تفاوت دیدار مرندی با صدام و ظریف و اوباما در چیست؟

پارسینه ، فرامرز کاشمری : هفته گذشته در بحبوحه اخبار فاجعه منا شایعه ای در حال انتشار بود که حکایت از دیدار وزیر خارجه ایران دکتر محمدجواد ظریف با باراک اوباما رییس جمهور آمریکا می داد. شایعه ای که ساعاتی پس از انتشار تایید شد و همه واکنش های موافقان و مخالفان را انتظار می کشیدند.

مجلس نشینان از اولین افرادی بودند که در مقابل این خبر مواضعی سرسخت گرفتند. دلواپسان در صدر مخالفت با این حرکت ظریف بودند و برخی منتظر نماندند تا صدای اعتراضشان را از تریبون مجلس قرائت کنند. حمید رسایی نماینده مردم تهران در مجلس در صفحه اینستاگرام خود ظریف را با عمرسعد قیاس کرد و گفت: آقای ظریف به گندم ری نمی رسی!

بیراوند نماینده مردم بروجرد در مجلس نتوانست عصبانبت خود را پنهان کند و خطابه ای با لحن غیررسمی از تریبون رسمی مجلس خطاب به وزیر خارجه خواند که منجر به قطع میکروفن وی توسط ابوترابی شد.

هرچند دکتر محمدجواد ظریف به همراه تیم مذاکره کننده هسته ای برای بررسی آخرین اقدامات انجام شده از سوی گروه 1+5 در نیویورک به سر می برد و باید منتظر ماند تا هنگام ورود وی به ایران واکنش های مخالفان را دید.

اما سیاست امری فراتر از احساساتی عمل کردن است. بد نیست مروری داشته باشیم از دیدار دکتر علیرضا مرندی وزیر بهداشت دولت ششم که در کمتر از گذشت یکه دهه از پایان جنگ تحمیلی عازم بغداد شد تا پیام دعوت رسمی رییس جمهور وقت را به دست صدام حسین برساند.

 

مرندی در این سفر نه تنها با صدام حسین دیدار داشت بلکه با وزیر بهداشت عراق و سعید الصحاف وزیر اطلاع رسانی نیز دیدار کرد. اگر مواضع کنونی دلواپسان از اقدام اخیر دکتر ظریف را به جا بدانیم این سئوال در ذهن ایجاد می شود که مجلس نشینان آن دوره به خاطر اقدام دیپلماتیک مرندی نه تنها می بایست استیضاح وی را دستور کار قرار می دادند بلکه رییس جمهور را نیز بابت ارسال پیام دعوت به مجلس احضار می کردند.

هرچند صدام هیچ گاه در اجلاس سران کشورهای اسلامی در تهران حاضر نشد اما هیئاتی دیپلماتیک به ریاست طارق عزیر قدم به تهران نهاد. همچنین می توان تصور کرد پس از دیدار دکتر مرندی و حضور هیات عراقی می بایست تمام خانواده های شهدا و خسارت دیدگان جنگ تحمیلی در محکومیت این حرکت دست به تحصن و راهپیمایی می زندند و مخالفت خود را با این حرکت نشان می دادند.

آمریکا دشمن ایران بود و کماکان هست. اما اگر بخواهیم تاریخ را مرور کنیم بسیاری از کشورها می بایست دشمن امروزی ایران تلقی شوند. با مرور تاریخ بسیاری از همسایگان امروزی در پی دست اندازی به آب و خاک این سرزمین بودند و کار تا جایی پیش رفت که برخی از مستعره گران نیز خیال برافراشتن پرچم خود در ایران را داشتند. با این استدلال می بایست روابط خود با اکثر کشورهای دنیا را قطع کنیم و به دنبال دوستی بگردیم که هیچ خاطره بدی از آن به یاد نداشته باشیم.

بد نیست حدیثی از حضرت علی (ع) را در مورد "اعتدال در دوستی‌ها و دشمنی‌ها" را بازخوانی کنیم. مولا مقتیان در حکمت 268 نهج البلاغه می فرمایند:

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : أَحبِب حَبِیبَکَ هَوناً مَا عَسَى أَن یَکُونَ بَغِیضَکَ یَوماً مَا وَ أَبغِض بَغِیضَکَ هَوناً مَا عَسَى أَن یَکُونَ حَبِیبَکَ یَوماً مَا .

و درود خدا بر او، فرمود: در دوستى با دوست مدارا کن، شاید روزى دشمن تو گردد، و در دشمنى با دشمن نیز مدارا کن، زیرا شاید روزى دوست تو گردد.