روایت تهرانی ها از دختر پورشه سوار

ایران وایر : مصاحبه شونده، صاحب یکی از بزرگترین نمایشگاه های اتومبیل در قیطریه است. از ما می خواهد نه نام حقیقی اش منتشر شود و نه نام گالری اتومبیل های لوکس اش، قرار شد اسمش جلیل باشد. جلیل حدودا 50 ساله است و مانند بسیاری از ایرانی ها به ویژه شهروندان تهران ماجرای مرگ دختر ثروتمندی 20 ساله که اوایل اردیهشت سوار بر یک پورشه زرد رنگ در خیابان شریعتی با درخت تصادف کرد و کشته شد را شنیده است:" والله من پریوش را نمی شناختم. ماشاالله بچه پولدار اینقدر تو تهران زیاد شده که آدم فکر می کنه موناکو زندگی می کنه. 4، 5 سال پیش هر کی پورش داشت در تهران را من می شناختم."

 

گالری اتومبیل او بسیار بزرگ و بسیاری از خودروهای گران قیمت بازار که ظاهری دلفریب و چشم نواز دارند را در خود جای داده است، از پورشه پانامرا و  مازراتی مدل کواتروپورته اسپرت جی‌تی‌اس گرفته تا بی ام و ۷۶۰Li سری ۷ مدل ۲۰۱۵.

 

قیمت ها همگی بالای یک میلیارد است:"والا مشتری های ما همه جور آدم هستند. برج ساز، جراح های درجه 1، تاجرها، کسایی که تو کار تولید هستند و کارخانه دار ها. 4 تا مشتری فوتبالیست داشتم که اسم نمی برم." جلیل با حس رضایت و لبخند و اشتیاق بسیار این ها را تعریف می کند ، او هم شنیده است که بسیاری از کاربران اینترنتی در اینستاگرام به صفحه پریوش رفته و دشنام و ناسزا گفته اند و عده دیگری نیز از او دفاع کرده اند:" والا جوان های ما که از سر بیکاری و افسردگی همه کار می کنند. خب این دختر معصوم چون پدر پولداری داشته و ماشین خوب سوار میشه، الان خائن به وطن است که به مرده اش توهین میشه؟ این مردم مسلمون هستند مثلا؟ اونکه دستش از دنیا کوتاه است. این نفرت و بددلی از کجا میاد؟"

 

با این حال همه مردم مانند جلیل فکر نمی کنند. برای نمونه نیوشا، دانشجوی 21 ساله بیولوژی در دانشگاه شهید بهشتی که به همراه دوستانش به کافه برج اسکان در میرداماد آمده، افرادی که پورشه سوار می شوند را "مریض روانی " می خواند:" ببین من خودم بچه شهرکم (شهرک غرب)، یه عالمه از این بچه پولدارها رو هم میشناسم. ببین بحث اصلا این نیست که این همه ثروت بده یا خوبه و حرفای مارکیستی و اینا. من ولی ازت می خواهم یک کار میدانی بکنی، مثلا از این بچه ها بپرسی پایتخت افغانستان چیه؟ مولانا شاعر است یا باقالی فروش؟ کودتای مصدق چه سالی بوده؟ 3 جمله ساده به انگلیسی بگو؟ نمی دونند خب لعنتی ها. این اش گنده. یعنی یک مشت آدم بی مصرف و بی سواد و تنبل اند که از هیچی سر در نمی آورند جز عشق و حال و سکس و مشروب و مهمونی و دراگ بازی. بابا چیزای دیگه زندگی هم هست. وجه مشترک همه اینها یک بی شعوری گسترده است. به نظر من این هست که مردم رو عصبانی می کند. چرا افراد بی شعور باید این همه ثروت داشته باشند؟ شما قیافه اون پریوش را دیدی که؟ خدایی این آدم به نظرت کاری تو زندگی جز عکس گرفتن از هیکل خودش بلد بوده؟"

 

گلاره، دوستش می خندد و می گوید:" حالا هیکل خاصی هم نداشت، البته به نظر من وجه روشنفکرانه اش همین است که باز جراحی نکرده بود. نشون میده دختر متفکری بوده باز تو اینا." هر دو به اتفاق الهام که در این بحث خاموش بود، می خندند.

 

صاحب یکی از داروخانه های مشهور در جردن هم یک پورشه زیتونی رنگ دارد. وقتی حرف های نیوشا و دوستانش را برایش روایت می کنم، خنده ای عصبی می کند و می گوید: " بنده 10 سال فقط در دانشگاه درس خواندم. البته پدر من هم داروساز بود و خدا را شکر دستش به دهنش می رسید، در اراک یکی از بزرگترین دراگ استور ها را داشت. یعنی بنده با صفر کلاس سواد هم می توانستم به همه چیز برسم. اما اشتیاق تحصیلات در خانواده ما بود. الان هم که داروخانه خودم را دارم. یعنی این نشد حرف حساب که هر کس ماشین خوب دارد، یعنی سواد ندارد. با سواد و تلاش می شود همه چیز داشت. مشکل مردم ما این است که عادتشان است بشینند استراحت کنند، تخمه بخورند و برای هر کس که موفق بود، یک بدنامی برایش درست کنند."

 

در تهران دست کم از خیابان ساعی به بالا، روز به روز تعداد اتومبیل های لوکس که قیمت شان بین 150 میلیون تومان تا 1.5 میلیارد تومان است، بیشتر و بیشتر می شود. ماشین های معمولی مانند پراید، پژو 206، سمند و پژو پارس و 405 هنوز اکثریت قاطع اتومبیل ها را در مناطق متوسط رو به بالا تشکیل می دهند.

 

بهروز که در مرکز خرید تندیس در میدان تجریش مانتو فروشی دارد، به ایران وایر می گوید: "ببین اینها اعصاب آدم را بهم می ریزند. من الان ماشین ام مزدا 3 هست. کلی جون کندم این رو خریدم. مثلا 5 6 سال پس انداز کردم. به خیال خودم ماشین خوبی سوار شم. ولی از وقتی مازراتی و پورشه ریخته تو خیابون، آدم همه اش فکرش درگیر است که کی من این رو بخرم. میدونی هم که هیچ وقت نمی تونی بخری. میدونی همه دخترا هم با این پسرا می پرن، خب بدجوری آدم سرخورده میشه. بعد همه اش مال بچه های این آقازاده هاست. بیشتر میره رو اعصابت. چون میدونی پول بی زحمت دراومده. عرق واسش نریختند ، اما عشق دنیا هم زیر پاشون هست."

 

با این حال در پایین شهر یافتن اتومبیل لوکس کار آسانی نیست. برای نمونه در نازی آباد، مثلا در خیابان مدائن که خیابان پر رفت و آمدی هم هست بعد از 30 دقیقه تماشا کردن اتومبیل ها نهایتا یک اسپرن ایج و یک هیوندا آزرا را در خیابان دیدم.

 

با این حال حس نامطلوب برخی از شهروندان این منطقه محله به پورشه سوارها بسیار بالا است. ماجرای مرگ پریوش دهن به دهن و سینه به سینه نقل شده و خبر له شدن اتومبیل او در شریعتی حالا به کوچه باریک و یک طرفه شهید نیک مرام نیز رسیده است.

 

بین کفش فروشی شاپور و یک مغازه لوازم آرایشی، روی آسفالت کنار پیاده رو، تابلو سبز رنگ هیات رهروان شهدا نصب شده است که قدمتش به سال 1360 باز می گردد و شب های چهارشنبه مراسم می گیرند. یکی از اعضای این هیات، مردی مسن اما بلند قامت و چهارشانه که 5 سال در جبهه جنوب و خط مقدم در نبرد هشت ساله ایران و عراق جنگیده، به ایران وایر می گوید:" خبر مرگ این خانم را من از دخترم شنیدم. خداوند رحمت اش کند. اینکه پشتت سر مرده حرف زدند در شان ما نیست. ولی خب این وضعیتی که ما در خیابان ها می بینیم، هم در شان ما نیست. بنده کارم نصب آسانسور است، شرکتی که تکنیسین اش هستم هم در نیاوران. خب هر روز اینها را می بینم. دختر من دانشجوی خواجه نصیر است در ونک ، هر روز می بیند. خب ما که قانع هستیم، ولی مگر انقلاب هدفش مستعضفین نبود؟ رفاه آن ها نبود؟ این چه عدالتی است پس. کدام اسلام است؟ که دختر خانم 20 ساله ماشینی داشته باشد که قیمتش اندازه اجاره ای است که اهالی این محل در یک سال می دهند. به جای برخورد با حجاب دخترا، با اینها مبازره کنند. این پول ها از کجا می آید. فساد اینجا است، نه تو موی دختر مردم که سوار گشت ارشاد می کنند به زور."

 

او به اواخر سال 87 بر می گردد :" نمی دانم به سن شما قد می دهد یا نه، یادت هست یا نه، اسفند 87 آقای مهندس موسوی آمدند اینجا. همین میدان حافظ. حسینیه حجت سخنرانی کردند. گفتند جلوی این فساد و بریز و بپاش را می گیرند. ولی الان کجاس آقا موسوی؟ "

یکی از دوستان او که کنارش ایستاده به این بحث وارد می شود و می گوید:" می دانید که ماشین مال امیر قلعه نوعی بوده. پسرش. شما می دونید امیر قلعه نوعی می آمد همینجا فوتبال بازی می  کرد، پیش ما بازی می کرد واسه 10 هزار تومان. به قرآن واسه 10 هزار تومان. از فرشاد پپوس بپرسید. با ما بازی می کردند. خونه اش شوش بود. حالا ببین چی میشه تو این مملکت که فقط پسرش پورشه داره و پورشه اش را معامله هم می کند."

 

در خیابان مدائن نازی آباد، ساعت 4 عصر بانک صادرات تعطیل شده و به دست فروشان امکان این را داده است تا با خیال راحت بساط خود را روبروی آن پهن کنند. اکبر که موهای فرفری و چهره آفتاب سوخته ای دارد، روبرویش کارتون های روبازی است که در آن همستر و خرگوش "میوک "می فروشد. کنار او  علی ادکلن می فروشد، خودش را در دکه ای حبس کرده که از پشت پنکه ای برقی به کندی می چرخد. روبروی این دو ، آن سمت پیاده رو نیز ، مهدی پیراهن و تی شرت می فروشد.

 

اکبر میانه ای با نظر دادن درباره پورشه سواران ندارد، مدام می گوید :" چی؟ "، "چی؟" . یا اسم پورشه به گوشش نخورده و یا حوصله جواب دادن به پرسش ها را ندارد اما علی با اشتیاق می گوید:" نوش جونشان که دارد. والا از من بپرسی من هم آرزوم این است که پورشه بخرم. نشد بنز. نشد لکسوس." می خندد با صدای بلند و ادامه می دهد :" من عاشق ماشین هستم. باور کن به ارتفاع 2 متر مجله ماشین دارم. پورشه ماشین خیلی امنی است. این دختر خانم ماشاللله خیلی بد فرمون بوده است که با همچین ماشینی تو شریعتی خودش را به کشتن داده است. حیف این ماشین ها دست اینها . یکی اش زیرپای من باشه ، دنیا را تکون میدم به علی."