ناگفته‌های پدرخوانده از پرونده سرهای بریده

 ماجرا از کشف دو سر سوخته متعلق به زن و مردی در زباله‌های حاشیه خیابان شیخ بهایی آغاز شد. آخرین ساعات یازدهم مرداد امسال، فردی ناشناس، سرها را در زباله‌ها انداخته و متواری شده بود.

 

کارآگاهان پلیس پایتخت، پس از 17 روز جست‌و‌جو، ردپای پدرخوانده 75 ساله یکی از مقتولان را در حادثه کشف و او را در خانه‌اش دستگیر کردند. همایون که پیش از انقلاب، سابقه کار در ساواک را دارد، ابتدا منکر جنایت شد، اما در ادامه به قتل شهرام و عروسش اعتراف و علت آن را اعتیاد آنها به مصرف روانگردان شیشه اعلام کرد. او در برنامه رادیویی یک پرونده، یک روایت گفت: شهرام، پسر خواهر همسرم بود. من او را دوست داشتم اما این اواخر، شیشه و کراک مغزش را از کار انداخته بود. فحاشی می‌کرد. همسرم را هم کتک زده بود. در یک لحظه به جنون رسیدم و با اسلحه شکاری، او و عروسم را کشتم. سپس اجسادشان را مثله کردم و هر کدام را یک جا انداختم تا گیر نیفتم. می‌خواستم گیر نیفتم تا از همسرم پرستاری کنم. همایون چهار مدرک در مقطع لیسانس دارد. با وجود این، مدعی است بازتاب گسترده خبر کشف سرها را در هیچ روزنامه یا سایتی ندیده بود. مشروح گفت‌وگوی او را در زیر می‌خوانید.

75 سال.

مگر می‌شود درباره مرگ عزیزم حرف بزنم و گریه نکنم؟

سابقه بستری شدن در بیمارستان را دارم. زمان خدمت در ژاندارمری تحت نظر روانپزشک بودم و وقتی به انگلیس رفتم، به دکتر مراجعه می‌کردم.

از دوران دبیرستان. یک بار هم خودزنی کردم.

یک بار وقتی افسر دستور ایست داد، عصبانی شدم و می‌خواستم تیراندازی کنم.

کارمند بانک بودم تا این که سال 50 دوباره به ناراحتی روانی مبتلا شدم.

نه.

چهار تا لیسانس در رشته حسابداری، بانکداری، بایگانی و مدیریت دارم.

دو تا از لیسانس‌ها را زمانی که در بانک کار می‌کردم، گرفتم. بایگانی را در تاسیسات جهانگردی نخست وزیری و مدیریت را هم در خارج از ایران خواندم.

از سال 50 تا 53 در بخش تاسیسات جهانگردی نخست‌وزیری بودم. بعد به انگلیس رفتم تا زمان انقلاب.

در بخش ساواک انگلیس استخدام شدم و هر جا تجمعی می‌شد، گزارش می‌دادم. کارم تحلیل و بررسی بود.

کارش سختی زیادی نداشت.

بعضی وقت‌ها پاداش می‌دادند.

نه، فقط من را به دانشکده‌های مختلف می‌فرستادند تا با فضای هر کدام از آنها آشنا باشم.

مسلما خیلی اثر داشت. آنجا هم قتل‌هایی اتفاق می‌افتاد.

خودشان این لقب‌ها را داده بودند.

بعد از چند سال، مدیر تور جهانگردی شدم و تمام دنیا، غیر از استرالیا را گشتم.

سال 40 با هم آشنا شدیم و اول اسفند 45 ازدواج کردیم. الان 56 سال است با هم زندگی می‌کنیم.

خانه برای مادرم بود. یک آپارتمان در امیرآباد.

شهرام پسر خواهر خانمم بود. من بچه‌دار نمی‌شدم و همسرم در تمام این مدت با این مساله کنار آمد. به خاطر گذشتی که او کرد، تصمیم گرفتم شهرام را به پسرخواندگی قبول کنم، ضمن این که به من و خاله‌اش هم محرم بود، اما نباید هیچ وقت چیزی را به زور از خدا خواست. او خودش هرچه صلاح بداند، همان می‌شود.

وقتی برای اولین بار می‌خواست به مدرسه برود، در هفت سالگی، مادرش همه چیز را به او گفت.

نه، من را دوست داشت.

نه، ضمن این که با مادر واقعی خودش هم رفت و آمد داشت. البته بیشتر همسر من بزرگش کرد.

نه، پنج شش سال پیش فوت کرد.

نه، یک بار شناسنامه‌اش گم شده بود. رفت تجدیدش کند و فهمید پدرش چهار پنج تا بچه دیگر هم دارد. هرکاری کرد، نتوانست آدرس او را گیر بیاورد. گفتند باید از دادگاه نامه بیاوری.

گفت فقط می‌خواهد او را ببیند.

از کودکی در خانه تیر و کمان و تفنگ بادی داشتم. قتل پسرخوانده و عروسم را با همان تفنگی که در 14 سالگی خریده بودم، انجام دادم.

همه جور حیوان، کل، بز، پرنده و گراز.

نه.

نه، من آن زمان اسلحه نداشتم.

نه، سر حادثه اخیر هم به مرحله جنون رسیدم.

نرگس 33 سالش بود. یک روز شهرام رفته بود سمنان. زنگ زد گفت با نرگس آشنا شده، اما هنوز او را عقد نکرده. گفت می‌شود او را به خانه بیاورم؟

چرا اما دیگر شده بود. سال بعد هم عقد کردند.

بله، به شیشه و کراک. مغزش را از کار انداخته بود و مدام داد و فریاد می‌کرد.

از 15 سال پیش وقتی در فرودگاه مهرآباد راننده تاکسی بود.

شهرام مدام از من پول می‌گرفت. من هم تا آنجا که می‌توانستم، پول در اختیارش می‌گذاشتم. او تمام نقره‌ها، قالی‌ها و موکت‌های خانه را فروخته بود. شب‌ها هم ماشین را برمی‌داشت و می‌رفت از صندوق صدقات دزدی می‌کرد یا لاستیک می‌دزدید.

اصلا قبول نداشت معتاد است.

نه.

بله، با هم در اتاق می‌کشیدند.

خیلی، چون اگر جلوی شهرام را می‌گرفت، کار به اینجا نمی‌کشید.

یکی دو سال بود، نه پخت و پز می‌کرد، نه هیچ کار دیگری. من با این سن و سالم باید برای آنها غذا می‌پختم.

شهرام دوباره داد و بیداد کرد. می‌گفت ماشین را برده جایی پارک کرده که نتوانم پیدایش کنم.

بله.

بله، اما آژانس گرفتم و ساعت 11 شب او را به خانه یکی از خواهرهایش فرستادم.

گفتم دارم به حالت جنون می‌رسم و تو برو. اگر بیهوش شوی، من چه کار کنم؟

چرا، همیشه هم جیغ می‌زد و جلویمان را می‌گرفت، اما این دفعه خیلی داد و فریاد شهرام شدید شده بود.

چون من خواسته بودم. آن روز شهرام کتکش زده بود. نصف صورتش سیاه بود. دوباره هم می‌خواست او را بزند. گفتم مرا بزن. شهرام حتی سه چهار دفعه دستش را گذاشت جلوی دهانم و می‌خواست مرا خفه کند.

ساعت 12 شب بود. اسلحه را پر کردم. شهرام همین‌طور که فحش می‌داد، رفت سمت آشپزخانه. وقتی برگشت سمت اتاق و اسلحه را دید، جا خورد. تیر اولی را شلیک کردم. خورد زیر چشم راستش و افتاد زمین.

بلافاصله پس از شلیک، از اتاق بیرون آمد. یک تیر هم در سینه او خالی کردم.

نه، شهرام بلند شد و گفت کور شدم. دوباره افتاد. رفتم بالای سرش و تیر خلاص را شلیک کردم. بعد رفتم سراغ نرگس. روی تخت افتاده بود. یک تیر هم به سر او زدم. شهرام دو تا سگ هم داشت. آنها را هم کشتم.

زورم نمی‌رسید اما با کلی سختی، شهرام را به حمام کشاندم و با اره برقی مثله کردم. عروسم را هم به همین طریق.

چون زورم نمی‌رسید کار دیگری انجام بدهم، ضمن این که می‌خواستم گیر نیفتم.

مثله کردن شهرام یک روز طول کشید. مقداری خوابیدم و چهار صبح بیدار شدم و شروع کردم به مثله کردن نرگس.

تکه‌های اجساد را در سطل زباله چند جای مختلف شهر انداختم.

چرا، گفتم شهرام وانت گرفت و وسایل و سگ‌هایش را بار زد و رفت. بعد هم گفت هر وقت مردید، برمی‌گردیم.

مامورها وقتی آمدند و گفتند پسرت را به جرم دزدی گرفته‌ایم، همان جا شک کردم و کل ماجرا را حاشا کردم، اما وقتی عکس‌ها را رو کردند، فهمیدم همه چیز را می‌دانند. آن موقع اعتراف کردم.

دکتر.

مقداری به خاطر او بود. می‌خواستم جبران کنم.

نه، من او را دوست داشتم.

نه، این نفرت در عرض سه روز ایجاد شد. من 38 سال حتی دست روی شهرام بلند نکردم.

نمی‌توانستم. ممکن بود فکر کند چون پدرش نیستم، او را کتک می‌زنم.

می‌خواستم گیر نیفتم تا از همسرم پرستاری کنم.

من هیچ لذتی از زندگی‌ام نمی‌برم. 75 سالم شده. قلب و چشم و گوشم را عمل کرده‌ام. به قاضی هم گفتم زودتر اعدامم کنید. نمی‌خواهم زنده بمانم.

فقط ناراحت او هستم. او هم در این شرایط، دوام نمی‌آورد.

دیدم خودم از زندگی‌ام لذت نمی‌برم، شهرام هم اگر به این شکل پیش برود، آخر سر در جوی آب می‌میرد. خواستم راحتش کنم. به جنون رسیده بودم.