درباره رفتار این روزهای صداوسیما با تیم ملی : می خواهید همین امشب برویم میدان ونک و تصویر نکونام و سیدجلال را به آتش بکشیم؟

حمیدرضا ابک

پارسینه : کارشناس محترم فوتبال، چنان با اقتدار و تاکید از پایین آوردن توقعات از تیم ملی سخن می گوید که انگار شب قبلش روی باخت هفده هیچ ایران از نیجریه شرط بندی کرده. بازیکن سابق و مربی فعلی، چنان یخ و لبخند بر لب برای بازیکنان تیم ابراز موفقیت می کنند که انگار با خودشان "بسته"اند که آرژانتین سوراخمان می کند و بعدش اینها می آیند در تلویزیون و می گویند: "بعله، همان طور که فرمودم...".

 گزارشگر برنامه رادیویی وقتی پیامک دریافتی شنونده ای را می خواند که معتقد است ایران با دو برد و یک مساوی از گروهش صعود می کند، چنان قهقهه سر می دهد و می گوید "این هم نظری است" که انگار باید شنونده محترم را سریعا بستری کرد. چه اتفاقی افتاده؟ چه چیزی نگرانشان کرده؟ می ترسند تیم ملی گند بزند و بعد ما دستک بگیریم برایشان؟

تیم ملی ما، توانسته یکی از ٣٢تیم حاضر در جام باشد؛ بشمرید چند کشورند که حاضر بودند برای رسیدن به چنین جایگاهی، میلیونها دلار پول و اعتبار هزینه کنند. برنده جام جهانی فقط یک تیم است؛ حتی نایب قهرمانی هم شوخی است؛ بنابراین جز تیم ما،٣٠تیم دیگر هم آنجا حاضرند که قرار نیست قهرمان شوند؛ بشمرید تیمهایی را که از همین حالا می دانند سرافکنده این کارزار خواهند بود.

ما نگرانیم که از دور اول بالا نرویم؛ بشمرید کشورهای دیگری را که نگرانی مشابه ما دارند، یا فوقش به یک مرحله بالاتر فکر می کنند. شمردید؟ حالا بیایید بشمرید کشورهایی را که مردم و کارشناسانش، شش ماه تمام گذاشته اند پشتش که مبادا کسی رویاپردازی کند.

 کار به جایی رسیده که بازیکنان تیم ملی هم فقط منتظرند عاقبتشان صرفا با چهار پنج گل خورده به خیر شود و برگردند. مدافعشان را مسخره می کنند، برای دروازه بانشان لطیفه می سازند و مربی شان را مضحکه می کنند. چرا؟ تا مباد پیش بینی هایشان نادرست از آب دربیاید؛ اسمش را هم گذاشته اند واقع بینی. انگار که شب کنکور، فرزندتان بیاید و بگوید بابا دعایم کن و شما بگویید نه پسرم با این هوشی که تو داری و با این درسی که تو خواندی، کاری از خدا هم بر نمی آید.

 چه فرجامی دارد این مخالف خوانی ها؛ آن هم سه روز مانده به اولین بازی؟ مسخره کردن ها به کنار حتی تحلیل هم زمان خودش را دارد. یک سال وقت داشتید حرف بزنید و زدید. مردم هم گوش کردند. آسیب شناسی و نقد بسیار ارزشمند و لازم است.

اما تا به حال دیده اید یک ستاد انتخاباتی بعد از چندین ماه تلاش، سه روز مانده به انتخابات بیانیه صادر کند که "ملت شریف و سرافراز؛ پیشبینی ها حاکی از آن است که رسما مالیده ایم. حالا اگه حال کردید برید یه رایی بدید دور همی بخندیم صفا کنیم"؟

باور کنید امیدواران هم مثل من و شما و احتمالا کیروش، می دانند که بضاعت تیم ما چیست. باور کنید آنها هم می دانند مدیریت حسینقلی خانی و نداشتن بازی تدارکاتی و پوشیدن پیراهن تقلبی چه بر سر یک تیم می آورد. اما چه کنند؟ می خواهید دوشنبه شب تلویزیونهایمان را از برق بکشیم؟ حل می شود مشکلتان؟

 میخواهید همین امشب برویم میدان ونک و تصویر نکونام و سیدجلال را به آتش بکشیم؟

به حضرت عباس این مردم برای قهرمانی کیسه ندوخته اند. بعد از حذف تیم ملی هم خودکشی نمی کنند. فوتبال هم برایشان مسئله مرگ و زندگی نیست که شما نگران جانشان باشید. آنها می خواهند ذوق کنند و لذت ببرند؛ همین.

 می خواهند با دوستانشان دور هم جمع شوند و فریاد بکشند و بخندند و بگریند و بعدش هم بروند سر زندگی شان. به قدرت تحلیل و جایگاه والای شما هم اعتقاد دارند به مرتضی علی. بگذاریم کارشان را بکنند. شاید آنها، بهتر از من و شما توانستند.

وقتی از آن مربی افسانه ای پرسیدند تیم ایران برای مقابله با آلمان در جام جهانی چه برنامه ای دارد گفت: "ما اگر ده بار با آلمان بازی کنیم، نه بار می بازیم و یک بار می بریم؛ اما آن یک بار در جام جهانی است". فکر کنم طاقت نداشتند؛ برش داشتند تا مبادا رویاپردازها بر دل ما حکومت کنند؛ آن یک بار را هم باختیم؛ با یک مربی دیگر که فکر می کرد سوراخ نشدن از همه چیز مهم تر است.