سخنرانی سعید امامی در مراسم ختم فروهرها
کلمه: در سالگرد ۱۶ آذر، نام برخی سخنران ها که به میان می آید به قول ظریفی، انگار سعید امامی را برای سخنرانی ختم فروهرها دعوت کرده باشند!
حکومتی که تمامیت خواه می شود، از هیچ چیز نمی گذرد، حتی گذشته، حتی رفتگان، حتی تاریخ. تمامیت خواه هر چیزی را در انحصار و در خدمت خود می خواهد. این است که از همه زوایای ۱۶ آذر ۱۳۳۲ تنها بر وجه ضد استعماری آن تاکید می کند و برخلاف پیام عمیق و مهم ۱۶ آذر که می گوید«دست نظامیان از دانشگاه کوتاه»، نظامیان در دانشگاه مراسم برگزار می کنند و سردسته های حملات گذشته به دانشگاه و دانشجو و حامیان دولت کودتا، سخنران مراسم روز دانشجو می شوند!
مروری بر تاریخچه ۱۶ آذر ۱۳۳۲ که طی آن نظامیان شاه و دولت کودتا با حمله به دانشگاه، جنایتی خونبار را رقم زدند نشان می دهد که آن اتفاق بر بستر نظامی گری و ارعاب پس از کودتای ۲۸ مرداد رخ داد.
شهید مصطفی چمران در خاطره نویسی اش از آن روز سیاه در دانشکده فنی دانشگاه تهران و روایت آخرین لحظات حیات شهدای آن واقع می نویسد: “چرا بغض و کینه خود را خالی نکنند؟ چرا در آخرین مرحله ی زندگی، مقدس ترین نامی را که پرچم مبارزات آنهاست یاد نکنند؟ این بود که بغض و کینه آنان ترکید. سوز و گداز درونشان همراه با “یا مرگ یا مصدق” از سینه پردردشان خارج شد. حتی سه نفری که به شدت مجروح شده بر زمین افتاده بودند، در حال ناله و درد زبان به سخن گشوده با “زنده باد مصدق و مرگ بر شاه” وفاداری خود را به نهضت و تنفر خود را از دشمنان ملت و مسببین کودتا ابراز داشتند.”
این تصویر نشان از روح ضد استبدادی و ضد کودتایی آن اعتراض تاریخی دارد. اما چرا حاکمان امروز در همه تبلیغات رسمی خود اصرار دارند تا این روح را از کالبد این مناسبت بزدایند و تنها بر وجه ضد آمریکایی آن که در آن زمان به عنوان حامی استبداد در ایران شناخته می شد تاکید کنند؟ آیا جز این است که بین خود و آن استبداد و آن کودتا شباهت هایی می بینند؟
شهید چمران در بخش دیگری از این نوشته خود می آورد: در این میان بغض یکی از دانشجویان ترکید. او که مرگ را به چشم می دید و خود را کشته می دانست دیگر نتوانست این همه فشار درونی را تحمل کند و آتش از سینه پرسوز و گدازش به شکل شعارهای کوتاه بیرون ریخت؛ «دست نظامیان از دانشگاه کوتاه».
اینها بخش هایی از پیام هایی است که از دل تاریخ به گوش می رسد. اما نظامیان و شبه نظامیان حاکم بر همه عرصه ها، از اقتصاد و فرهنگ گرفته تا خیابان و دانشگاه، تلاش می کنند گوش خود و دیگران را از شنیدنش باز دارند. چون امروز همان ها هستند که بیشترین امکانات را در دانشگاه ها دارند، سخنران ضد دانشجو و ضد دانشگاه می آورند، همان هایی که روزی به کوی حمله می کردند و خون می ریختند و حالا به لطف سهمیه های آنچنانی و رانت های فساد، عنوان دکتر پیش از نامشان می گذارند و در سالگرد ۱۶ آذر سخنران مراسمی می شوند که سربازانشان در دانشگاه برگزار کرده اند. گویی سعید امامی سخنران مراسم فروهرها شده باشد!