در جست و جوی عدالت پس از بدرفتاری در یک مدرسه چینی

در نگاه اول به نظر می رسد روستای ارلیبان زیر زباله مانده است.

 

اما این روستا که در استان شمالی هبی چین قرار دارد برای بازیابی زباله اختصاص داده شده است. در هر گوشه ای از این روستا کوهی از بطری های شیشه ای و تکه پاره های پلاستیکی به چشم می خورد.

 

در مرکز همه این یک مدرسه شبانه روزی قرار دارد. این مدرسه مثل همه مدرسه های شبانه روزی برای ثروت مندان نیست بلکه محل آموزش برای پسران و دختران کشاورزان محلی و مهاجران کاری است.

 

خانواده های فقیر فرزندان خود را به این مدرسه می فرستند با این امید که کسب تحصیل به آنها امکان بدهد تا از چرک و کثافت این جا رها شوند.

 

خانواده ژانگ پسر نوجوان خود را پس از بازدید تشویق کنندگان از منزلشان به این مدرسه فرستادند.

 

آقای ژانگ می گوید: "به ما گفتند این مدرسه از بهترین ها در این منطقه است. قرار بود مدرسه انضباطی به سبک نظامی و معلمان خوب داشته باشد."

 

حالا آنها می گویند این وعده ها همه پوچ از آب درآمد.

 

ماه دسامبر گذشته یک معلم این مدرسه که از او لی جیان نام برده شده به زندان فرستاده شد. طی سالها او پسر خانواده ژانگ و چند پسر نوجوان دیگررا مورد بدرفتاری قرار داده است. اسم خانواده در این گزارش اسم مستعار است تا هویت این پسر نوجوان حفظ شود.

 

لی جیان به زمانی کمتر از سه سال محکوم به زندان شد اما وی متهم به ارتکاب تجاوز جنسی نشده است. لی جیان اعتراف کرده که دانش آموزان را به طور اجبار به منزلش فرستاده است. در جریان دادگاه گفته شد که در خانه او دست و پای و دهان آن ها بسته شده و مورد تجاوز قرار گرفته اند.
لی جیان به زمانی کمتر از سه سال محکوم به زندان شد اما وی متهم به ارتکاب تجاوز جنسی نشده است.گفته می شود لی جیان قربانیان خود را تهدید کرده که در صورت افشای آن چه در منزلش اتفاق می افتد آن هارا می کشد.

اما زمانی که بدرفتاری از حد گذشته یکی از پسران بسیار افسرده می شود. مادر این پسر می گوید: "او گریه می کرد و برگشتن به مدرسه را رد می کرد. در ابتدا ما درک نمی کردیم علتش چه است. شوهرم خیلی خشمگین می شد. حالا ما می دانیم که پسرمان گرفتار چه رنجی بوده است."

 

سرانجام همین پسر بود که راز را افشا کرد. او در حالی که اشک از چشمانش می ریخت می گوید: "وضع داشت بدتر می شد به همین خاطر من به والدینم گفتم. اما آن خاطرات هنوز مرا دنبال می کند."

 

لی جیان معلم مسول انضبات در مدرسه بوده است. در دادگاه پسران شهادت دادند که لی دانش آموزانی را که در طول ورزش صبحگاهی مدرسه اشتباه می کردند انتخاب می کرده و برای "آموزش اضافی" به خانه اش می فرستاد.

 

لی به گذراندن دو سال و ۱۰ ماه در زندان محکوم شد. مطابق قوانین چین قربانیان تجاوز نمی تواند ثابت کنند که سوء استفاده جنسی از آنها قبل از این که به سن ۱۴ برسند آغاز شده است، به همین دلیل دادگاه لی جیان را تنها در بازداشت غیرقانونی آنها گناه کار شناخته است. خانواده های قربانیان که از خلا در قوانین مربوط با آزار کودکان در چین ناامید شده اند خواستار مجازات شدیدتر هستند.

 

آن ها احساس می کنند که بخش های دیگر نظام نیز در رابطه به قضیه پسرانشان ناتوان بوده اند. آقا و خانم ژانگ می گویند خانواده اشان دیگر نمی تواند در روسای ارلیبان بماند.

 

هنگامی که خانواده ژانگ برای اولین بار به ایستگاه پلیس رفت تا در مورد جرم و جنایت گزارش دهد به نظر می رسید که پلیس لی جیان را که در دیگر مدارس شبانه روزی در استان قبل از آمدن به روستای ارلیبان کار کرده بود، می شناسد.

 

خانواده ژیانگ با خشم می گوید: "هنگامی که ما نام معلم را گفتیم، افسر پلیس گفت: لی جیان؟ این پلید باز همین کاررا می کند!" بنابراین آنها در مورد این از قبل می دانستند، اما کاری نکردند که مانع او شوند."

 

پلیس به درخواست های مکرر ما در باره مصاحبه در این رابطه پاسخ نداد.

مقامات مدرسه برای پاسخ به اتهامات مشابه از خانواده های قربانیان خودداری کردند و چند معلمی که در مدرسه کار می کنند نیز از بدرفتاری در آن جا چشم پوشیده اند.
خانواده ژانگ می گویند آنها دیگر نمی تواند در روسای ارلیبان بمانندبه نظر می رسد کسی نمی داند در پشت درهای بسته مدرسه های شبانه روزی در چین چه می گذرد. بر اساس آمار وزارت آموزش و پرورش چین در سال گذشته ۳۰ میلیون نفر در سراسر چین در مدرسه های شبانه روزی به دور از خانواده های خود تحصیل می کنند.

 

طرفداران حقوق کودکان از سازمان نجات کودکان هشدار می دهند "خطر بالایی" بدرفتاری در مدارس شبانه روزی چینی بدون ایمنی قانونی مناسب وجود دارد. کودکان پنجساله دور از پدر و مادر خود در این مدارس زندگی می کنند، بدون بررسی پیشینه فعالیت معلمان و نامشخصی چگونگی گزارش دادن در باره خشونت جنسی یا فیزیکی.

 

وزارت آموزش و پرورش در حال تهیه یک طرح ملی حفاظت از دانشجویان است.

اما تغییرات آینده تسلی کمی به خانواده ژانگ می دهد. آنها وسایل اندکی را که دارند در حال آماده و بسته بندی می کنند تا به جای دیگری بروند.

 

آقای ژانگ در حالی که اشک از چشمتنش را پاک می کند می گوید: "پسر من نمی تواند اینجا زندگی کند. ما مجبوریم این جا را ترک کنیم."

او با اشاره به رخنه ها در دیوار دهقانخانه اش می گوید: "ما ۲۰ سال پیش اینجا آمدیم. ما حتی یک کسب و کار کوچکی داشتیم اما حالا دیگر آن را بسته ایم. حتی خانه ما در حال سقوط است."

 

بدین ترتیب آنها دوباره کوچ می کنند تا زندگی نویی را آغاز کنند. خسته از یک نظامی که نتوانسته امنیت کودکشان را حفظ کند و نمی تواند برایشان عدالت را تامین کند.