مهدوی‌کیا: اصرار خانواده نبود شاید به پرسپولیس برنمی‌گشتم / امیدوارم رابطه دایی و کریمی حسنه شود

مهدی مهدوی‌کیا کاپیتان اسبق باشگاه پرسپولیس و تیم ملی فوتبال ایران درخصوص موضوعات مهمی از جمله اختلاف دایی با کریمی و کم‌کاری در بازی‌های ملی حرف زد و البته تأکید داشت با ناراحتی فوتبال را ترک کرده است. تازه‌ترین حرف‌های او را که با نسیم آنلاین حرف زده، می‌خوانید:

هر فوتبالیستی زمانی خداحافظی می‎کند و قطعاً ماندگار نیست و من هم از یک جایی شروع کردم و یک جایی هم باید کارم را تمام می‌کردم. اگر پرسپولیس در آن سال در جام ‌حذفی قهرمان می‌شد، خداحافظی من از فوتبال شیرین می‌شد اما از بدشانسی من یا هر چیز دیگری بود جام را به دست نیاوردیم و شرایط طوری شد که پرسپولیس به قهرمانی نرسید و با ناراحتی از فوتبال خداحافظی کردم و این حسرت بزرگی برای من بود.

 

شاید اگر اصرار خانواده نبود بعد از خداحافظی از فوتبال آلمان به فوتبال ایران نمی‌آمدم ولی دوست داشتم با پیراهن پرسپولیس خداحافظی کنم. شاید اگر زمان به عقب باز می‌گشت برای مدت کوتاهی می‌آمدم اما با وجود اینکه می‌توانستم در فوتبال دسته 2 آلمان و سوئیس و کشورهای اطراف بازی کنم، شرایطی شد که به فوتبال ایران برگشتم.

 

در مورد اتفاقاتی که در ماه‌های آخر در پرسپولیس افتاد هیچ‌کس مقصر نیست. من و یحیی دوست صمیمی بودیم و سال‌ها در تیم ملی هم‌اتاق بودیم. ما کماکان ارتباط داریم و دوستان صمیمی بودیم و خواهیم بود و مشکلی نیست. اتفاقاتی در زمینه فوتبالی بود که به نکات فنی سرمربی و تصمیمات او برمی‌گشت. همیشه گفته بودم به هر کس که مربی باشد احترام می‌گذارم. همه فوتبالیست‌ها باید یاد بگیرند مربی تصمیم‌گیرنده است و در مسائل فنی تصمیم می‌گیرد و من هم احترام گذاشتم.

 

ماندن در فوتبال اروپا به مدت 11 سال و آن هم در فوتبال آلمان و شرایط سخت آن، قطعاً کار آسانی نیست. تمرین در فوتبال آلمان به شرایط بدنی سختی نیاز داشت اما همراه وحید هاشمیان توانستیم خود را در آلمان نگه داریم. یکی از رمزهای ما پشتکار و دل بستن به کار و گذشتن از خیلی چیزها بود.

 

تیم پرسپولیس در این هشت سال گذشته سختی‌های زیادی را تحمل کرده است. عدم ثبات مدیریت در این تیم وجود داشت و هر 6 ماه یک بار و چند ماه یک بار مدیر تیم عوض می‌شد. نداشتن برنامه درازمدت و تغییرات در کادر فنی دست به دست هم داد تا پرسپولیس به ثبات لازم نرسد اما امیدوارم با حضور برانکو و شرایطی که برای تیم ایجاد کرده قهرمانی برای پرسپولیس و هوادارانش میسر گردد.

 

مدتی هم بحث این بود که در تیم ملی کم‌کاری کرده‌ام اما این هم از آن موضوعاتی است که در فوتبال ما تمامی ندارد و از بحث‌های کلیشه‌ای است و هیچ وقت هم حقیقت نداشته است. ما همیشه با افتخار برای تیم ملی ایران بازی کردیم و حاضر بودیم حتی سرمان را جلوی توپ بگذاریم و با تمام توان بازی کردیم.

 

در کل در این چند سال زمان‌های خوبی را در فوتبال داشتم اما در مقابل نقاط تاریکی هم بوده؛ مثل بازی با بحرین که هیچ وقت آن را فراموش نمی‌کنم. به خودم قول دادم که هیچ‌گاه به این تیم نبازیم و خدا را شکر بعد از آن هم هر زمان با بحرین بازی کردیم، این تیم را بردیم.

 

دایی و کریمی از دوستان خوب من هستند و همیشه رابطه خوبی با هر دوی آنها داشتم. من سعی کردم با همه رابطه خوبی داشته باشم ولی بعضی از مواقع انسان نباید در تصمیمات شخصی دیگران دخالت کند، همان‌طور که گاهی اوقات در مورد خداحافظی دیگران می‌گویم تصمیم شخصی بوده است. حالا یک مسئله‌ای به وجود آمده و امیدوارم این موضوع حل شود و در یک فضای دوستانه این اتفاق بیفتد. دنیا ارزش این کارها را ندارد. متأسفانه عادت کردیم وقتی مریض می‌شویم یا روی تخت بیمارستان هستیم یا یکی فوت می‌کند به یاد هم می‌افتیم و از همه تعریف و تمجید می‌کنیم. متأسفانه وقتی زنده هستند قدر همدیگر را نمی‌دانند، قدر رفاقت‌ها را باید بیشتر بدانند و ارزش رفاقت از همه چیز بالاتر است. امیدوارم دو دوست خوب من اختلافات را کنار بگذارند و دوباره آن روابط حسنه را داشته باشند.

 

فعلاً برنامه خاصی برای مربیگری در ایران ندارم. با توجه به اینکه عاشق تیم ملی و پرسپولیس هستم، دوست دارم اگر واقعاً زمانی لازم بود با قدرت، دانش زیاد و فکر جدید بتوانم به پرسپولیس و تیم ملی کمک کنم.

 

یکی از بزرگ‌ترین حسرت‌های فوتبالی من قهرمانی در جام ملت‌های آسیا بود که دو بار تا نزدیکی آن رفتم ولی با وجود شایستگی‌ها به فینال نرسیدیم به خصوص در 2004 چین. با پرسپولیس هم دو بار به جام قهرمانی نزدیک شدیم اما متأسفانه به فینال نرسیدیم. آخرین حسرتم به فینال جام‌ حذفی با پرسپولیس برمی‌گردد که دوست داشتم با خوشحالی هواداران در روز خداحافظی‌ام جام قهرمانی را بالای سر ببرم ولی این اتفاق نیفتاد.