ویدیویی از مجلس ترحیم یک میلیاردر با خیابانی پر از دسته گلهای عظیم

تاسفانه کار ما ایرانیها یا افراطه یا تفریط یه فاز تعادل نداشتیم و نخواهیم داشت. دلیلشم هیچ وقتی‌ معلوم نبوده. اصلا خیلی‌ وقتا به خدا ندونستیم که از این دنیا چی‌ می‌خواییم واسه چی‌ زندگی‌ می‌کنیم واسه چی‌ و کی‌ هستیم. زندگی‌ همه برامون مهم بوده الا مال خودمون. عادت داشتیم مدام چشممون دنبال زندگی‌ اینو اون باشه تا مبادا چیزی از بغل دستی‌ کم نیاریم. طرف مرده رفته پر کشیده، دستش از این دنیا کوتاست، خدا بیامرزتش و از تقصیراتش بگذره. نگاه کن ذلتی رو که این مردم به بر آوردن که چی‌ مثلا. تکلیف اونیکه زندست منتها گشنشه، کفش نداره، سقف نداره، ولی‌ نفس میکش هنوز، بین ما هست هست ولی‌ انگار که نیست چیه؟ تا کی‌ می‌خواییم اینرو نبینیمشون؟ بی‌ تفاوتشون باشیم؟ من نمیدونم این مردم که اینقدر از خودشون دم میزنن ما اینیم ما الیم بلیم کی‌ میخوان به خودشون بیان. یه نگاه به دورو برت بندازین مردم گرسنه هستن، مریضن دارو میخوان پول ندارن. هم زنده ش تو عذاب هم روح این بنده خدا که مرده؛ یکاری کنین دوتاشم راحت باشن آزاد شن... هیچی‌ به خدا دیگه خسته ایم بس که گفتیمو شنیدیمو نشد که نشد