گزارش یک مرده سوزی در هند

ایران وایر :همیشه وقتی صحبت از بنارس می شد، تصویری از کنار رود گنگ و غسل هندوها در ذهنم تجسم می یافت. پلکانی که از خیابان به کنار رود سرازیر می شود و جمعیت انبوهی که با لباس نارنجی (رنگ مذهبی هندوها) تنگاتنگ به ساحل رود می روند را بارها در تصاویر و تلویزیون دیده بودم. مردم صبح زود با اتوبوس و هر وسیله نقلیه دیگری از راه های دور و نزدیک خود را به کنار گنگ می رساندند. مردها پارچه نارنجی رنگی را به دور خود پیچیده و زن ها با لباس های عادی خود به آب می زدند. ناخودآگاه به یاد لباس احرام زائران خانه خدا افتادم. نارنجی در هندوئیسم و بودائیسم، سفید در اسلام و زرتشت و رنگ های مذهبی دیگر هر کدام مفهوم و فلسفه ای در ادیان دارند. مردم آرام وارد رود می شدند و تن و روان خود را در آن آب گل آلود از پلیدی ها و ناپاکی ها می شستند. زیر لب مناجات و نیایش می کردند و در پایان مقداری از آب مقدس متبرک را برای نوشیدن با خود می بردند. باورها و اعتقادات متنوع مردم نقاط مختلف جهان درخور مطالعه و تأمل است.

 

از دیگر اعتقادات جاری در کنار بنارس، سوزاندن مرده هاست. یک بار تجربه عکاسی از مراسم مرده سوزی را داشتم. تصویرها به پیوست آمده و من برای درک بهتر تصویر، از منابع اینترنتی کمک گرفته و در ادامه توضیحاتی متخصر درباره روش های اجرایی و فلسفه کلی این رسم دیرینه، تدوین کرده ام.

 

بر اساس یک اعتقاد دیرینه در هندوییسم و بودییسم، برای کمک به بازگشت سریع روح به چرخه حیات، بدن مرده در آتشی که با استفاده از خود طبیعت بر پا شده، سوزانده و جزیی از طبیعت می شود. کنار جسد، گل، بوته های خشک و حتی مواد خوراکی مثل نارگیل و کره هم قرار می دهند. آنها اعتقاد دارند زندگی یعنی رنج و زندگی دوباره و یا همان تناسخ یعنی به زندگی باز گشتن یا در رنج بودن. هندو با سوزانده شدن امیدوار است از این دوباره متولد شدن رها شود و به نیروانا یا بهشت برسد.

 

مراسم سوزاندن اجساد تنها شامل افراد بالای 12 سال است و فرد مرده زیر 12 سال حتما دفن می شود و تنها بالغ ها سوزانده می شوند. از آنجا که وسیله نقلیه موتوری حق ورود به محل مرده سوزی را ندارند، همه جسدها با خیزان های از چوب بامبو حمل می شود. محل سوزانده شدن از قبل آماده شده و از سطح زمین 40 سانتی متر بلندتر است.

 

در یک فضا می توان تعداد زیادی مرده سوزی داشت به شرط آنکه فاصله بین آنها رعایت شود یعنی یک نفر بتواند از میان دو مرده در حال سوختن عبور کند.

 

 با احترام به ویشنو، کریشنا و شیوا سه الهه اصلی در مذهب هندویسم سه سوراخ در کوزه ایجاد می کنند و فرزند بزرگ یا داماد بزرگ خانواده و یا یک فرد مذهبی کوزه فوق را سه بار به دور جسد می چرخانند. بجز فرزند ارشد و دو فرد کمکی بقیه از مراسم سه دور آب ریختن به دور مرده فاصله می گیرند و سپس کوزه را بالای سر جسد به زمین می کوبند.

 

چند نوع مواد خوشبو کننده در ظرفی جدا توسط یک فرد مذهبی با مثلث چوبی از سه راس ویشنو، کریشنا و شیوا مخلوط می شود. هر چه فرد ثروتمندتر باشد از چوب های خوشبوتری برای سوزاندنش استفاده می کنند. جسد باید به طور کامل با چوب پوشانده شود. مواد رنگی و خوشبو کننده روی چوب ها ریخته می شود. هر یک از نزدیکان با ریختن مقداری خرده چوب در زمان سوزاندن با جسد وداع می کنند و تا خاکستر شدن جسد، سوزاندن ادامه می یابد. از جسد بعد از سوزانده شدن مقدار کمی از استخوان ستون فقرات و جمجمه باقی می ماند. در روز سوم بعد از مرده سوزی، نزدیکان مرده، محل سوزاندن را با گل و میوه می آرایند. بعد از روز پنجم، خادمان اجازه دارند تا باقیمانده استخوان های جسد را در کنار رودخانه ای جمع کنند و به آب بریزند.