برندگان جشنواره ونیز و موفقیت سینماگران ایرانی به روایت تصویر.

تو خیلی خبرا یه عده کفگیر خورده هی نق میزنن ایرانی خوار و ذلیل شده خب اگه شده پس چرا اینجا موفقن؟ البته تضعیف شده ایم ولی خوار نشده ایم .ذلیل شدن بی بته بودن و بی هویت تاریخی بودنه که پتانسیلش موجوده ولی بالفعل درآوردنش همت شخصی میخواد مثل تلاش این افراد خبر فوق که اکثر ما ایرانیهای تنبل و عادت کرده به پول نفت حالش رو نداریم. دولت ج.ا که از کره مریخ نیومده همین من وشمائیم که فرصت گیر آوردیم

نام این بدرستی «سینمای فارسی» است. ٬٬ایرانی٬٬ نامیدن این سینما توهین به شعور ملت کرد است. توهین به شعور ملت ترک است. توهین به شعور ملت عرب است. توهین به شعور ملت بلوچ است. توهین به تمامی ملتهای غیر فارس زبان است. تمام بودجه و سرمایه این مملکت به نام ایران به کام فارس است. این توهین به شعور ۷۵ درصد جمعیت زیر ایران است. روز پایان این ناعدالتی دور نیست.

تلویزیون ، سینما ، رادیو ، روزنامه ، تمامی نهادهای فرهنگی ، کتابخانه ، مجلس ، ارتش، بسیج، سپاه، مراکز جاسوسی همه و همه برای هفتادوپنج درصد ملتهای زیر اشغال حکومت ایران زبان اشغالگر و متجاوز است.

اگر فرزند شما در شهر و وطن خود نتواد بزبان مادری خود تحصیل کند ، آن شهر و آن وطن در اشغال اجانب است. معلمی که به این اشغال اعتراض نکند همدست اشغالگر است. اگر شما نتوانید در سینمای شهر خود به تماشای فیلمی که بزبان شما و مناسب فرهنگ شما و توسط فیلمسازان ملت شما ساخته شده است بنشینید، آنگاه بدانید شهرتان در اشغال بیگانگان است.

چشمهایتنا را بمالید و به سنگ مزار عزیزانتان بنگرید. اگر سنگ مزار عزیزان شما بزبان مادری شما نوشته نشده باشد، آنگاه ایرا بدانید که این متجاوز خائن حتی به مرده عزیزان شما نیز رحم نمی کند. بدانید در حقیقت آنکه زیر سنگ آن مزار بهمراه عزیزانتان دفن کرده اید میراث هزار ساله فرهنگ شماست که بخاک سپرده اید. اینست حضیض بی فرهنگی در گورستانی بنام ایران. گورستان فرهنگها! گورستان زبانها. گورستان شادیها، گورستان هزاران سال تمدن ملت های کرد و ترک و عرب و بلوچ و ترکمن.

درود بر نوید محمد زاده، به راستی‌ لایق این جایزه است، نقش او در ابد و یک روز بیانگر توانأیی اوست.

تا زمانی‌ این من و تویی‌ها در ایران است ، آخوند هندی و پان ترک و عراقی بر ایران حکومت می‌کند، چون این ملت آمیخته و پر از ناخالصی نمیخواهد دست از این منم منم خود بردارد، قریبِ به چهل سال است این نظام ضد ایرانی بر ایران حاکم شده ، اما تنها افکار متوجه خود است و نه ایران، انگار زبان فارسی‌ خاری در چشمِ اقومِ مدعی ایرانی اما طلبکار ایرانی است، بزرگترین معضل ایران و تمام اقوم از فارس و غیره این حکومتِ اجنبی است و اگر کسی‌ اینرا نبیند یقیناً نه چشم بصیرت دارد نه ذره ایی غیرتِ ایران دوستی‌ و نه جووی معرفت.

موسسات تحمیل زبان فارسی، باید مراکز تحصیل زبان مادری تبدیل شوند. آموزش بزبان مادری یک حق انسانی است. این اولین شرط پایه گذاری سنگ بنای دمکراسی در ایران است. این مهمترین شرط به عقب راندن رژیم واپسگرای حاکم است.

ایران نام یک حاکمیت است نه فرهنگ! هیچ هنر و اثر هنری را نمی توان ایرانی نامید. اگر سینمای فارسی موفقیتی کسب می کند افتخارش مدیون زبان و فرهنگ فارسی است. اینکه حکومت با ایرانی خواندن ان سعی در تحمیق مردم دارد خود مقوله ای جداگانه است. اطلاق سینمای ایرانی مانند اینست که یک فیلم روسی را فیلم شوروی بنامیم. اغماض و سکوت روشنفکران فارس در قبال چنین بی مبالاتی تنها یک توجیه دارد. همدستی این باصطلاح روشنفکران با نابودی تمامی فرهنگهای غیر فارسی زبان. وبال این گناه نابخشودنی استمرار این حکومت فرهنگ ستیز است که افعی وار نیش خود را در رگ فرهنگهای موجود در ایران فرو کرده است. این سکوت گورستانی روشنفکران فارس علیه هولوکاست زبانی است که باعث گردیده ملت فارس در جمود جهالت رقت برانگیز خود برتر بینی و از همه جا بیخبری نگه داشته شود .

خبرنویس دویچه وله از قدرت و تاثیر کلمات آگاه است. آنکه تیتر خبر را تنصیم کرده خوب می فهمد چه نوشته است. انتخاب کلمات« سینماگران ایرانی» آنهم توسط دویچه وله فارسی ابدا تصادفی نیست. تعمد قابل تامل خبرنویس دویچه وله فارسی در «سینمای ایرانی» خواندن آنچه بدرستی می بایستی «سینمای فارسی» نوشته شود نشانه همراهی عملی این بنگاه خبرپراکنی با رژیم ایران در شیره مالیدن سر ۷۵ در صد جمعیت ایران (ملت کرد و ملت ترک و ملت عرب و ملت بلوچ و ملت ترکمن) است. ایرانی خواندن سینمای فارسی، تحمیق مردمانی است که حتی از داشتن حتی یک کودکستان بزبان مادری خود برای فرزندانشان محروم هستند. دویچه وله فارسی همدست رژیم ایران در این هلوکاست زبانی و فرهنگی است.

باز شبهِ روشنفکران نقش شریعتی‌ و دیگرِ جو گرفته گان را بازی می کنند، همان بازی تفرقه بینداز و حکومت کن، همان بازی مذهب علیه مذهب ، همان قلنبه گویی و خود فهمیدن و خود خندیدن، و اما با تبعاتی فراتر از وهم و گمان، برایِ مراسمِ اعطایِ جایزه نوبل به شیرینِ عبادی، گروه کامکار دعوت شده بودند و دریغ از یک اجرا به زبانِ پارسی، در حالیکه شهرتِ خود را به واسطه اجراهایِ پارسی‌ کسب کرده بودند و نه کردی، و در آنجا اوجِ وطن پرستی‌ خود را نشان دادند !! وطن برایِ آنها کردستان تلقی‌ میشود و زبان کردی، در دیگر اجراها که برای پر کردن سالن مجبورند پارسی‌ هم بخوانند، هنگام اجرای پارسی‌ سیاه پوش و مرده دل میشوند و هنگام اجرایِ کردی ، شاد و شنگول و رنگین، در حالیکه پارسیان زخم خورده ‌قومِ ضد ایرانی هستند و عرب پرستی‌ آنان ، و اما کاش شاهنا مه را یک کرد تقریر کرده بود ، مثنوی و دیوان شمس را یک ترک، گلستان و بوستان را یک بلوچ و دیوا نِ حافظ را یک لًر زبان ، همچنین سایرِ آثارِ دیگر، بیگانگان که تلفظ فارسی ایرانی ما را میشنوند قریبِ به اتفاق آن‌ را همچون یک ملودی می‌دانند که آهنگین است و گوش نواز ، .....

....شکرشکن شوند همه طوطیان هند,. زین قند پارسی که به بنگاله می‌رود,. طی مکان ببین و زمان در سلوک شعر,. کاین طفل یک شبه ره یک ساله می‌رود. / بعضی‌ چیزها خودش را از خودش می‌یابد و زبان فارسی ایرانی اینگونه است، و ایرانیان پارسی‌ موردِ حمله‌ترین قوم در این نظام اجنبی است، اگر زبان دیگر اقوم ایرانی را این نظامِ بیگانه خائن محدود کرده، کل فرهنگ و اعتبار پارسیان ایرانی را مورد هجمه و بد نامی‌ و بدعت قرار داده است، بگونه ایی که لقبِ پر افتخار تروریست و کشور عقب افتاده آخوند پرست به ایرانیان اطلاق میشود که با پرشین یا پارسی می‌‌شناسند‌شان . چشم‌ها را باید شست جور دیگر باید دید !