اورانوس و نپتون «گنجینه‌های الماس» منظومه خورشیدی

فضای لاجوردی دوردست ترین سیاره های منظومه خورشیدی لایه‌های الماس را در بر گرفته‌اند.
 
نشریه علمی Nature Astronomy در گزارش بلندی در این باره می‌نویسد فضای سیاره های منظومه خورشیدی از کربن، اکسیژن، ازت و برخی عناصر سنگین تر تشکیل شده است. اینها نوعا از ترکیب با هیدرژن، آب ، آمو نیاک و گاز متان تولید می کنند.
 
در فضای بیرون از منظومه، اما، این عناصر زیر فشار شدید، ازهم جدا می شوند. متان تاب نمی آورد و در یک کنش و واکنش شیمیائی پیچیده، هیدروکربورهای درهم فشرده می سازد. فشار که باز هم زیادتر شود، کربن از هیدرژن جدا می شود. ذرات جامد کربن خالص که همان الماس است به سطح سیاره فرود می آیند و بدین ترتیب لایه ای از این عنصر گرانبها در این دو سیاره ایجاد می شود.
 
فرضیه های نجومی ۳۰ سال گذشته برآنند که مرکز اورانوس و نپتون از لایه‌های خالص الماس تشکیل شده است.
 
آزمایش های جدید به یاری اشعه ایکس-لیزر درستی فرضیه را اثبات می کنند که این دو سیاره را لایه های بزرگ الماس در برگرفته اند.
 
در آزمایش‌ها شرایط درون نپتون بازسازی شده و با استفاده از لیزر، متان را زیر فشار شدید قرار می‌دهند. با فشار بسیار بسیار بالا، دما به شکل خارق العاده ای افزایش می یابد که کربن را از هیدرژن جدا می کند. منتها چنان حالتی بسیار بی دوام است و کمتر از یک ثانیه پایان می گیرد. اما در همان یک آن، دانه های الماس شکل می گیرند. در این آزمایش، دمائی ایجاد می شود که در عمق ۱۰ هزار کیلومتری نپتون وجود دارد، دمایی که ادامه می یابد تا بلورهای الماس به خوبی شکل بگیرند.