"کافه مسکو" در لاذقیه، در کوران جنگ داخلی سوریه.

برنده بزرگ این جنگ روسیه بوده که تونست جای پای خودش را در دریای مدیترانه محکم کنه جایی که نه تنها دولت بلکه مردم منطقه هم از آنها استقبال می کنند این نتیجه تعلل و بی عملی کشورهای غربی بود

نام این کافه «مسکو » نیست. اگر تابلوی کافه همان باشد که در تصویر بالا آمده است آنگاه «کافه شب سپید» است. که به باور من نام این کافه از فیلم سه گانه ای به کارگردانی آلکساندر یاکیمچوک Якимчук که همین تابستان پارسال پخش شد اقتباس گردیده است. موضوع این فیلم به جنگهای میهنی روسیه می پردازد. به گمان من نام این کافه از نظر سیاسی کنایه آشکاری است به توجیح حضور پر و پیمان نیروهای روسیه در سوریه. یعنی اینکه روسیه حضور نیروهای نظامی خود در سوریه را را بعنوان بخشی از جنگهای میهنی (بخوانید منافع ملی روسیه) می داند. آینده نشان خواهد داد که کافه شب سپید(بخوانیدحضور نیرویهای روسیه) دهه های تاریکی را برای مردم سوریه رقم خواهد زد. من قبلا راجع به پوتین و اشتیاق او برای مقایسه اش با پطر کبیر برای حضور در دریای مدیترانه نوشته بودم. برخلاف قصه گوی «شب سپید» داستایوفسکی در سنت پطرزبورگ که سخت خجالتی است اینبار راوی فاسق کافه شب سپید لاذقیه(پوتین) معشوقه اش« ایران» را نیز در باده گساریهایش و پیش چشم خونبار مردم سوریه سخت در آغوش فشرده است . ادامه دارد

ایران هم راه آهن سراسری خود را به بندر لاذقیه متصل می‌کند، تا به دریا مدیترانه متصل شود، دیگه از این بهتر نمیشه.