فرمان مهاجرتی ترامپ؛ آمریکا شانس میزبانی المپیک و جام جهانی را از دست می‌دهد؟

"استیو کر"، سرمربی تیم بسکتبال "گلدن استیت وریرز" یکی از کسانی است که صابون تروریسم به جامه‌اش خورده؛ پدرش، "مالکوم" که متخصص مسائل خاورمیانه و رئیس دانشگاه آمریکایی بیروت بود صبح روز ۱۸‌ ژانویه ۱۹۸۶ به دست دو نفر از اعضای گروه جهاد اسلامی کشته شد.
 
آن زمان کر با کمک هزینه تحصیلی که به بسکتبالیست‌ها داده می‌شود در دانشگاه آریزونا درس می‌خواند. او دانشجوی سال اول مطالعات عمومی با تمرکز روی تاریخ، جامعه شناسی و زبان بود.
 
استیو در ابتدای مسیری قدم برمی‎داشت که در نهایت به قهرمانی‌اش در "ان‌بی‌ای" به عنوان بازیکن "شیکاگو بولز" و بعد از آن در سمت مربی گلدن استیت منتهی شد.
 
نکته جالب اینجاست که کر هیچ وقت با کینه ورزی و حس انتقام در مورد کشته شدن پدرش حرف نزد و بر عکس همیشه همه را به ساخت دنیایی مملو از صلح و تفاهم دعوت کرد.
 
روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز در شرح حالی که به تازگی از او چاپ کرده، در موردش نوشته: "او وارد بحث‌هایی می‌شود که بیشتر همتایانش یا خیلی درباره‌شان نمی‌دانند و یا به عمد از نظر دادن در موردشان طفره می‌روند. توجه او روی نقاط خاکستری است، آن هم در دنیایی که رنگ‌هایش هر روز بیشتر و بیشتر در تضاد با هم قرار می‌گیرند."
 
اتفاقاتی که در چند روز اخیر، بعد از شروع به کار دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور آمریکا پیش آمده هم برای کر از این قاعده مستثنی نبوده‌.
استیو کر به همراه استفن کری قهرمان مسابقات ان‌بی‌ای در سال ۲۰۱۵ شدند او یکی از مخالفین سرسخت فرمان اجرائی است که ترامپ در رابطه با محدودیت مهاجرت هفت کشور عمدتا مسلمان به آمریکا امضاء کرده: "من به عنوان فردی که خانواده‌اش قربانی تروریسم بوده و پدرش را به این طریق از دست داده فقط می‌توانم بگویم که اگر ما بخواهیم با ممانعت از ورود مردم به کشور و عمل کردن بر خلاف آنچه آمریکا بر پایه آن نهاده شده با تروریسم مقابله کنیم، راهی کاملا اشتباه را در پیش گرفته ایم. با این روش خانواده‌ها دارند از هم می‌پاشند و من نگران پیامدهایی هستم که این اتفاق برای امنیت دنیا به همراه خواهد داشت. این روش نتیجه‌ای کاملا عکس خواهد داد. اگر می‌خواهی مشکل ترور و جرم و جنایت را حل کنی، این راهش نیست."
 
فرمان اجرایی که ترامپ جمعه هفته گذشته امضاء کرد، برنامه‌های آمریکا برای پذیرش پناهجو را برای ۱۲۰ روز معلق کرده و طبق آن تا آینده ای نامعلوم به هیچ پناهجوی سوری اجازه ورود به خاک آمریکا داده نخواهد شد. ضمن این که بر اساس این فرمان شهروندان ۷ کشور عموما مسلمان از جمله ایران، عراق، سوریه، سومالی، سودان، یمن و لیبی به مدت ۹۰ روز اجازه ورود به این کشور را نخواهند داشت.
 
کر اما تنها ورزشکار آمریکایی نیست که به دستور مهاجرتی رئیس جمهور واکنش نشان داده. مایکل بردلی، کاپیتان تیم ملی فوتبال این کشور در صفحه "اینستاگرام"‌اش نوشته: " منع ورود مسلمانان آخرین نمونه از رفتار کسی است که کوچکترین اطلاعاتی در مورد کشورمان ندارد و نمی‌داند چطور باید آمریکا را به جلو ببرد."
 
روندا روزی، ستاره هنرهای رزمی ترکیبی و اولین زن آمریکایی که در المپیک در رشته جودو مدال ( برنز) آورده هم در اینستاگرامش واکنشی مشابه نشان داد.
 
تدابیر مهاجرتی و برنامه های پذیرش پناهجوی ترامپ که بعید نیست در دوره ۴ ساله ریاست جمهوری‌اش تا ژانویه ۲۰۲۱ هر لحظه بعدی تازه به خود بگیرد، احتمالا آینده ورزش آمریکا را هم تحت‌الشعاع قرار خواهد داد.
 
اگر اوضاع به همین منوال پیش برود، به نظر می‌رسد کمیته بین‌المللی المپیک و فیفا با تصمیم‌گیری‌های سختی روبرو خواهند بود. اولین تصمیم سخت را هم کمیته بین‌المللی المپیک باید بگیرد، وقتی زمان انتخاب میزبان المپیک سال ۲۰۲۴ فرا می‌رسد. لس‌آنجلس و پاریس رقبای اصلی این میزبانی هستند و در نهایت رأی ۹۸ عضو کمیته است که تکلیف را مشخص خواهد کرد.
 
کمیته ملی المپیک البته تا کنون به طور رسمی به فرمان مهاجرتی ترامپ واکنش نشان نداده. با این حال از پستی که "ریچارد پترکین"، یکی از اعضای این کمیته در توییترش گذاشته، می‌‌شود موضع کلی کمیته نسبت به این موضوع را حدس زد: "فرمان اجرایی ترامپ در رابطه با مهاجرت کاملا با آرمان‌های المپیک در تضاد است. از نظر او مسئولیت جمعی نسبت به عدالت فردی ارجحیت دارد."
 
با این حال اریک گارستی، شهردار لس‌آنجلس خیلی زود علیه برنامه‌های ترامپ واکنش نشان داد اما باید صبر کرد و دید تلاش او برای کنترل خسارت تا چه حد کارساز خواهد بود. از سوی دیگر اما همیشه پول حرف اول را می‌زند، به خصوص وقتی پای یک رویداد ورزشی جهانی در میان باشد.
 
مسئولان برگزاری المپیک در لس‌آنجلس تخمین زده‌اند که می‌توانند درآمدی ۸/۴ میلیارد دلاری از این بازی‌ها داشته باشند. هنوز ۸ ماه تا زمان رأی گیری برای انتخاب میزبان المپیک ۲۰۲۴ باقی است و به این ترتیب لس‌آنجلس همچنان شانس دارد و البته نباید فراموش کرد که کمیته ملی المپیک با وجود نگرانی‌های حقوق بشری، میزبانی المپیک تابستانی ۲۰۰۸ و المپیک زمستانی ۲۰۱۴ را به ترتیب به چین ( پکن) و روسیه ( سوچی) داد.
 
البته این طور که پیداست یک گزینه دیگر هم وجود دارد. گفته می‌شود ممکن است کمیته میزبانی بازی‌های ۲۰۲۴ را به پاریس بدهد و در عین حال لس‌آنجلس را هم به عنوان میزبان دوره بعد از آن در ۲۰۲۸ انتخاب کند. تصمیمی که می‌تواند رضایت همه را به دنبال داشته باشد.
 
فیفا هم درست مثل کمیته ملی المپیک به احتمال زیاد بر سر تصمیم‌گیری برای میزبانی جام جهانی ۲۰۲۶ که برای اولین بار با ۴۸ تیم برگزار خواهد شد، به مشکل بخورد. ایالات متحده آمریکا به احتمال زیاد یکی از نامزدها خواهد بود و از آنجایی که طبق قانون فیفا کنفدراسیون آسیا و اروپا - که کشورهایشان میزبان دو دور قبل این رقابت‎ها بوده‌اند- نمی توانند درخواست میزبانی بدهند، شانس بالایی برای انتخاب شدن خواهد داشت.
 
اما فرایند انتخاب میزبان ۳ سال طول می‌کشد و برای اولین بار همه ۲۱۱ عضو فیفا حق رأی خواهند داشت. به این ترتیب شاید جالب باشد اگر زمان را تا شب رأی‌گیری برای انتخاب میزبان جام جهانی ۲۰۲۶ جلو ببریم. در ماه می ۲۰۲۰ کمپین انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا در اوج فعالیتش خواهد بود و ترامپ که به دنبال انتخاب شدن برای دور دوم است، به احتمال زیاد پشت سر هم سخنرانی می‌کند.
 
آن زمان نزدیک به ۴ سال از کارش گذشته و او احتمالا توانسته سیاست‌هایش را در کشور جا بیندازد. اما اگر تا آن موقع پناهجویان سوری و شهروندان برخی کشورها همچنان اجازه ورود به آمریکا را نداشته باشند، اعضای فیفا که از کشورهای مختلف دنیا می‌آیند چه واکنشی نشان خواهند داد؟
 
میزبانی جام‌های جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ در حالی به روسیه و قطر داده شد که تصمیم‌گیری بر عهده گروه کوچکی از مسئولان فیفا بود که بیشترشان به خاطر اعمال غیرقانونی کنار گذاشته شده‌اند. رأی‌گیری برای جام جهانی ۲۰۲۶ به عکس توسط یک گروه بزرگ‌تر با نژادها، ادیان و سیاست‌های مختلف صورت خواهد گرفت.
 
به نظر می‌رسد شعار جدایی ورزش و سیاست هیچ وقت تا این اندازه غیرقابل قبول نبوده و این طور که پیداست دولت ترامپ حداقل برای ۴ سال آینده آن‌ها را به هم پیوند زده.