امید به دنبال 'حق مردن' در بریتانیاست

امید که به دنبال 'حق مردن' است می‌گوید: با حیوانات بهتر رفتار می‌شود امید در سال ۲۰۱۴ فهمید که به بیماری آتروفی سیستم عصبی خودکار (MSA) مبتلاست. در این بیماری سلول‌های سیستم عصبی خودکار مغز به تدریج از بین می‌روند.
 
او در یک مصاحبه تلویزیونی به بی‌بی‌سی گفته است که نمی‌تواند راه برود، به سختی حرف می‌زند و در سال ۲۰۱۵ تلاش کرده که به زندگی‌اش پایان دهد.
 
خودکشی به کمک دیگران (اتانازی) در حال حاضر در بریتانیا غیرقانونی است، اما امید در تلاش است تا دادخواست او در دادگاه عالی بریتانیا بررسی شود.
 
وکلای امید برای تشکیل جلسه دادگاه درخواست داده‌اند که قرار است به زودی پاسخ بگیرند.
'هر روز می‌خواهم بمیرم'
امید به بی‌بی‌سی گفته است: "نمی‌توانم راه بروم یا بنویسم. نمی‌توانم به خوبی حرف بزنم و این بر روی ذهن من تاثیر می‌گذارد. تنها با کمک دیگران می‌توانم از تخت بیرون بیایم و از جایم بلند شوم. در دو سه ماه آینده هم بدتر خواهم شد."
 
امید ۵۴ سال دارد و حالا بیشتر اوقات در رختخواب است. او مجبور است از سوند ادرار استفاده کند و برای همه کارهای شخصی به کمک نیاز دارد.
 
امید می‌گوید که نمی‌داند چقدر این وضعیت ممکن است طول بکشد. به گفته او شاید تا ۱۵ سال هم ادامه داشته باشد.
 
"باور کنید من حتی نمی‌دانم چطور توانستم تا همین جا سه سال با این وضع دوام بیاورم. صبح‌ها وقتی از خواب بیدار می‌شوم، به این فکر می‌کنم که 'خواهش می‌کنم این آخرین بار باشد. ' هر روز تصمیم می‌گیرم که دیگر نمی‌خواهم زنده بمانم."
اتانازی در مناطق مختلف جهان
وضعیت قانونی اتانازی یا مرگ خودخواسته در کشورهای مختلف جهان کاملا متفاوت است.
 
در حال حاضر اتانازی فعال یا مرگ خودخواسته در هلند، بلژیک، کلمبیا و لوکزامبورگ قانونی است.
 
قوانین سوییس، آلمان، ژاپن، کانادا و برخی از ایالت‌های آمریکا نیز اتانازی منفعل یا خودکشی با کمک دیگران را مجاز دانسته است.
 
اکثریت نمایندگان پارلمان بریتانیا در سال ۲۰۱۵ بر ضد "حق مردن" در انگلیس و ولز رای دادند.
 
نوئل کانوی، که مبتلا به یک بیماری کشنده است، این قانون را در دادگاه عالی به چالش کشیده است و امیدوار است بتواند حق مردن را برای افرادی با بیماری‌های کشنده که شش ماه یا کمتر از زندگی‌شان باقی مانده به دست بیاورد.
 
وکلای امید می‌گویند که هدف پرونده او به دست آوردن حق مردن برای افرادی با بیماری‌های لاعلاج است که زندگی آنها شدیدا تحت تاثیر بیماری قرار گرفته، اما بیماری آنها کشنده نیست و ممکن است سال‌ها با همین وضعیت زنده بمانند.
 
افراد مبتلا به بیماری نورون حرکتی، اِسکلُروزِ چندگانه (ام‌اس) و سندروم در خود ماندگی (Locked-In Syndrome) در زمره این بیماران هستند.
 
امید برای پیش بردن دادخواست خود به دنبال تامین مخارج دادگاه از طریق سایت کراود جاستیس (Crowd Justice) است که یک سایت تامین مالی دسته جمعی است.
'با حیوانات بهتر رفتار می‌شود'
 بر اساس قانون خودکشی بریتانیا مصوب سال ۱۹۶۱، تشویق یا کمک به خودکشی دیگران در انگلیس و ولز جرم به شمار می‌رود. خودکشی به کمک دیگران در اسکاتلند و ایرلند شمالی نیز غیرقانونی است.
امید در جوانی امید کاملا مخالف تصمیم نمایندگان پارلمان بریتانیاست که در سال ۲۰۱۵ بر ضد "حق مردن" رای داده‌اند.
 
او می‌گوید: "اگر یکی از عزیزان این نمایندگان وضعیتی مانند من داشت، آیا آنها همچنان بر ضد خودکشی به کمک دیگران رای می‌دادند؟ نه، فکر نمی‌کنم."
 
امید با اشاره به بستر بیماری خود می‌پرسد: "آنها درباره زندگی انسان حرف می‌زنند، اما چه چیز این وضعیت انسانی است؟ آیا زندگی من انسانی است؟"
 
امید می‌گوید: "حتی حیوانات هم بهتر از من زندگی می‌کنند. وقتی دامپزشکان نمی‌توانند کاری برای حیوانات بیمار انجام دهند، به زندگی آنها پایان می‌دهند. آیا من چنین حقی ندارم؟"
 
با این حال فعالان حقوق معلولان استدلال می‌کنند که تغییر قانون فعلی خودکشی می‌تواند خطرناک باشد.
 
بارونس کمبل که مبتلا به آتروفی عضلانی نخاعی است و سازمان "هنوز نمرده‌ام" را تاسیس کرده، می‌گوید: "افراد دارای معلولیت می‌خواهند که جامعه برایشان ارزش قائل شود. من هر گونه تغییر قانونی را یک تهدید جدی می‌دانم."
 
خانم کمبل به بی‌بی‌سی گفته است: "ما باید برای زنده ماندن مبارزه کنیم. حق مردن یک مانع بزرگ و ترسناک در این راه است."