این حالِ ایران - استرالیا

 

دیدار تیم‌های ایران استرالیا بود | تیم مساوی کرده بود | صعودش قطعی‌ بود| داور هشت دقیقه وقتِ اضافه اعلام کرد | علیرغمِ اینکه خیلی‌ها معتقد بودند که باید بیشتر اعلام می‌کرد | اما بازیکنان و ملتِ ایران لحظه شماری می‌کردند تا بازی تمام شود.

 

می‌گویند در آن فاصله چند نفر دچار حمله‌‌ی قلبی شدند | بازیکنان صدایِ سوت را که شنیدند پریدند بغلِ داور | علی دایی آن‌چنان داور را ماچ کرد که داور که برق از سه فازش پرید | نیم ساعت داشت صورت‌اش را پاک می‌کرد...

 

همه معتقدند حالِ عجیبی بود | ولی هیچ‌کس معتقد نیست که حالِ "تکرار نشدنی"ایست | چون سال‌هاست که ما داریم با این حال زندگی می‌‌کنیم | رفته‌است در وجودمان | دیگر دستِ خودمان نیست.

 

زندگی‌مان شده‌است "ایران - استرالیا"  | مدام اضطراب | مدام نگرانی | مدام هیجان | هر چیزی را که می‌خواهند اعلام کنند این حالی می‌شویم.

 

یک‌بار نشد یک بازیِ فوتبال را با خیالِ راحت تا انتها نگاه کنیم | حتی اگر هفت هیچ هم جلو باشیم باز نگرانِ شکست خوردن هستیم...

 

مگر سالِ هشتاد و هشت نبود؟ شک نداشتیم که موسوی رییس جمهور می‌شود | ولی با این اوصاف شب تا صبح بیدار ماندیم | بعد دانشجو هر از گاهی می‌آمد و می‌گفت "احمدی نژاد شصت و سه درصد" | ما هِی خودمان را گول می‌زدیم و می‌گفتیم:"این‌ها آمارِ روستا‌هاست ...هنوز کلان‌شهرها شمارش نشده" | خاطرم هست نیم ساعت مانده به پایانِ شمارشِ آرا یک نفر نوشته بود:"نگران نباشید | هنوز تهران را نشمرده‌اند" | ولی به هر حال علیرغمِ اطمینان‌مان محمود احمدی نژاد رییس جمهور شد....

 

کلاً یک‌جوری شده‌است که معتقدیم "تا نبینیم باور نمی‌کنیم".

 

بعد لامذهب به روابط‌مان هم رخنه کرده‌است | مثلاً فردی با معشوقه‌ی خود قرار می‌گذارد | و معشوقه گفته‌است که می‌آید | قول داده‌است | باز با این اوصاف از شبِ قرار حالِ ایران استرالیا می‌گیرد | خواب‌اش نمی‌برد | صبح با دل‌شوره بیدار می‌شود... بعد بدبختی اینجاست که با این حال معشوقه واقعاً ممکن است که نیاید | اگر قضیه این بود که طرف اضطراب می‌کشد و بعد معشوقه می‌آید تا حدودی خوب است | ولی مشکلِ اینجاست که معشوقه واقعاً خیلی وقت‌ها نمی‌آید...حتی اگر در موردِ آمدن‌اش ذره‌ای تردید نداشته باشیم...

 

حالا هم روزهای پایانیِ مذاکراتِ هسته‌ایست و باز این ایران استرالیای کذایی یقه‌مان را گرفته‌است | مقامات می‌گویند همه‌چیز خوب است | همه از گل و بلبل حرف می‌زنند | مدام در توییتر خبرهای خوب می‌آید | ولی خدا هم بیاید توییت کند که داریم توافق می‌کنیم باز باور نمی‌کنیم | می‌گوییم تا نبینیم باور نمی‌کنیم | تا خودِ ظریف نگوید باور نمی‌کنیم | بعضی‌های‌مان حتی بعد از اینکه ظریف بگوید هم باور نمی‌کنیم | می‌گوییم یک کاسه‌ای زیرِ نیم کاسه‌است و شروع می‌کنیم به تئوریِ توطئه بازی....

 

ای خدا...ای فلک...ای طبیعت...یعنی می‌شود روزی بیاید که ما بدونِ اضطراب یک بازیِ فوتبال را تا انتها نگاه کنیم؟ بدونِ بدبینی منتظرِ نتیجه‌ی آرا باشیم؟ بدونِ دلشوره منتظرِ معشوقه بنشینیم؟ | یعنی می‌شود "ایران استرالیا"ی‌مان بشود "آلمان-برزیل"؟ می‌شود؟