پردیس تبریز؛ مکانی برای نجات «بهترین دوست انسان»

رادیو فردا : برخی سگ ها را بهترین دوست انسان می خوانند. پردیس تبریز، پناهگاهی است برای سگ‌هایی که سرپناهی ندارند. همان‌هایی که جامعه آن‌ها را به عنوان «سگ ولگرد» خطاب می‌کند، همان‌هایی که حضورشان اغلب تحمل نمی‌شود و حتی مورد آزار و اذیت هم قرار می‌گیرند. تمام این‌ها موجب شده تا ژیلا ‌پورایرانی پناهگاهی را برای این گروه از حیوانات در نزدیکی تبریز احداث کند.

  خانم‌ پورایرانی که خود در زمینه کارهای پزشکی فعالیت می‌کند می‌گوید: «ایده اولیه پردیس تبریز را از برخورد او با رفتار غیر انسانی پیمانکاران شهرداری برای مقابله با جمعیت سگ‌ها گرفته است.»
 
ژیلا ‌پورایرانی در این باره می‌گوید: « به این قضیه پی بردیم که در معدوم‌گاه شهرداری شرکت خدماتی که کار معدوم سازی به آن‌ها واگذار شده با دارو سگ ها را نمی کشند و به روش‌های مختلف مانند دار زدن، ضربه زدن به سر آن‌ها یا گرسنه نگه داشتن، آن‌ها را از بین می‌برند.»
 
هزینه‌های این سازمان مردم نهاد، بسیار کمرشکن است. این هزینه‌ها از طریق کمک‌های مردم دوستدار حیوانات تأمین می‌شود و هر کس بر حسب تواناییهایش مبالغی را به پردیس تبریز اهدا می‌کند.
 
بنابراین در شرایطی که به گفته مسؤول این پناهگاه، جمعیتی در حدود  هزار نفر از این اقدام پشتیبانی کرده‌اند، اما کسانی که کمک مالی انجام می دهند بیش از یکصد نفر نیستند که تنها تعدادی از آنها به طور ثابت هزینه‌های بالای نگاه داری از این حیوانات را پرداخت می‌کنند.
ژیلا‌ پورایرانی می‌گوید: « نهایتا ماهانه هزینه‌ای نزدیک به شش یا هفت میلیون تومان هزینه پناهگاه است که جمع کردن این هزینه کار بسیار مشکلی است.»
 
پناهگاه پردیس تبریز، تنها پناهگاه سگ‌های بی‌سرپرست در ایران نیست، این پناهگاه به همراه تعدادی دیگر نظیر «پناهگاه وفا» در شرایطی فعالیت می‌کنند که برخی از ارگانهای دولتی نظیر نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران، طرح‌هایی را برای مقابله با سگ‌ها و صاحبان آن‌ها به اجرا گذشته است.
 
 با این حال درچنین فضائی، صدا وسیمای استان آذربایجان شرقی با نگاهی متفاوت به استقبال از طرح تأسیس پردیس تبریز رفته و در گزارشی مجری و گزارشگر به مساله حق حیات برای همه موجودات زنده اشاره کرده اند.
 
در این گزارش آمده است: «همه مخلوقات پروردگار حق حیات دارند، از انسان ناطق گرفته تا حیوانات زبان بسته، سگ‌ها هم از این قاعده مستثنی نیستند، اما گاهی وجودشان باعث آزار و اذیت یا حتی انتقال بعضی از بیماریهاست. در همین شهر خودمان تبریز، سگ‌های ولگرد مشکلات زیادی را برای مردم به همراه داشته‌اند.»
 
اما نحوه برخورد مقام‌های مسؤول استان آذربایجان شرقی چنانچه خانم‌ پورایرانی می‌گوید: « می‌تواند پشتوانه ارایه این تصویر متفاوت بوده باشد.»
 
وی ادامه می‌دهد:« خوشبختانه مقامات استان با من بسیار همکاری کردند، حتی من اجازه احداث پناهگاه را از اداره کل دامپزشکی استان و از اداره کل محیط زیست استان گرفتم چون خودشان معدوم گاه را دیده بودند و خیلی تحت تأثیر قرار گرفته بودند و تا آنجا که از دستشان بر می‌آمد به من کمک کردند. نمی‌گویم از نظر مالی ولی از خیلی جهات دیگر با ما همکاری کردند.»
 
سگ‌های پناهگاه پردیس معمولا از طریق تماس‌های تلفنی حیوان دوستان شناسایی و معرفی می‌شوند.
 
 انتقال آن‌ها به این مکان نیز یکی دیگر از کارهایی است که آن هم توسط ژیلا‌ پورایرانی یا همکاران او انجام می‌شود.
 
وی می‌افزاید: «بعضی مواقع که خود افراد حیوان دوست هستند من از آن‌ها خواهش می‌کنم این انتقال را انجام دهند ولی ‌گاه می‌بینیم که خودشان تمایل ندارند و صرفا به خاطر اینکه جان حیوان را نجات دهند با ما تماس گرفته اند، اگر حیوان بزرگ باشد وانتی اجاره کرده و سریعا آن را به پناهگاه، منتقل می‌کنند.»
 
سگ های منتقل شده به پردیس ابتدا به حمام می‌روند و شسته می‌شوند، پس از آن معاینات پزشکی روی آن‌ها صورت می‌گیرد و واکسینه می‌شوند و پیش از پیوستن به گله سگ‌ها یک ماهی به قرنطینه سگ‌ها سپرده می‌شوند.
 
اما محدودیت‌های مالی، مکانی و هدف اصلی این پروژه که جلوگیری از کشتار سگ هاست موجب شده تا مسوولان پردیس تبریز از زاد و ولد کردن آن‌ها جلوگیری کنند.
 
ژیلا ‌پورایرانی در ادامه می‌گوید: «معمولا کارخانه دار‌ها، آن‌ها که باغ و ویلا دارند مراجعه می‌کنند تا برای نگهداری ما سگ‌ها را واگذارکنیم، اما عده‌ای هم برای نگهداری و حمایت چه در خارج از ایران و چه در ایران باشند به ما مراجعه می‌کنند. سگ‌هایی که معلول هستند یا دستشان قطع شده یا پای آن‌ها قطع شده، معمولا آن‌ها را برای واگذاری نمی‌برند و ما در پناهگاه از آنها نگه داری می‌کنیم.»
 
در شرایطی که پناهگاه پردیس تبریز با مشکلات مالی و کوهی از کمبود منابع مالی وانسانی دست و پنجه نرم می‌کنند، صاحب زمینی که آن مجموعه در آن فعالیت می‌کند به تازگی خواستار باز پس گیری زمین خود شده است.
 
 ژیلا پورایرانی در پایان می‌گوید: «امکانات مالی ما در اینجا بسیار محدود است، ‌ای کاش مسوولین حداقل به ما زمینی بدهند و حمایت کنند.»
 
پناهگاه سگ‌های بی‌سرپرست پردیس تبریز از حامیان حیوانات خواسته است تا با اهدای وسایل مورد نیاز سگ‌ها، مواد خوراکی و قبول سرپرستی سگ‌ها یا قبول پرداخت کمکهای مالی ثابت یا دوره‌ای به این مجموعه کمک کنند.