خودکشی پسر ۱۴ ساله بعد از دیدن نمرات کارنامه

در این سیستم سراپا غلط آموزشی، بالا و پایین بودن این نمرات هرگز معیار نهایی در تعیین میزان استعداد و توانایی های آموزشی یک فرد نیست. امیدوارم خانواده ها نسبت به این واقعیت هوشیار باشند، از اینگونه معاونین مدرسه هم نمیتوان انتظار برخورد مدبرانه و بهتری نسبت به دانش آموزانش داشت!

1) از دوران کودکی به هنر و ادبیات علاقه داشتم، خوشنویسی و طراحی کار می‌کردم. سال سوم راهنمایی معلم هنرمان با پدرم صحبت کرد که در هنرستان صداوسیما آشنا دارد و با توجه به علاقه ام، میتوانم به آنجا روم. پدر قبول نکردند، گفتند بدبخت میشوی. مادر هم اصرار فراوان به رشته ی ریاضی‌ داشتند. چهار سال دبیرستان در رشته ی ریاضی‌، سالهای بسیار سختی بودند بویژه که همیشه چندین تجدیدی داشتم و چون مادرم معلم بودند، هر سال پس از اتمام امتحانات ثلث سوم، از یک هفته مانده به دریافت کارنامه، به دبیرستانم می‌رفتند و درخواست میکردند تا نمرات درسهایم را زودتر ببینند. ادبیات نوزده یا بیست میشدم، اما سایر درسهای ریاضی‌ و غیره، همگی‌ یا چهار بودند یا پنج. از اینرو زودتر از دریافت کارنامه، در خانه جنگ و دعوا برپا بود. با من قهر میکردند و دائماً حالتی ایجاد میشد که گناهکار و بدهکار هستم. یکبار تصمیم به خودکشی‌ گرفتم، اما چون با هر زحمتی که بود به انجام کارهای فوق برنامه ی هنری هم می‌پرداختم، همان روحیه کمک کرد تا اینکار را نکنم. بالاخره در شهریور هفتاد و هفت، دیپلم ریاضی‌ با معدل نزدیک به یازده گرفتم. ...

2) زمان ما دانشگاه قبول شدن واقعا مشکل بود. با اینحال مرحله ی اول هنر در دانشگاه سراسری قبول شدم اما چون تجدیدی‌ داشتم نتوانستم مرحله دوم شرکت کنم. سرانجام سال هفتاد و هشت، در رشته ی گرافیک مقطع کاردنی تحصیل کردم و همزمان هم مشغول به کار طراحی گرافیک دوبعدی که مربوط به چاپ و نشر است می‌بودم. خوشنویسی را نیز تا دوره ی ممتاز رفتم. اینجا هم که آمدم میخواستم گرافیک را از جهت آکادمیک ادامه دهم و حتا در دانشگاه طراحی و هنر خارکف، از همان اپتدا به سال چهارم و لیسانس وارد شدم. اما پس از دو ماه بعلت پایین بودن سطح آموزشی انصراف دادم و چون به زبان هم علاقه داشتم، زبانشناسی و مترجمی را شروع کردم و پنج سال تحصیل کردم. سال 2006 نیز یک نمایشگاه داشتم در خارکف که تابلوهایی بود از ترکیب گرافیک و خوشنویسی ایرانی (نستعلیق و خط های دکوراتیو) با ایجاد فضایی که زبان بین المللی داشته باشد. البته جسارت نشود، اینها که گفتم فقط درد و دل بود وگرنه نه‌‌ هیچکس بودم و نه‌‌ هستم. سطح کارهایم متوسط و آماتوری هست. ...

3) اما نکته ی اصلی‌ برمیگردد به همان چهار سال دبیرستان که هنوز که هنوزه خسته ی آندوران هستم و حتا در طی‌ سالهایی که متاهل بودم، هیچگاه تمایل نداشتم که فرزند بدنیا بیاید، چون خودم همان فرزندی هستم که بخاطر فشارها و شرایط کنسروگونه ی کودکی و نوجوانی ا‌ش، سرانجام والدینش را ترک کرد. اگر فرزند دارید و یا به سلامتی‌ در آینده خواهید داشت، هیچوقت فراموش نکنید که میزان اعتماد بنفس و حمایت روحی‌ که از استعداد و توانایی های فرزندتان از همان زمان کودکی به او ابراز می‌دارید، آینده ا‌ش را ترسیم می‌کند. چه بسا شخصی‌ در زمینه ای استعداد داشته باشد، تلاش هم انجام دهد، اما وقتی‌ دائماً والدین او را سرزنش کنند و از راهی‌ که هست بخواهند به راه دلخواه خود بکشانندش، آنوقت صرفه نظر از علاقه ها و تلاش هایش، هیچگاه به جایی‌ که باید نخواهد رسید، و جز سرخوردگی و اتلاف نیرو و انرژی، چیزی بهمراه نخواهد بود. سلامت باشید. (با احترام به تمام پدرها و مادرها و همچنین والدین خودم).