مروری بر زندگی خالق "طعم گیلاس" از دریچه دوربین.

در واقع فیلم طعم گیلاس بخاطر یک دیالوگ پنج دقیقه ای در اتوموبیل جایزه نخل طلای کن رو برد. گفتگوئی که باعث شد فردی که دچار یاس فلسفی و تمایل به خودکشی بود و میخواست همین امروز بمیرد در عرض چند دقیقه به فردی تبدیل شد که برای زندگی ساختن و دریافت امیدی که از قبل در وجودش بود و خبر نداشت، بیقرار وهیجان زده بود

کرامات این نباشد که بر قالیچه ای نشینی و از از ورای ابری گذر کنی،کرامات این باشد که در آنی، جانی را تازه کنی و روحی را درنوردی و فضلیتی را محقق سازی- خواجه عبدلله انصاری

روحش شاد واقعا در سبک خودش تکرار نشدنی است حیف که وقتی از میان ما میرن میفهمیم که کی رو از دست دادیم

روحت شاد ، مرد بزرگی‌ رو از دست دادیم

درود بر او که یکی از بهترین فیلمساز تاریخ این کشور بود عقاید سیاسی و مذهبی اش هم به خودش مربوطه . بدون تردید سینمای ایران فقدان او را احساس خواهد کرد

اسب آتش، متنِ دقیقِ اون گفتگو یادت نمیاد؟اینجا بنویسی‌؟

[::simairani - کاشان، ایران::] نه متاسفانه الان یادم نمیاد ولی اگه شما فیلم رو نگاه کنید اون آقا که از آمریکا اومده بود سوار یه جیب میشه و میره حاشیه فقیر تهرون از نوجوانی که تو کوره آجر پزی کار میکرد میخواد که یه گودال بکنه و این آقا رو زنده دفن کنه که نمیدونم بر حسب اتفاق یا شانس یه آقای مسنی که نگهبان مزه حیات وحش در دارآباد بوده رو سوار میکنه و همین درخواست . اما اون فرد مسن باتجربه تو ماشین باهاش حرف میزنه. در فیلم جیپ یا لندور رو از دور میبینیم ولی صدای گفتگو رو میشنویم. من تا اون لحظه میگفتم چه فیلم گندی ولی یکهو نظرم عوض شد!.