زندان های مالزی، جهنم فراموش شدگان

زندان های کشور مالزی در سراسر جهان به داشتن شرایط غیر انسانی مشهورند. از ابتدای سال 2000 تا کنون بیش از 265 محکوم، در این زندان ها جان خودشان را از دست داده اند.«کجنگ یک جهنم به تمام معناست. روزانه بین یک تا دو لیوان آب جیره بندی شده داریم برای همه کارهای شخصی مان. لیوان آب را نزدیک به 20 دقیقه یک جای ثابت می گذارم تا گل و لای و کثافت درونش ته نشین شود. این جایی که من هستم برای محکومان به حکم اعدام فقط یک ساعت هواخوری در نظر گرفته شده، نیم ساعت صبح و نیم ساعت بعد از ظهر. بقیه روز را در سلول انفرادی در بسته خودمان سر کنیم. الان شش سال متوالی است بی یک روز توقف، هر روز بیست و سه ساعت در سلول انفرادی هستم».
 
این زندگی «بهرام» است که به جرم حمل 500 گرم مواد مخدر آمفتامین در مالزی به اعدام محکوم شده است: «سه سال بود دنبال کار می گشتم. مادرم به بیماری قلبی مبتلا بود و باید حتما هزینه عملش را فراهم می کردم. همان روزها سر میدان توپخانه شاگرد مغازه لوازم یدکی ماشین بودم. با صاحب مغازه بر سر یک مسئله جزیی درگیری پیش آمد و از کار بیکار شدم، همان روزها یک قاچاقچی به واسطه یک آشنای دور به من پیام داد که اگر یک بسته را ببرم مالزی و برگردم به من سه میلیون تومان پول پرداخت می کند. من نه معتاد بودم نه سابقه کیفری داشتم، فقط تحت فشار بودم و به خاطر مادرم قبول کردم.»
 
در مورد این که چه تعداد ایرانی در زندان های مالزی به سر می برند روایت های متعددی وجود دارد. دفتر ایرنا در کوالالامپور نوشته در طول شش سال گذشته بیش از 482 ایرانی در مالزی بازداشت شده اند. یک فرد فعال در امور زندانیان ایرانی ساکن مالزی می گوید که بر اساس آخرین برآوردهای آنها در حال حاضر ۲۲۷ نفر در مالزی در زندان بسر می برند.
 
بهرام به سختی در طول همان نیم ساعتی که درهای سلولش باز شده و امکان هواخوری دارد، از طریق تلفن زندانی ایرانی دیگری برایم پیام صوتی می فرستد. او می گوید بیش از یک صد شهروند ایرانی محکوم به اعدام در زندان های مختلف کشور مالزی نگهداری می شوند: « آنها ما را اعدام نمی کنند با اینکه حکم اعدام برایمان صادر شده. اما ای کاش اعدام می کردند. من بارها درخواست نوشته ام که به مرگم رضایت می دهم. تا به حال به جز سه یا چهار تبعه ایرانی که تحت فشار و شکنجه در زندان های مالزی کشته شده اند و شاید بشود گفت جزو خوشبخت ترین های ما بوده اند، حکم اعدام هیچ کدام از ما به مرحله اجرا نرسیده اما شرایط نگهداری ما و وضع و حال زندگی مان چنان غیر انسانی است که عملا به زنده به گور شدن شباهت دارد.»
 
به گفته «بهرام» آنها سال های متوالی است در حسرت شنیدن خبر امضای توافقنامه انتقال و استرداد محکومان از سوی ایران و مالزی هستند. موضوعی که برای مسئولان فقط یک مسئله دیپلماتیک است اما برای زندانی ها، یک جور ماجرای مرگ و زندگی است و هر دقیقه و ثانیه جلو افتادنش می تواند مرگ تدریجی شان را عقب بیاندازد اما این وعده تا کنون محقق نشده است.
 
مالزی برای جرایم مرتبط با مواد مخدر، قتل و جرایم امنیتی، حکم اعدام صادر می کند. چندی پیش خانم «نانسی شکری» یکی از وزرای این کشور اعلام کرد پارلمان شان در حال بررسی طرحی مبنی بر پایان بخشیدن به مجازات اعدام است. اتفاقی که اگر بیافتد ، نزدیک به صد ایرانی محکوم به اعدام را  که عمدتا به خاطر جرایم مرتبط با قاچاق مواد مخدر در زندان های مالزی به سر می برند، از دغدغه زیر تیغ اعدام بودن رها خواهد کرد.
 
زندان های کشور مالزی در سراسر جهان به داشتن شرایط غیر انسانی مشهورند. از ابتدای سال  2000 تا کنون بیش از 265 محکوم، در این زندان ها جان خودشان را از دست داده اند، لیستی که نام چند زندانی ایرانی را نیز مابین جان باختگان در خودش جای داده است. همین اواخر یک زندانی میانسال ایرانی به نام «محمد حسین شریفی نیای راد» به علت بیماری و عدم رسیدگی پزشکی در یکی از زندان های مالزی درگذشت.
 
«امیر» یکی دیگر از زندانیانی است که از طریق خواهرش در ایران پیام فرستاده. او ساکن زندان پنور در استان پهنگ است. زندانی که در چهارصد کیلومتری کوالالامپور قرار دارد. امیر به اعدام محکوم شده: «مهم ترین مشکل من زنده بودن است. اخیرا بعد از شش سال توانستم پنیر بخورم. یک عده هموطن ساکن مالزی تشکلی راه انداخته اند و گاهی کمک جمع می کنند و به ما سر می زنند، به خانم و آقایی که آمده بودند اینجا و زحمت این راه را بر خودشان هموار کرده بودند التماس می کردم دقایقی بیشتر بمانند. واقعا برگشتن پشت آن در آهنی و آن سلول برایم دشوار بود. دلم حرف زدن با آدم های همزبانم را می خواست. احساس رهایی می کردم در آن دقایق محدود.»
 
«محمد» را در تهران پیدا می کنم. او هم شش سال زندان های مختلفی را در مالزی تجربه کرده است. بعد از آن با صرف هزینه ای معادل 500 میلیون تومان و استخدام دو وکیل در دو دوره زمانی توانسته حکم آزادی اش را بگیرد. او با کمک خانواده اش یک مغازه خواروبار فروشی راه انداخته. لابلای سر و صدای مشتری ها، می توانم دلشوره و غم ته نشین شده در صدایش را حس کنم:‌ «از جهنم های واقعی در مالزی زندانی بود به نام پنور،  به نظرم اگر امکانش را دارید در مورد همین زندان پنور روشنگری کنید. اگر یک دوربین مخفی آنجا کار می گذاشتند کل جهان از دیدن چنین خوکدانی عجیبی در شوک فرو می رفت.»
 
زندان پنور در یک منطقه دورافتاده نزدیک به چهارصد کیلومتری کوالالامپور قرار دارد: «تنها حسنش این بود که ما محکومان هر باربرای دادگاه باید فاصله پنور تا پایتخت را می رفتیم و برمی گشتیم. این سفرها اوج دلخوشی مان بود. وضعیت این زندان قابل وصف نیست. با یادآوری چرک و کثافت و سیاهی ظرف هایی که در آن غذا می خوردیم می خواهم بالا بیاورم. به نظرم آنهایی که در کجنگ هستند باید خدا را شکر کنند.» 
 
«محمد» می گوید در طول مدت زمانی که در زندان پنور بوده با مرگ پدربزرگش، مادرش که تنها وارث او بوده تمامی دارایی پدربزرگش را برای بیرون آوردن او از زندان به فروش می رساند: «بیشتر ایرانی های ساکن این زندان ها فریب خورده اند. آنها مجرم نیستند بلکه قربانی نقشه های شوم سوداگران اصلی اند، سوداگرانی که هرگز دم به تله نمی دهند و به ندرت بازداشت یا محکوم می شوند و اگر هم بازداشت بشوند آنقدر تجربه دارند که بدانند چطور در همان ده روز اول بازداشت با صرف هزینه های گزاف و رشوه به افسران زندان و مسوولان پرونده، خودشان را از این بن بست رها کنند.»
 
چندی پیش «جابر انصاری»، سخنگوی وزارت امور خارجه در گفت و گو با خبرگزاری تسنیم گفته بود: «متاسفانه باندهای قاچاق مواد مخدر از سادگی مسافران و توریست های ایرانی که راهی مالزی هستند استفاده می کند و تحت پوشش بار و اثاث، مواد مخدرشان را تحویل مسافران ایرانی می دهند و گاهی برخی از خانواده های ساده اندیش را گرفتار مصیبت هایی سختی برای سالیان طولانی می کنند.»
 
چندی پیش خبر دستگیری دو خواهر میانسال ایرانی در ایالت سلانگور در شهر «علم شاه» منتشر شد که یکی از این دو خواهر در جریان دادگاه به قاضی گفت به هیچ وجه در جریان حمل بیش از دو کیلو شیشه در وسایلش نبوده و فقط به قصد دیدن یک کشور خارجی به مالزی سفر کرده است. هم اکنون هر دوی این خواهران در زندان سلانگور به سر می برند و سرنوشتی مشابه سرنوشت مادر و دختری ایرانی دارند که آنها نیز به جرم حمل دو کیلو گرم شیشه در ایالت سلانگور به اعدام محکوم شده و در حبس نگهداری می شوند. زنانی که گفته اند به هیچ وجه در جریان محتویات چمدان هایی که جا به جا کرده اند، نبوده و فقط قصدشان این بوده که با جابه جایی چمدان دیگری، از امکان سفر رایگان برخوردار شوند؛ بدترین اشتباه ممکن.