عکس روز :فروش ۴ تکه لباس به قیمت ۷.۵ میلیون تومان در یک بوتیک در میرداماد

والا از میرداماد بالاتر که برید متوجه میشید فاجعه از این بسیار عظیم تر هست . فاصله طبقاتی بیداد میکنه . گوشه و کنار همین تهران خانواده هایی که صاحبخونه بیرونشون کرده و توو خرابه ها و زیر چادر و توانایی پرداخت اجاره ماهی 200 تومن هم ندارن تعدادشون خیلی زیاد شده . بچه های کار و بچه هایی که شب گرسنه سر روو بالش میذارن . دیگه طبقه ی متوسطی وجود نداره . 80% زیر ِ خط فقر و بقیه با ثروتی انبوه که معلوم نیست از کجا میاد . نمیدونم بالاخره صبر و تحمل ما کی تموم میشه

به نظر من باید برای کیفیت ارزش قائل شد و جنس چینی که با پلاستیک کهنه پارچه و کفش درست میکنند و تن ما میکنند و هزار جور مریضی ناخواسته میگیریم و میلیونها تومان هزینه میکنیم تا درمان بشیم بهتره. یک نگاه به بازار درمان و بهداشت کشور بیاندازید. به داورخانه های کشور نگاه کنید که جای سوزن انداختن نیست. مطلب ها شش ماه شش ماه پر هستند ...بیمارستنها پر از مریض . انقدر پول تو این زمینه اینا دارن درمیارن که دیگه اصلاً برای هیچ دکتر و درمانگاه و داورخانه داری مهم نیست چی سر مردم داره میاد پول رو بچسب. توجه کنید هیچ دکتری مهاجرت نمیکنه؟چرا؟ چون در هیچ کجای دنیا انقدر مریض و بدبخت وجود نداره. هر دکتری مهاجرت کنه بدبخت میشه. اینجاست که میشه فهمید لباس با کیفیت و الیاف خوب، کفش با جنس مناسب برای پا و. بقیه موارد مصرفی روزانه چقدر اهمیت دارن همش خوردو خوراک نیست. البته من با پول دادن به مارک و برند مخالفم و اساس توجه من به جنس و کیفیت هستش

فقط وقتی در یک جامعه دولتش دزد باشد دزدان دیگر براحتی در کنار هم زندگی ودزدی میکنندشما هم دزدی کنید اگر میخواهید راحت زندگی کنید من خودم یکی از این دزدهای سالم هستم وماهیانه نزدیک به چندین میلون در میارم البته به دزدهای بزرگتر حق حسابشون را میدم