زندگی و کوچ عشایر ایران بر نگاتیو‌های سالخورده مرتضی پورصمدی.

قولو جان، کا چرا یک دفعه از ۱۹۸۹ پریدی رفتی‌ ۱۹۲۵، این عشایر مردمی هستند ناشکر، نا سپاس که از جاهای دیگر آمده اند ایران تا با آبروی شاه و شیخ بازی کنند، بدبخت شاه چقدر برای این‌ها اتوبان ساخت و هی‌ گفتند ما با کوه و کمر وگردنه و رودخانه راحت تریم، هی‌ برایشان ویلا ساختند، هی‌ گفتند ما تو سیاه چادر راحت تریم، مدرسه ساختند گفتند علم حرام است، گفتند از رستوران ماکسیم برایتان شام و ناهار میاوریم گفتند نان کره‌ خوشمزه تر است, گفتند لا اقل بیائید سهمیه بشکه‌های نفتتان را بگیرید، گفتند ما با هیزم و پهن راحت تریم، واقعا ناسپاس و ناشکر هستند که سال ۵۷ هم "توهم" برشان داشت و "گوسفند وار" ریختند خیابان و مرگ بر شاه...!! بقیه اش را خودت میدانی‌!

[::شاه و شیخ - قم، ایران::]. دوست من ول کن این ماجرا را! فکر کنم اکثریت متوجه شده اند که تعدادی اینجا اینقدر مته به خشخاش گذاشتند و به هر که کوچکترین انتقادی از رژیم سابق کرد، توهین کردند و وصله توده ای و مجاهد و رژیمی و اسلامی و مزدور و حتی قجر و عرب غیره چسباندند که دیگر خیلی تابلو است چقدر دنیا را سیاه و سفید میبینند. من خودم شخصا تصمیم گرفتند بگذارم فقط در صفحاتی که شاید مربوط به موضوع باشد در موردش صحبت کنم و بیشتر به مسائل حال حاضر و آینده فکر کنم و گذشته در حد کسب تجربه باشد. دیروز از دست رفته دوست من و هیچوقت بازنمیگردد، ولی فردا را میشود ساخت! البته نیاز به همراهی اکثریت و اتحاد برای رسیدن به چیزی که میخواهیم، است. باید اول ایران فردا را در ذهن خود مجسم کرد! باید هر که ببیند با تمام این تفاصیل و در نظر گرفتن جمیع جوانب چه ایرانی را میخواهیم؟ و دوست داریم چه نوع مملکتی داشته باشیم! این تازه قدم اول است! خیلی از ما ایرانی ها حتی نمیدانیم چه میخواهیم و حتی تصور آن را هم نمیتوانیم بکنیم که چه کشوری اصلا میخواهیم داشته باشیم! حتی نمیتوانیم تصور بکنیم چه برسد که به آن برسیم :(