بدن سهراب رحیمی، شاعر ایرانی در خودرویی سوخته در سوئد پیدا شد

اونهایی که قبلا هر چیزی رو که سیاست دنیا و اوباش و آدم کشهای کشورهای عربی و پاکستان آفریقا انجام می‌دادن و سر منشاء شو به دین کثیف تازی مردم بدبخت ایران ربط می‌دادن حالا بیان تحویل بگیرن من خودم زمان زیادی در خارج از ایران زندگی کردم و تاریخ رو هم بسیار خوندم (باید بدونید در جنگ جهانی دوم چطور ژاپنیهای بدبخت رو به اسم ژاپنی بودن با چه فلاکتی آزار و اذیت و اخراج و تبعید در همین کانادا کردن) شما ۱۰۰ سال هم که در اونجا زندگی کنید مردم شما رو خارجی و مسلمان می‌دونند و گناهی هم ندارند و اتفاقا مردم بدی هم نیستند ولی در فرهنگ اروپا هم مانند باقی نقاط دنیا نقاط ضعفی هست و از همه مهمتر مردم به مطبوعات اعتماد دارند و بخاطر ترور گروهی مانند داعش و کثافتکاری سیاستمدارهاشون براشون جو نا امنی ایجاد می‌شه لذا دست راستیهاشون سوء استفاده می‌کنند (خود شما اگر فردا هر روز در مورد افغانیها بد بنویسند فکر می‌کنید بعد از چند ماه چه فاجعه‌ای رخ می‌ده؟). این آدمها بخاطر نژادپرستی کشته شدن چون اینها بعلت کمک به پناهنده‌ها بیشتر نشان می‌شن و هدف اول گروهای افراطی می‌شن و این تازه اول ماجراست.

لازم به توضیح است که این هموطن ارجمند ما وقتی نشان ادبی سال کشور دیگری را می‌گیرد حتما فرد شاخصی است. کاش آن هموطنان فحاش من هویت (کاری بدین اسلام ندارم ) خود را می‍پذیرفتند و دست از آزار و نفرت پراکنی علیه خود و دیگران و باقی مهاجران بر می‌داشتند و در عوض این نیرو را در قالب مردمی آمده از کشورهای شرقی بصورت کار عملی و مدنی و ترویج ضد خشونت در جامعه نشان میدادند تا هم سود برای خود داشته باشد و هم برای دیگر مردم آرام که دستی در خشونت دنیا ندارند و تنها مانند خود شما ی شهروند عادی هستند. از ما گفتن خون را با خون و نفرت نمی‌توان شست مهاجر موفق کسی است که اول هویت خود را بخوبی میپذیرد بعد بر مبنای آن با جامعه هارمونی برقرار می‌کند. روح سهراب رحیمی شاد.

داشتم به این فکر میکردم که اینهایی که 50 خط نظر می نویسن چه فازی دارن، بعد یادم افتاد از فاز اونا خفن تر اونهایی هستند که کامل اون طولانی ها رو می خونن.آقا داداش عزیز جانم نظر رو کوتاه بگو بره.زندگینامه که نیست نظره.