهی که در حال حاضر در پارلمان بریتانیا نیز در دست بررسی است.
 
کمی بعد سابرینا گروهی به نام "فمینسیت‌های رادیکال استرالیا" تأسیس کرد و بلافاصله، به کنفرانسی در دانشگاه ملبورن دعوت شد. این کنفرانس که سال گذشته برگزار شد، اولین کنفرانسی بود که در مورد مخالفت با قانونی‌شدن تجارت سکس برگزار می‌شد. این در حالی است که بسیاری از کشورها فعالیت روسپی‌خانه‌ها را قانونی اعلام کرده اند. ملبورن از اواسط سال‌های دهه ۱۹۸۰، فعالیت روسپی‌خانه را قانونی اعلام کرده است، و با این‌که در این سال‌ها با حمایت‌های بسیاری روبه‌رو شده، جنبشی در جهت مخالف آن نیز در حال رشد است.
 
سابرینا از دورانی می‌گوید که به فعالی فمینیست تبدیل شد که با تجارت سکس مخالفت می‌کرد. او مشکلی ندارد که درباره گذشته‌اش صحبت کند، و آن را "شروع زندگی جدیدش" می‌داند. می‌گوید: "اول از نظر احساسی و عاطفی جدا شدم، بعد از نظر فیزیکی، و آخر هم از نظر فکری".
 
پس از آن کنفرانس، سابرینا به پزشک مراجعه کرد. پزشک گفت اختلال تنش‎زای پس از رویداد یا PTSD دارد. به گفته خودش، "این نتیجه سال‌ها روسپی‌گری بود. خیلی اثر بدی رویم داشت. ولی خوب توانستم باهاش کنار بیام".
 
از نظر او، بهترین درمان کار کردن با زنانی است که کار در تجارت سکس را می‌فهمند و با آن آشنایی دارند، و نیز با کسانی که برای آثار منفی و زیان‌های روسپی‌گری کمپین می‌کنند. یکی از اهداف او این است که صدای زنانی باشد که عمدتاً به خاطر کسانی که آن‌ها را مورد سوءاستفاده قرار می‌دهند سکوت اختیار کرده‌اند و از وضعیت خود چیزی نمی‌گویند.
 
می‌گوید: "هدف من این نیست که کسانی را که در این صنعت مشغول به کارند گیر بیاندازم یا به آن‌ها بگویم از این صنعت بیرون بیایند. صرفا می‌خواهم تغییر ایجاد کنم، و برای این کار باید تا جایی که می‌توانم صدایم را به گوش آدم‌ها برسانم، بلکه به زنان دیگر هم کمکی کرده باشم."