اندازه نگه دار که اندازه نکوست!

عصرایران؛ احسان محمدی - تیم ملی والیبال ایران به جمع 6 تیم برتر دنیا راه یافت. قاعدتاً باید برای کواچ و پسرانش هورا بکشیم. دست بزنیم و به آنها افتخار کنیم. اما همه جا سخن از خولیو ولاسکو است.

بسیاری بر این باورند که ولاسکو ما را به دور بعد برد! احتمالاً اگر خانه اش این حوالی بود عده ای "طبل شادانه" را برمی داشتند و می بردند جلوی خانه اش و ضمن حرکات موزون، برایش اسپند دود می کردند که "چش نخوری الهی". ولاسکو را دوست دارم. اصلاً از آن آدم هایی است که دوست نداشتنش سخت است. خوش تیپ، محترم، پرانرژی و حرفه ای. دستکم از قاب تلویزیون و یکی دو باری از داخل ورزشگاه 12 هزار نفری آزادی او را این طور دیدم. برای والیبال ایران زحمت کشید، به ما اعتماد به نفس داد و جسارت بردن و جاه طلبی را. پول خوبی هم گرفت و وقتی می خواستیم بماند، به کشورش برگشت؛ با احترام. با نهایت عشق و قدرشناسی چنانکه ایرانی ها می توانستند نثارش کنند.

ما البته در احترام به خارجی ها معمولاً بی نهایت سخاوتمند هستیم. اما دیشب... دیشب ولاسکو نه به عشق تخت جمشید و خون آریایی و وجدان و نان و نمک که به خاطر آرژانتین، آمریکا را شکست داد.

چون برای همین کار به آرژانتین برگشته است. تئوری های توطئه را از ذهندتان پاک کنید. افسانه هایی مثل « آرژانتین می تونست شل بگیره تا آمریکا ببره و ایران حذف بشه و همه بگن اون از کواچ بهتره»! ما در مورد بهترین مربی جهان حرف می زنیم، در مورد مسابقات جام جهانی نه لیگ فوتبال بحرین و قطر و مالدیو که می شود با چند دلار خیلی کارها کرد!

ولاسکو اعتبار خودش را به حراج نمی گذارد. نه به خاطر ما و نه به خاطر هیچ کس دیگر. او مقابل ایران هم سعی کرد پیروز شود اما نتوانست، کواچ و پسرانش نگذاشتند وگرنه مرام و معرفت و لوطی گری بچه جنوب شهری گرفتارش نکرد! از پیروزی ولاسکو و آرژانتین مقابل آمریکا خوشحال باشیم اما این بُرد را مثل یک ابر غلیط نبریم بالای سر تیم والیبال مان. این صعود و این بازی های جسورانه را مدیون بچه های خودمان هستیم.

حتی ولاسکو بعد از شکست 3- 0 تیمش مقابل ایران هم گفت ایران از زمان حضور من قوی تر شده است. اما در ایران می گویند دارد حرف یاوه می زند! تیم فقط تیم دوران ولاسکو ! تیرماه 93 کواچ در برنامه «توپ و تور» ضمن تشکر از سرمربی آرژانتینی ایران گفت: ولاسکو گفته بود که این، نهایت توانایی والیبال ایران است ولی من چنین باوری ندارم. من ایران را انتخاب کردم تا همه شاهد بازی‌های بهتری از تیم ملی باشیم.

چند شب است همه دنیا شاهد جسارت بچه های دوست داشتنی ما هستند. شاهد اینکه ما داریم به سمت فتح قله هایی که قبلاً با آنها از پائین عکس یادگاری می گرفتیم خیز برمی داریم. حیف که والیبال یک عادل فردوسی پور ندارد که در میان لذت و شگفتی بگوید: وای! چقدر خوبیم ما!

از ولاسکو متشکر باشیم اما به افتخار بازی های شجاعانه بچه هایمان و کواچ و تیم همراهش هورا بکشیم.

ما بیش از ولاسکو مدیون فرهاد قائمی هستیم که از گنبد آمده و مثل همه مردمان آن دیار شیفته سوارکاری است، مدیون میر سعید معروف لکرانی بچه محله عطایی ارومیه با آن هوش ترسناک و خونسردی خیره کننده اش، مدیون مجتبی میرزاجانپور که از بابُل آمده و وقتی به آسمان می پرد می تواند باغ های معلق بابِل را لمس کند، مدیون محمد موسوی عراقی که از دزفول آمده ، شهر پرتقال و موشک. مدیون امیر غفور پسر خوش خنده کاشان، مدیون فرهاد ظریف آهنگران، بزرگ مرد کوچک میانه میدان که مشهدی است. ما مدیون آرمین تشکری، علیرضا فیاضی، شهرام محمودی، مهدوی، عادل غلامی و ... هستیم. این همه در باغچه همسایه دنبال گلی برای دوست داشتن نگردیم.

مطمئن باشید ولاسکو از همین حالا دارد نقشه می کشد دفعه بعد چطور ایران را شکست بدهد. قدرشناسی خوب است و عزیز اما افراط نکنیم و اندازه نگه داریم. کواچ و بازیکنان تیم ملی والیبال ایران را بیش از خولیو ولاسکو سرمربی فعلی آرژانتین دوست داشته باشیم و ستایش کنیم که مستحق تشویق شدن هستند.