آزار جنسی زنان در ایران: شایع و بدون مجازات

خودنویس: رسانه‌های جمهوری اسلامی شیفته‌ی داستان‌های تجاوز جنسی‌اند چون در پناه این داستان‌ها احکام خود مربوط به محدود کردن زنان در خانه و حجاب را تبلیغ می‌کنند.

در ۳۶ سال گذشته مدعیان «غیرت دینی» و «اجرای حدود اسلامی» (اسلامگرایان تمامیت خواه) که با شور و حرارت به جدایی جنسیتی و فرستادن زنان به خانه‌ها و اعمال حجاب اجباری به هر طریق ممکن می‌پردازند حتی در یک مورد یک مرد یا پسر را به خاطر متلک‌گویی به زنان و دختران مورد محاکمه یا محرومیت از برخی حقوق اجتماعی و سیاسی قرار نداده‌اند یا حتی یک ساعت آموزش برای عدم آزار جنسی زنان در مدارس و دانشگاه‌ها برگزار نکرده‌اند. دست مردان ایرانی که می‌خواهند به آزار جنسی زنان در گستره‌ی عمومی بپردازند کاملا باز است.  

 

بنا به گزارش نهادهای دفاع از حقوق کودکان حتی دختران جوان از این آزارها در امان نیستند. ۳۲ درصد دختران راهنمایی و دبیرستان تجربه کودک آزاری جنسی داشته‌اند و به طور کلی تاکنون نیمی از جمعیت دختران تجربه آزار جنسی را داشته‌اند که در مکان‌هایی مانند پل هوایی، اتوبوس و به طور کل در فضاهای بی‌دفاع شهری اغلب توسط یک مرد غریبه صورت گرفته است. (لیلا ارشد، عضو هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان، ایسنا ۱۱ مرداد ۱۳۹۳)

آزار جنسی زنان در ایران تحت حکومت دینی البته به متلک‌گویی محدود نمی‌شود. انواع دیگر آزارهای جنسی که در ایران کاملا شایع است و زنان ایرانی راهی برای برخورد با آن‌ها ندارند بدین قرارند:

 

۱) تجاوز یا سوء استفاده‌ی جنسی توسط اعضای خانواده (از پدر و برادر تا عمو و دایی تا پسر خاله و پسر دایی و پسر عمه و پسر عمو)؛ دختران ملک مطلق ولی خود تلقی می‌شوند و نمی‌توانند علیه پدر یا برادر شکایتی را در دادگاه به پیش برند؛ در مورد اعضای فامیل نیز خانواده‌ها برای آبروداری موضوع را مسکوت می‌گذارند. هیچ آماری در مورد سطح این تجاوزات یا سوء استفاده‌ها در دست نیست؛

 

۲) تجاوز جنسی توسط شوهر؛ در قوانین جمهوری اسلامی که مبتنی بر شریعت است زنان از لحاظ جنسی در هر شرایطی باید به شوهر خود تمکین کنند و رضایت آنها شرط نیست. بنا بر این اصولا مفهومی به نام تجاوز شوهر به زن (دست درازی جنسی بدون رضایت وی) در قوانین ایران وجود ندارد؛

 

۳) آزار و سوء استفاده‌ی جنسی در محیط کار؛ زنان ایرانی در محیط کار از هیچ حمایتی در برابر آزار و سوء استفاده‌ی جنسی همکاران یا مدیران خود برخوردار نیستند. زنانی که در محیط کار مورد مالش یا نیشگون، کلمات رکیک جنسی یا حتی تجاوز جنسی توسط مدیران خود قرار می‌گیرند مجبورند سکوت کنند تا هم کار خود را حفظ کنند و هم آبروی خود را. شوهران و پدران دختران و زنان اصولا نمی‌خواهند سخنی در مورد این آزارها بشنوند؛

 

۴) جمهوری اسلامی در محیط خارج از خانه هیچ گونه تمهیدی برای حمایت از زنان نیندیشیده است. زنان در محیط‌های عمومی مورد دنبال کردن‌های دراز مدت، شنیدن بوق به عنوان زنان کارگر جنسی، متلک و انواع دیگر خشونت‌های جنسی فیزیکی و زبانی واقع می‌شوند. تنها راه حل دوست داشتنی و ایده‌ال جمهوری اسلامی و روحانیت در برابر آزار جنسی دختران و زنان جدایی جنسیتی و اخراج زنان از محیط‌های کاری است. حتی در مواردی که تجاوز به زنان صورت می‌گیرد مقامات بیش از متجاوز، قربانی را به علت زیبا بودن یا آرایش یا بد حجابی یا دیگر خصوصیات جسمی آنان مورد سرزنش قرار می‌دهند.

از هنگامی که کودکان خود را پیدا می‌کنند و می‌شناسند خانواده، جامعه و دولت در یک همکاری اعلام ناشده و ناخودآگاه به دختران القا می‌کند که گنجی بزرگ برای فروش دارند و به پسران نیز القا می‌کنند که تا زمان ازدواج باید به گنج‌هایی که پیرامون آنهاست دست نزنند. حتی آنها که به این نگرش‌ها پشت می‌کنند بسیاری تصور می‌کنند که دارند قوانین گفته شده را نقض می‌کنند یا مرتکب گناه می‌شوند. اما غریزه به سمتی دیگر می‌رود. پسران می‌خواهند به این گنج‌ها بدون هیچ قاعده و قانونی دست درازی کنند.

 

زن کالایی تصور می‌شود که نباید بدان دست زد اما خواستنی است؛ اگر حتی خودش نخواست و «نه» گفت باید به این گنج رسید («نه» در عرف جامعه‌ی ایران و روابط صمیم معنای «نه» ندارد و به عشوه و ناز تعبیر می‌شود). به همین دلیل دختران و پسران را از دوران کودکی از هم جدا می‌کنند تا در نتیجه آتش شهوت و حسرت بالا بگیرد و آزار جنسی نهادینه شود. دولت و بخش‌هایی از جامعه به گرسنگی و تشنگی جنسی با حجاب و جدایی جنسیتی دامن می‌زنند و راه آزار جنسی را هموار می‌کنند. دختران و پسران ایرانی به طور طبیعی نمی‌آموزند که می‌توانند از یکدیگر به صور گوناگون در سنین مختلف لذت ببرند و برای این کار باید حقوق دیگر افراد را رعایت کنند.

حکومت جمهوری اسلامی اصولا برنامه‌ای برای پیشگیری یا برخورد با انواع آزارهای جنسی ندارد و تنها هنگامی که تجاوز جنسی فاحشی صورت بگیرد و مساله عمومی شود به تنها روش شریعت برای برخورد با این موضوعات یعنی اعدام تمسک می‌جوید. چرا چنین است؟

 

۱. نگاه به زن به عنوان دارایی: اهل شریعت دختر و زن را دارایی مردان (شوهر، برادر و همسر) می‌دانند. از این جهت حق مردان می‌دانند که به دارایی خود بدون رضایت وی دست درازی کنند؛

 

۲. کالای بسته بندی شده: اهل شریعت زن را کالایی بسته بندی شده می‌خواهند که فقط افراد معدودی بتوانند آن را ببینند. از این جهت به آزارهای جنسی که موجب بسته بندی بیشتر زنان می‌شود خوشامد می‌گویند. حتی یکی از مقامات جمهوری اسلامی و دیگر اسلامگرایان در ۳۶ سال گذشته از شیوع متلک‌های کوچه و بازاری به زنان و دختران ایرانی یا بوق زدن برای آنها شکایت نکرده است؛ این موضوعات اصولا در محدوده‌ی کار دستگاه انتظامی یا قضایی جمهوری اسلامی نیست؛ امر به معروف و نهی از منکر فقط برای زنان است؛

۳. شیوع. آزار جنسی در ایران آن قدر شایع است که اهل شریعت نیز همانند دیگر اقشار اجتماعی بدان سریعا عادت می‌کنند. حتی اگر برخی از دین‌داران به واسطه‌ی دغدغه‌های اخلاقی با این موضوع مشکل داشته باشند می‌بینند کاری از دستشان بر نمی‌آید و تنها به دختران و همسران خود توصیه می‌کنند بیشتر خود را بپوشانند یا از رفتن به مناطقی خاص خودداری کنند که البته اینها راه حل نبوده و نیست.

 

۴. برخورد فقهی: بر اساس برخورد فقهی تنها هنگامی که آزار جنسی به حد دست درازی یا تجاوز برسد و شاهدانی برای این موضوع وجود داشته باشد (که در اکثر موارد وجود ندارد) برخورد قضایی صورت می‌پذیرد. این یعنی حدود ۹۹ درصد از آزارهای جنسی بدون برخورد و تنبیه باقی می‌مانند. اکثر متلک‌ها یا نیشگون‌ها به هنگامی صورت می‌گیرد یا در مکان‌هایی صورت می‌گیرد که پیدا کردن شاهد برای آنها غیر ممکن است. اما بوق زدن برای زنان در مجامع عمومی صورت می‌گیرد و هیچ کدام از غیرتمندان دینی در حکومت و بیرون حکومت نیز با آن برخورد نمی‌کند. اصولا اشاره‌ای به آزار جنسی در قانون مجازات اسلامی وجود ندارد.

رسانه‌های جمهوری اسلامی شیفته‌ی داستان‌های تجاوز جنسی‌اند چون در پناه این داستان‌ها احکام خود مربوط به محدود کردن زنان در خانه و حجاب را تبلیغ می‌کنند. به عنوان نمونه وقتی ایسنا می‌خواهد داستان تجاوز به دختران ایرانی در امارات را بگوید در میانه‌ی داستان یک باره نوع لباس یکی از دختران تسهیل کننده ی تجاوز و لباس دیگری مانع تجاوز می‌شود گویی سه مرد تجاوز کننده نمی‌توانسته‌اند هر آنچه را که آن دختر پوشیده از تن وی خارج کنند: «در این ماجرا، وقتی خودرو جلوی پای گردش‌گران ایرانی ایستاد‌، یکی از مردان پیاده شد و با مشت به بینی یکی از دخترها کوبید. سپس آن‌ها را به زور در صندلی عقب نشاندند. سپس وقتی نقشه شوم تجاوز به یکی از دخترها به خاطر نوع پوشش وی ممکن نشد، به دوست گردش‌گر او تجاوز کردند.» (ایسنا، ۱۱ شهریور ۱۳۹۳).