'زیبایی اسیر شده' در مادرید

موزه ملی دل پرادو در مادرید اسپانیا که یکی از مهمترین گنجینه های هنری جهان را در اختیار دارد، نمایشگاه ویژه ای از گنجینه های کمتر دیده شده خود را با نام «زیبایی اسیر شده» ترتیب داده است. (اثری از آندره آ دل سارتو- ۱۵۱۰)

در این نمایشگاه ۲۸۱ اثر از قرن چهاردهم تا اواخر قرن نوزدهم انتخاب شده اند که ویژگی مشترک غالب آنها قطع های کوچک شان است که کار نقاش را در خلق جزئیات مشکل تر می کند و برخی از آنها میناتورهای ایرانی را به خاطر می آورند. (اثری از یک نقاش ناشناس فرانسوی- بین ۱۴۰۵ تا ۱۴۰۸).

در این نمایشگاه مخاطب فرصت می یابد در گنجینه ای کم نظیر به دیدن پرتره های کوچک، طراحی ها و مجسمه های مختلفی از نقاشان ناشناس چند قرن پیش تا چهره های مشهوری چون رافائل، تی سین، ال گرکو، گویا، روبنس و ولاسکوئز بپردازد. (اثری از ولاسکوئز- ۱۶۳۰)

نیمی از این آثار در سال های اخیر هیچ گاه در این موزه به نمایش در نیامده اند: یا در انبار بوده اند یا برای سال های زیادی به امانت داده شده بودند. (اثری از آندره آ مانتنیا- ۱۴۶۲)

آثار این نمایشگاه در هفده تالار و به ترتیب سال چیده شده اند، در نتیجه مخاطب می تواند خط سیر ظریفی از حرکت نقاشی در دوره های مختلف از قرن چهاردهم تا اول قرن بیستم را پیگیری کند. (اثری از لوئیس پارت ئی آلکازار- ۱۷۷۰ تا ۱۷۹۹)

نمایشگاه با آثار خلق شده در ایتالیا و فرانسه قرن چهاردهم آغاز می شود و با آثار اسپانیایی قرن نوزده خاتمه می یابد. در این خط سیر تاریخی می توان آثار ناتورالیستی تا باروک و روکوکو را رصد کرد. (اثری از فرانسیسکو بایو- ۱۷۸۴)

شباهت های آثار نقاشانی از کشورها و دوره های گوناگون گاه شگفت انگیز است(اثری از ماریانو فورتونی- ۱۸۷۴)

اثری از هیرونیموس بوش با عنوان «چشم انداز جهنم» در اتاق سوم، از قدرت نقاشی حکایت می کند که در خلق جزئیات حیرت انگیز است و از سویی در تخیل به سوررئالیست های چهار قرن بعد پهلو می زند(اثر دیگری از بوش- ۱۵۰۰ تا ۱۵۱۰)

جهان غریب و متفاوتی از روبنس را می توان در مجموعه چند اثرش بر اساس حس های انسانی(با عناوین دیدن، چشیدن، شنیدن، تماس و بو) کشف کرد؛ با رنگ های متفاوت و جزئیات به غایت دقیق و فضاهایی شلوغ اما در درون بسیار آرام. با این حال نوع نقاشی هایی که روبنس بخاطر آنها معروف است هم در این نمایشگاه کم نیست. (اثری از روبنس- ۱۶۳۶و ۱۶۳۷)

از جهان دیوانه وار و سیاه گویا در اواخر عمرش- در خانه ای که خودش بخاطر ناشنوایی، «خانه مرد کر» نامیده بود- خبری در این نمایشگاه نیست، اما از دوره ثبت زیبایی های طبیعت، آثار برجسته ای را می توان سراغ کرد. (اثری از گویا- ۱۷۸۸)