شوروی سابق دارای شبکه بسیار گستردهای از خطوط راهآهن بود. به همین دلیل موشک های قاره پیمای شوروی به گونه ای طراحی میشدند که علاوه بر سیلوهای زیرزمینی ، بتوان آنها را در داخل واگن های باری استاندارد شوروی نیز جاسازی کرد.
سیلوی موشک در داخل واگن جاسازی میشد. بالای واگن هم یک درپوش دولنگه قرار داشت که در زمان شلیک موشک باز میشد و سیلو از داخل واگن بیرون می آمد و به حالت عمودی و آماده شلیک می ایستاد. به دلیل گستردگی خط آهن در سراسر خاک شوروی و تعداد بالای قطارهایی که همه روزه در این خطوط تردد داشتند ، پیدا کردن واگنی که حامل موشک بالستیک بود ، تقریبا غیرممکن بود.
این واگن های حامل موشک بالستیک قارهپیما از نظر شکل ظاهری یا رنگ آمیزی کوچکترین تفاوتی با سایر واگن ها نداشتند. معمولا هر قطار از تعدادی واگن حمل مسافر و تعدادی واگن حمل بار تشکیل می شود. به همین دلیل یک قطار مثلا شامل ده واگن حمل مسافر و ده واگن حمل بار میشد که یکی از واگن های حمل بار در واقع واگن حمل موشک بالستیک قاره پیما بود.
مسافران در نهایت آرامش و اطمینان در قطاری سوار میشدند که حامل یک موشک بالستیک با ده سرجنگی اتمی بود. در اغلب موارد حتی پرسنل قطار و حتی رییس قطار هم از وجود این واگن بی اطلاع بودند.
در دکترین اتمی شوروی قرار بود که دهها فروند از این موشک ها در شبکه ریلی این کشور پراکنده و در حال تردد باشند تا در صورت وقوع جنگ اتمی ، قدرت پاسخگویی برای این کشور محفوظ بماند و هر موشکی که به آمریکا و اروپا نزدیک تر بود ، شلیک شود. در حالت عادی دهها واگن حامل موشک بالستیک در شبکه ریلی این کشور در حال تردد بودند.
این واگن های حامل موشک بالستیک تا دهه هشتاد همچنان استفاده میشدند و پس از آن از رده خارج شدند و به جای آنها سیلوهای نصب شده روی کامیون و کشنده های سنگین (مثل موشک های سری توپول) جایگزین شد.
قدیمی ترین هاجدیدترین هابهترین هابدترین هادیدگاه خوانندگان