آقاى طلبه! نشنیدن فتواى علما دلایل دیگرى جز ساختمان گران قیمت دارد!

ف. م. سخن - خبرنامه گویا
 حضرت آیت الله العظمى مکارم شیرازى در جایى فرموده اند:
«زمانی فتوا که صادر می‌شد گوش شنوایی برای آن وجود داشت اما امروز زمانی است که گوش شنوا کم شده است»!
 
آقاى طلبه اى هم در نهایت احترام و ادب و البته استیصال خطاب به جناب آیت الله گفته اند:
«من اصلا قصد تضعیف مرجعیت را ندارم، خدا شما را حفظ کند، فقط به عنوان طلبه کوچکی نگرانم... کاری هم نمی توانم بکنم، جواب مردم را هم نمی توانم بدهم اما سکوت هم نمی شود کرد، از سر استیصال می نویسم... مردم وقتی می بینند‌‌‌ معماری مجموعه ای که مرتبط به طلاب است، از بالاترین سالن های کشور شیک تر است... در ذهنشان سوال ایجاد می شود که این پول از کجا آمده و به چه توجیهی برای زیبا سازی یک مجموعه طلبگی اینهمه هزینه شده؟ در حالی که وضعیت معیشتی بسیاری از مردم و خود طلاب قم بسیار ضعیف است ... مردم اینها را که می بینند، به خیلی چیز ها شک می کنند، دیگر گوش شان شنوا نیست...»
 
البته همین قدر که حضرت آیت الله و آقاى طلبه پى برده اند که گوش مردم نسبت به فتواها شنوا نیست، خود قدم مهم و خجسته اى ست، چون ما تا امروز هر چه از «آقایان» دیده ایم، سر در برف فرو کردن و «ان شاءالله گربه است» گفتن بوده. به نظر مى آید، کبک هاى محترم مقدارى سر از درون برف بیرون آورده اند و گوشه چشمى به واقعیت اطراف شان انداخته اند.
اما وضع خراب تر از این هاست. موضوع تنها ساختمان شیک طلبه ها نیست که اى کاش موضوع همین بود!
 
من جناب طلبه را دعوت مى کنم به وضعى که آقایان «علما» در طول سى و نه سال گذشته در ایران به وجود آورده اند نظرى بیفکنند و عمق فاجعه را در همین زمان کوتاه از نظر تاریخى ببینند!
 
ببینند در کشورى که مکارم و مکارم ها «علماى صاحب فتوا»ى آن به شمار مى آیند، چه اتفاقات تلخ و وحشتناکى افتاده که «حضرات» کوچکترین واکنشى نسبت به آن نشان نداده اند و یا اگر هم نشان داده اند در جهت ماست مالى و توجیه آن بوده است.
 
از کجا بگوییم که جاهاى دیگر ناگفته نماند؟!
 
از قتل ها و جنایت ها و شکنجه ها و زندان هاى «حکومت اسلامى»؟
از دزدى -دزدى که چه عرض کنم- غارت و شخم زدن کشورمان ایران؟
از حاکم بودن مشتى نابخردِ ابله به دلیل مقدار ریش و پشم و درازى تسبیح؟
از رانده شدن جوانان به سمت بى خیالى و بى عارى و انواع و اقسام فسادها به خاطر ناامیدى از عملکرد حکومت اسلامى؟
.....
به راستى از کجا باید گفت که خدا را خوش بیاید و تمام دردهاى مردم بیان شود؟
 
«آقایان علما» مى بینند و دم بر نمى آورند. یا مى بینند و مى گویند کارها همه درست است و حکومت اسلام همین است.
 
از آقاى طلبه مى خواهم فیلم «تنگسیر» را ببینند. زمانى که زار محمد که قبلا زائر محمد بوده و اکنون اوضاع اش زار و نزار شده به نزد ملاى حاکم بر منطقه براى دادخواهى مى آید، ببینند که واکنش آن روحانى چگونه است. وضع ما هم نسبت به روحانیون فعلى همین وضع زار محمد است.
 
بیش از این نمى نویسم. گمان نمى کنم «آقاى طلبه» نداند که در ایران چه مى گذرد. مى گویند در اسلام توهین جایز نیست، مگر بر ظالم. یعنى اسلام تجویز مى کند یا عیب نمى شمارد که شخص ظلم دیده، هر چه از دهانش در مى آید به ظالم بگوید. آقایان و از جمله «حضرات علما» که یا خود ظالم اند یا پشتیبان ظالم، حداقل سزاى شان شنیدن ناسزا ست. ولى همین قدر که مردم فهیم، به جاى ناسزا گفتن و دهان به اهانت آلودن، به علما پشت مى کنند و فتواهاى آن ها را ناشنیده
مى گذارند، حداقلى ست از اعتراضى که در گلو خفه شده است و راهى به بیرون ندارد.
آیت الله مکارم شیرازى فتوا صادر کنند که خرید و فروش «مواد منفجره» (یعنى ترقه!) در چهارشنبه سورى «حرام» است. این فتوا به قدرى سبک و مبتذل است که گمان نمى کنم حتى معتقدان به آیت الله آن را جدى بگیرند. تکلیف مخالفان هم که مشخص است: براى نشان دادن اعتراض شان، یا به فتوا عمل نمى کنند یا بر عکس خواست حضرت مکارم عمل مى کنند!
 
حفظ اعتبار آدمى، بر عهده ى صاحب اعتبار است. وقتى صاحب اعتبار، اعتبار خود را با گفته هاى سخیف از میان مى برد، دیگر چه انتظار از مردم که به فتواى او عمل کنند.
 
این ها نکاتى ست که «طلبه ى مستاصل» باید به آن توجه کند، والا ساختن یک ساختمان شیک براى طلاب مساله و درد مردم نیست.