چرا به عقب ماندگان ذهنی دیگر «منگول» گفته نمی شود؟

سال ها به دلیل شباهت صورت همه مبتلایان به قوم مغول این بیماری منگولیسم خوانده می‌شد اما پس از اعتراضاتی دایر بر این که در آن توهین نژادی مستتر است نام آن به بیماری سندروم داون تغییر یافته است.

عصر ایران- چندی است که اصطلاحات آشنای «منگول» و «منگولیسم» - در توصیف بیماران و بیماری عقب ماندگی ذهنی - در متون رسمی و گفتارهای پزشکان و اغلب رسانه ها یا به کار نمی‌رود یا کمتر استفاده می‌شود. اما چرا این واژه ها کمتر به کار می‌روند و به جای آن از اصطلاح کمتر شناخته شده « سندروم داون» استفاده می‌شود؟

 

  به عبارت دیگر به جای این که گفته شود فلان شخص عقب مانده ذهنی «منگول» یا مبتلا به «منگولیسم» است می‌گویند این شخص مبتلا به «سندروم داون» است.

 

  سندروم داون یا منگولیسم معروف ترین نوع عقب ماندگی ذهنی است  که چون همه انواع آن را دربرنمی‌گیرد عینا معادل «عقب مانده ذهنی» نیست و سال ها به دلیل شباهت صورت همه مبتلایان به قوم مغول این بیماری منگولیسم خوانده می‌شد اما پس از اعتراضاتی دایر بر این که در آن توهین نژادی مستتر است نام آن به بیماری سندروم داون تغییر یافته است  و منظور اختلالی است که موجب عقب ماندگی ذهنی می‌شود و مبتلایان به آن ضریب هوشی پایینی دارند (حدود 50).

 

  مهم ترین ویژگی های مبتلایان به سندروم داون، تاخیر در رشد فیزیکی، عقب ماندگی ذهنی و چند خصوصیت در چهره است.
پس 4 نکته را رعایت کنیم:

1- به جای اصطلاح رایج و تحقیر آمیز «منگول» و حتی «عقب مانده ذهنی» یا «عقب افتاده ذهنی» از تعبیر «مبتلا به سندروم داون» استفاده کنیم.

 

2- مهم ترین تفاوت آنان با افراد عادی این است به جای دو کروموزوم 21، سه کروموزوم 21 دارند. به خاطر یک کروموزوم اضافی، انواع و اقسام صفات تحقیر آمیز را متوجه فرد مبتلا نکنیم.

 

3- مبتلایان در نشستن و راه رفتن و صحبت کردن اختلال دارند اما بسیار مهربان هستند و آنان نیز حق حیات دارند. هر انسانی حق حیات دارد فارغ از این که بهره هوشی او 50 باشد یا 100 یا120 

 

4- همان طور که در خانواده های معمولی بهره هوشی کودکان متفاوت است ابتلای مبتلایان به سندروم داون هم شدت و ضعف دارد و بهره هوشی آنها می تواند کمتر یا بیشتر از50 باشد اما معدل 50 است و بر این اساس می توانند آموزش هایی ببینند.

 

  وقت آن رسیده است که 46 کروموزومی ها 47 کروموزومی ها را بیش از پیش درک کنند!

 

*با استفاده از گفت و گوی دکتر علی فرجام با روزنامه اطلاعات درباره طرح «دیوار 47»- با موضوع اختصاص دیواری به نقاشی های کودکان مبتلا به سندروم داون