آرتریت انگشت؛ انواع، علائم و درمان

مفاصل بخش هایی از بدن انسان هستند که دو استخوان به هم می رسند. آرتریت بیماری است که به سطح مفصل آسیب وارد می کند.
 
به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "وری ول"، مفاصل دارای سطوحی ویژه هستند که امکان حرکت نرم و روان را فراهم می کنند. این سطوح نرم غضروف نام دارند و در صورت آسیب دیدن آنها، بیماری آرتریت شکل می گیرد. انگشتان یکی از رایج‌ترین بخش هایی هستند که تحت تاثیر آرتریت قرار می گیرند.
 
به طور معمول، سه نوع آرتریت انگشتان را هدف قرار می دهند که شامل استئوارتریت (آرتروز)، آرتریت روماتوئید و نقرس می شوند.
 آرتروز
 آرتروز که به نام ورم مفاصل فرساینده نیز شناخته می شود، شایع‌ترین نوع آرتریت انگشتان است. افراد مبتلا به آرتروز، ساییده شدن غضروف را تجربه کرده و از این رو، استخوان در مفصل بدون پوشش باقی می ماند. مفاصلی که در دست بیشتر تحت تاثیر آرتروز قرار می گیرند شامل بندهای انگشت وسط و نوک انگشت (مفاصل PIP و DIP)، و مفصل واقع در پایه انگشت شست هستند.
 آرتریت روماتوئید
 آرتریت روماتوئید موجب نوع متفاوتی از تخریب مفصلی می شود. آرتریت روماتوئید یک بیماری سیستمیک است که می تواند موجب شکل گیری مشکلات مختلفی شود. از جمله این مشکلات می توان به التهاب بافت نرم اطراف مفاصل اشاره کرد. مفاصلی در دست که بیشتر تحت تاثیر این بیماری قرار می گیرند شامل بندهای انگشت در پایه انگشتان (مفاصل MCP) می شوند.
 نقرس
 بیماری نقرس زمانی شکل می گیرد که بلورهایی در مفاصل بدن انسان ایجاد می شوند. این بلورها در نتیجه سوخت و ساز نامناسب یک ماده به نام اسید اوریک در بدن شکل می گیرند. با تجمع اسید اوریک این بلورها می توانند در یک یا تعداد بیشتری از مفاصل تشکیل شوند. در شرایطی که بیشتر مواقع انگشت بزرگ تحت تاثیر نقرس قرار می گیرد، مفاصل انگشت نیز می توانند درگیر این شرایط شوند.
 
انواع دیگر آرتریت نیز می توانند موجب بروز مشکل در مفاصل انگشت شوند، اما بیشتر افراد مبتلا به آرتریت انگشت با یکی از مشکلات بالا مواجه هستند.
 نشانه های آرتریت انگشت
 علائم آرتریت انگشت شامل موارد زیر می شوند:
 
- درد مفصل 
- تورم 
- سفتی 
- از دست دادن قدرت حرکت
 
بیماران مبتلا به آرتروز اغلب رشد توده ها یا گره هایی در اطراف بندهای انگشت را تجربه می کنند.
 
این توده ها به نام گره های هبردن و گره های بوشارد شناخته می شوند، و در حقیقت از زائده های استخوانی در اطراف مفاصل تشکیل شده اند. این بندهای انگشت اغلب بزرگ شدن اندازه، تورم، و سفتی را تجربه می کنند. افراد مبتلا نسبت به این که حلقه هایشان دیگر اندازه انگشت دستشان نیست، یا نمی توانند آن را از انگشت خود خارج کنند، شکایت دارند.
 
بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید اغلب دارای علائم بالا هستند، اما همچنین با بدشکلی های پیچیده‌تری در دستان خود مواجه هستند. انگشتان ممکن است از وضعیت عادی خود خارج شده و به سمت انگشت شست کشیده شوند.
درمان انگشت مبتلا به آرتریت
 درمان اولیه آرتریت انگشت بر مدیریت علائم به منظور پیشگیری از انجام عمل جراحی متمرکز است. از گزینه های درمانی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
 داروهای ضد التهاب
 این داروها می توانند به بهبود درد آرتریت انگشت کمک کنند، و همچنین التهاب و تورم اطراف مفاصل را کاهش دهند. در شرایطی که پیش از آغاز مصرف هر داروی جدیدی باید شرایط را با پزشک خود در میان بگذارید، این داروها اغلب برای دردهای مفاصل در انگشتان تجویز می شوند.
 مکمل های مفصلی
 مکمل های مفصلی از گلوکوزامین و کندرویتین تشکیل شده اند، که دو بلوک سازنده اصلی غضروف عادی محسوب می شوند. استفاده از این مکمل ها امن است. گفته می شود، افراد بسیاری استفاده از این داروها را مفید ارزیابی کرده اند، اگرچه داده های بالینی چندانی برای پشیبانی از این مساله وجود ندارند.
 تزریق کورتیزون
 کورتیزون یک داروی ضد التهاب بسیار قوی است و می تواند برای کاربردهای محدودی در دست مفید باشد. در شرایطی که تزریق مکرر کورتیزون به طور معمول خوب نیست، اما تزریق های گاه به گاه و با فاصله ممکن است شدت آرتریت را کاهش دهد.
 دست درمانی
 دست درمانی، که به طور معمول توسط یک درمانگر حرفه ای انجام می شود، برای حفظ قدرت حرکت و پیشگیری از سفتی مفاصل مفید است.
 گرما و سرما درمانی
 سفتی مفصل و دامنه حرکت آن می توانند با روش های درمانی سرد و گرم بهبود یابند. بیشتر افراد مبتلا به آرتریت انگشت به این نکته اشاره دارند که گرم کردن دست ها با یک لیف گرم یا گرفتن آن زیر آب گرم مفیدترین گزینه برای تسکین سفتی ناشی از آرتریت انگشت است.
 استفاده از آتل
 استفاده از آتل به آرامش و استراحت مفاصل کمک می کند. آتل بندی باید برای مدت زمانی محدود صورت بگیرد تا امکان آرامش مفصل بدون ایجاد سفتی در آن فراهم شود.
 
اگر روش های درمانی بالا در درمان آرتریت انگشت ناموفق بود، ممکن است به انجام عمل جراحی نیاز باشد. برای انگشتان، چندین روش ممکن است مد نظر قرار بگیرند، از جمله برداشتن زائده های استخوانی، خشک کردن مفصل یا فیوژن، و جایگزینی مفصل. شایع‌ترین روش جراحی خشک کردن مفصل انگشت است. در این روش مفصل در یک موقعیت ثابت قرار می گیرد تا از هر گونه حرکت در مفصل تحت تاثیر قرار گرفته جلوگیری شود. در شرایطی که مفصل برای همیشه سفت می شود، درد به طور معمول از بین می رود. افزون بر این، طی عمل جراحی خشک کردن مفصل انگشت، پزشک می تواند هر گونه بدشکلی را اصلاح کرده و زوائد استخوانی را از بین ببرد.
 
جایگزینی مفصل انگشت برای برخی افراد می تواند روشی بسیار موثر باشد. افرادی که دارای یک مفصل انگشت مصنوعی هستند، از تحرک مفصل بدون احساس درد ناشی از آرتریت سود می برند. افزون بر این، رسیدگی به بدشکلی های ایجاد شده و زوائد استخوانی نیز طی این عمل جراحی امکان پذیر است. به طور کلی، جایگزینی مفصل انگشت برای افراد کم تحرک و افراد مسن در نظر گرفته می شود، زیرا این روش برای فعالیت شدید و سنگین طراحی نشده اند. ایمپلنت هایی که ممکن است از فلز، پلاستیک، سرامیک، یا ترکیبی از مواد تهیه شده باشند، با گذشت زمان ممکن است دچار فرسایش شده و از این رو، نباید بیش از اندازه از آنها کار کشیده شود.