چرا آوارگان سوری به کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس نمی روند؟

در حالی که بحران ناشی از سیل آوارگان سوری که تقلا می کنند وارد کشورهای اروپایی شوند شدت یافته، این سئوال مطرح می شود که چرا آنان به کشورهای ثروتمند عرب حوزه خلیج فارس که به سوریه نزدیک تر است، پناه نمی برند؟
اگر چه چندین سال است که شمار زیادی از کسانی که از ناآرامی های سوریه می گریزند، وارد خاک لبنان، اردن و ترکیه می شوند، پناه بردن به سایر کشورهای عرب به خصوص کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس کار ساده ای نیست.
اتباع سوریه برای ورود به این کشورها نیازمند داشتن ویزای کار یا توریستی هستند.

هزینه اخذ این نوع ویزاها زیاد است و تصور عمومی این است که بسیاری از کشورهای حوزه خلیج فارس محدودیت های غیرمدونی دارند که عملا دادن ویزا به شهروندان سوریه را مشکل می سازد.
البته اتباع سوریه که هم اکنون در این کشورها به سر می برند، می توانند مدت اقامتشان را تمدید کنند و کسانی که خانواده هایشان در کشورهای مورد بحث زندگی می کنند شانس بیشتری جهت ورود به این کشورها دارند.
برای کسانی که امکانات مالی‌شان محدود است صرف فاصله جغرافیایی سوریه با خلیج فارس نیز مزید بر علت است.
عدم استقبال؟

شمار زیادی از پناهجویان سوری در اردوگاه زعتر در شمال شرق امان، پایتخت اردن زندگی می کنند. این اردوگاه زیر نظر سازمان ملل اداره می شودولی این تنها بخشی از موانع زیادی است که سوری ها با آن مواجهند. اتباع سوریه برای ورود به تقریبا تمام کشورهای عربی به اخذ ویزا نیازمندند اما به ندرت موفق به دریافت آن می شوند.
اتباع سوریه بدون داشتن ویزا تنها می توانند به الجزایر، موریتانی، سودان و یمن سفر کنند.
برخورداری کشورهای عربی از ثروت نسبی و واقع شدن این کشورها در نزدیکی سوریه سبب شده که بسیاری- هم در رسانه های اجتماعی و هم رسانه های سنتی- سوال کنند که آیا این کشورها در مقایسه با کشورهای اروپا وظیفه بیشتری نسبت به آوارگان رنجدیده سوری که بیش از چهار سال است کشورشان درگیر مناقشه و قد علم کردن گروه های جهادی است، ندارند؟

در طی یک هفته گذشته، از هشتگ عربی استقبال از پناهندگان سوری وظیفه کشورهای حوزه خلیج فارس است، ۳۳ هزار بار در توییتر استفاده شده است.

مراجعه کنندگان، تصاویری از وضعیت دلخراش پناهندگان سوری که شخص را تحت تاثیر قرار می دهد، در توییتر قرار داده اند، از جمله عکس کسانی که در دریا غرق شده اند، کودکانی که آنان را از بالای سیم خاردار رد می کنند، یا خانواده هایی که بدون سرپناه خوابیده اند.

در یک صفحه فیسبوک به نام "جامعه سوریه در دانمارک" ویدیویی به نمایش گذاشته شده که پناهجویانی را نشان می دهد که به آنان اجازه ورود از مجارستان به اتریش داده شده. یکی از بینندگان این ویدیو سئوال می کند: "چطور شده که ما از جایی که برادران مسلمانمان زندگی می کنند فرار کرده ایم. در حالی که آنها باید نسبت به ما در مقایسه با کشوری که کافر می خوانند، احساس مسوولیت بیشتری کنند؟"
یک نفر دیگر پاسخ داده: " به خدای توانا قسم می خورم که این عرب ها هستند که کافرند."
"بگذارید بیایند"

این کاریکاتور در روزنامه "مکه" عربستان سعودی بچاپ رسیداین ماجرا توجه مطبوعات و سیاستمداران محلی را نیز به خود جلب کرده.
یک روزنامه عربستان سعودی موسوم به "مکه" کاریکاتوری چاپ کرده که در بسیاری از رسانه های اجتماعی نیز از آن استفاده شده. این کاریکاتور مردی را در لباس محلی مردم حاشیه خلیج فارس نشان می دهد که از دری که اطرافش سیم خاردار کشیده شده به بیرون نگاه می کند و با اشاره به در که پرچم اتحادیه اروپا روی آن دیده می شود می گوید: "ای مردم بی نزاکت، چرا آنها را راه نمی دهید!؟

ریاض الاسد، فرمانده ارتش آزاد سوریه که مخالف دولت سوریه است، توییتر فیصل المسلم، نماینده سابق پارلمان کویت را که همراه با تصویری از پناهندگان است، مجددا انتشار داده که شامل این پیام است : " ای کشورهای شورای همکاری خلیج فارس، این ها مردم بی گناه هستند و قسم می خورم بیش از همه مستحق میلیاردها (دلار) کمک و اعانه اند."

از لحاظ استخدام، رویه معمول بیشتر کشورهای حاشیه خلیج فارس مانند کویت، عربستان سعودی، قطر و امارات متحده عربی، اتکا به استفاده از کارگران مهاجر جنوب شرق آسیا و شبه قاره هند است به خصوص در مورد کارگران غیرماهر.

بسیاری از کشورهای حوزه خلیج فارس به نیروی کار کارگران مهاجر وابسته هستنددر حال حاضر در مشاغلی که مستلزم مهارت است مثل آموزش و بهداشت، از عرب هایی که از خارج از منطقه خلیج فارس می آیند، استفاده می شود. ولی از آنجا که بعضی دولت ها به خصوص کویت و عربستان سعودی، نمی خواهند به دارنده این گونه مشاغل تابعیت اعطا کنند، به استفاده از کارگران محلی اولویت می دهند.

با توجه به این که اخذ تابعیت این کشورها تقریبا امکان ناپذیر می شود، اشخاص غیر بومی مقیم نیز ممکن است برای ادامه یک زندگی ثابت و امن، دچار مشکل شوند.

کویت در سال ۲۰۱۲ اعلام کرد در راستای یک سیاست رسمی، در طی ده سال آینده شمار کارگران خارجی در این امیرنشین را، یک میلیون نفر کاهش خواهد داد.