احتمال بارداری ناخواسته در هر یک از روش‌های پیشگیری از بارداری چقدر است؟
تقاطع: استفاده ناصحیح و ناکارایی روش‌های پیشگیری از بارداری، مهم‌ترین عوامل میلیون‌ها بارداری ناخواسته‌ای هستند که هر ساله در جهان اتفاق می‌افتد.
هنگامی که سخن از نرخ ناکارایی روش‌های پیشگیری از بارداری به میان می‌آید، معمولا اشاره به بازه زمانی ویژه‌ای دارد. در این میان، آن‌چه به دشواری می‌توان درباره آن نظر داد، نرخ شکست روش‌های ترکیبی در طول یک بازه زمانی است.
هرچه طول زمان استفاده از یک روش بیشتر باشد، احتمال بارداری ناخواسته افزایش می‌یابد، چنان‌که تکرار هر ریسکی، احتمال رخ‌داد آن را بالا می‌برد. این موضوع درباره تمام روش‌های پیشگیری از بارداری صدق می‌کند؛ حتی روش‌هایی که کمترین درصد خطا را دارند و با بیشترین دقت به کار گرفته شده‌اند.
نمودارهای بالا احتمال بارداری ناخواسته را در هر یک از روش‌های پیشگیری از بارداری، تا ده سال، و در دو استاندارد نشان می‌دهد:
به کارگیری عادی: نشان‌دهنده اثربخشی در هریک از روش‌هایی است که متوسط زوج‌ها به کار می‌گیرند که همیشه درست یا مداوم نیست. روش‌ها به ترتیب اثربخشی از کم به زیاد در به کارگیری عادی مرتب شده‌اند. کمترین اثربخشی در روش «اسپرم‌کش» و بیشترین اثربخشی در روش «قرص‌های هورمون کاشتنی» دیده شده است. برای نمونه در خصوص استفاده عادی از کاندوم که هم‌چنان رایج‌ترین روش پیشگیری از بارداری به شمار می‌رود، در طول ده سال، از هر ۱۰۰ زن، ۸۶ زن دچار بارداری ناخواسته شده‌اند.
ترتیب اثربخشی به شرح زیر است (کم به زیاد): اسپرم‌کش، تقویم بازه باروری، اسفنج (پس از زایمان)، بیرون کشیدن (بیرون ریختن اسپرم)، کاندوم (زنانه)، کاندوم (مردانه)، دیافراگم (سرپوش)، اسفنج (پیش از زایمان)، قرص/حلقه/چسب ضدبارداری، دپو-پروورا (آمپول پروژسترون)، حلقه مسی، عقیم‌سازی زنانه، پیشگیری فوری (لوونورژسترول)، عقیم‌سازی مردانه، و قرص هورمونی کاشتنی.
به کارگیری ایده ال: اندازه‌گیری اثربخشی در هریک از روش‌ها، هنگامی که دقیقا مطابق دستور استفاده شود و مداومت داشته باشد. تعداد اندکی از زوج‌ها به ویژه در درازمدت می‌توانند بدون خطا از روش‌های پیشگیری از بارداری استفاده کنند.