حقایقی درباره بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون چندان مرموز نیست، اما ممکن است در ابتدا، تشخیص آن دشوار باشد و با برخی اختلالات حرکتی ساده اشتباه گرفته شود. ممکن است این بیماری ویژگی های مشترکی با بعضی بیماری های دیگر داشته باشد، اما کارشناسان شش نکته ی حتمی که در مورد این بیماری وجود دارد را بیان کرده اند.
پارکینسون یکی از اختلالات حرکتی است
انواع دیگر اختلالات حرکتی شامل ترمور (لرزش)، سندرم پای بی قرار و هانتینگتون می باشد. پارکینسون تا حدودی در بین مردم جهان رایج است.
 
تقریبا از هر صدهزار نفر حدود 13 فرد به این بیماری دچار می شوند. از آنجا که پارکینسون اغلب بعد از 50 سالگی دیده می شود، انتظار می رود میزان ابتلا با افزایش طول عمر افراد افزایش پیدا کند.
بیماری زمانی رخ می دهد که سلول های تولید کننده دوپامین تخریب شوند
در مغز افراد سالم، نورن هایی (سلول های عصبی) که به شما توانایی حرکت می دهند، ماده ی شیمیایی به نام دوپامین تولید می کنند. دوپامین به عنوان یک پیامبر عمل کرده و سیگنال هایی از یک بخش به بخش های دیگری از مغز ارسال می کند.
 
در افراد دچار پارکینسون این نورون ها آسیب دیده و یا می میرند. بنابراین فرد تا پایان عمر با کمبود دوپامین مواجه بوده و الگوی اصلی پیام ها مختل می شود. در نتیجه او نمی تواند به راحتی حرکت کند.
پارکینسون چیزی بیشتر از یک لرزش است
وقتی مردم واژه ی پارکینسون را می شنوند، ناخودآگاه لرزش دست ها را تصور می کنند. اما این بیماری به مراتب فراتر از لرزش است. در حالیکه پارکینسون باعث بروز علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی و کندی حرکات می شود، اما علائم غیر حرکتی نیز ممکن است ظاهر شوند مانند کاهش حس بویایی، یبوست، خشکی پوست و از دست دادن شناخت. همچنین افراد مبتلا به پارکینسون در معرض خطر ابتلا به سرطان پوست قرار دارند و باید به طور مرتب بررسی شوند.
پارکینسون اغلب دست به دست افسردگی می دهد

حدود 30 تا 40 درصد افراد مبتلا به پارکینسون در حال مبارزه با افسردگی نیز هستند. از دست دادن کار، دوستان، تعادل بدن، توانایی رانندگی  و ...می تواند دلیل افسردگی در مدت ابتلا به پارکینسون باشد.
 
همچنین بسیاری از افراد مبتلا، با ترس از دست دادن کامل توانایی حرکت خود و محدود شدن زندگی شان به ویلچر، دست و پنجه نرم می کنند.
 
این ترس می تواند با افزایش اطلاعات راجع به این بیماری و مشاوره با افراد آگاه در این زمینه کاهش پیدا کند.
مبارزه ی جسمی می تواند مفید باشد
تحقیقات نشان می دهد که ورزش کمک می کند تا فرد بیمار احساس بهتری داشته باشد و راه رفتن، تعادل بدن و هماهنگی اش بهبود پیدا کند. همچنین مزیت دیگر ورزش این خواهد بود که فرد از نظر احساسی قوی تر شود.
 
برخی افراد مبتلا به پارکینسون دچار غم و اندوه فراوان می شوند، مدت ها گریه می کنند و حاضر به ترک رختخواب خود نمی باشند. ورزش می تواند احساس خوبی برایتان به ارمغان بیاورد و شما را از لحاظ جسمی و روحی قوی سازد.
این بیماری کشنده نیست

خود بیماری پارکینسون نمی تواند شما را بکشد، اما بعضی عوارض آن مانند بلع مشکل و زوال عقل می تواند کشنده باشد. اما ابتلا به پارکینسون به معنی صادر شدن حکم مرگ نیست. تنها کاری که باید انجام دهید، مبارزه و قوی تر شدن و نترس بودن است.
چطور خطر ابتلا به پارکینسون را تا 43 درصد کاهش دهیم؟
تحقیقات جدید نشان می دهد حتی یک "مقدار متوسط" از فعالیت بدنی می تواند به طورقابل توجهی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.
 
در یک مطالعه که روی 43000 فرد بزرگسال به مدت 12 سال انجام شد، محققان کشف کردند زنانی که بیش از شش ساعت در هفته فعالیت بدنی دارند، احتمالا 43 درصد کمتر از کسانی که کمتر از دو ساعت در هفته فعالیت دارند، به پارکینسون مبتلا می شوند. "فعالیت بدنی" گسترده تعریف شده و حتی شامل چیزهایی مانند کارهای خانه، راه رفتن با دیگران و بالا رفتن از پله نیز است. البته اگر فردی همین شش ساعت در هفته را پشت میز کار، بدون هیچ فعالیتی بگذراند، احتمال ابتلا به پارکینسون در او افزایش نمی یابد، هر چند که این وضعیت اصلا مناسب نیست.
 
از قبل دانشمندان می دانستند که ورزش در کاهش خطر ابتلا به پارکینسون موثر است، اما نمی دانستند علت این امر چیست؟ محققان گمان می برند که ورزش سطح GDNF مغز را که یک نوع پروتئین است و از نورون ها (از جمله نوع دوپامینرژیک) محافظت کرده و موجب رشد آن ها می گردد، افزایش می دهد. یا اینکه ممکن است به خاطر این باشد که وقتی ورزش می کنید، کمتر به چاقی که عامل خطر بیماری پارکینسون است، دچار می شوید.