گنجینه‌هایی که سوری‌ها با خود آورده‌اند

جنگ داخلی سوریه بیش از یک میلیون نفر را از آن کشور آواره کرده است. این آوارگان معمولا کیف کوچکی از با ارزش ترین وسایلشان را با خود آورده اند. عکاس این مجموعه، برایان سوکول، با حمایت آژانس پناهندگان سازمان ملل، از گروهی از این آوارگان به همراه آنچه از خانه با خودشان آورده اند، عکس گرفته است.

در این عکس زنی ۲۵ ساله به نام ایمان در اردوگاه نزیب ترکیه دیده می شود. هنگامی که او از شهر حلب فرار کرد، تنها توانست پسرش احمد و دخترش عایشه را با خود بیاورد... و قرآنی که می گوید از او حفاظت خواهد کرد.

آلیا، دختر نابینای ۲۴ ساله در اردوگاه دومیز در کردستان عراق سکونت دارد. او که مجبور شد از شهر خود درعا بگریزد، می گوید گنجینه ای که همراش آورده، یک شیء مادی نیست بلکه روح و روان اوست. آلیا ویلچرش را به عنوان یک شیء در نظر نمی گیرد، بلکه آن را بخشی از پیکر خود می داند.

اگر معلوم شود که سوری ها به قصد فرار از کشور از مرز خارج می شوند، از خروج آنها جلوگیری می شود، به همین دلیل بسیاری از آوارگان با دست خالی به کشورهای هم جوار گریخته اند. ولید، پزشکی که با سازمان پزشکان بدون مرز در اردوگاه دومیز همکاری می کند، می گوید که که ۲۰ روز پس از به دنیا آمدن فرزندش از سوریه گریخته است. ولید تصویری از همسرش را همیشه به همراه دارد و می گوید که این عکس یادآور روزهای خوش زندگی اوست.

"می" دختر هشت ساله سوری دلتنگ عروسکش نانسی است؛ عروسکی که نتوانست با خودش از دمشق بیاورد. النگوهایش حالا برای او با ارزش ترین دارایی است.

عمر ۳۷ ساله، ساز خود را که بزق نام دارد می نوازد؛ نوایی که او را به یاد زندگی گذشته اش در دمشق می اندازد. او می گوید که صدای این ساز برای مدت کوتاهی هم که شده، غم و غصه را از او دور می کند.

برایان، عکاس این مجموعه، به دره بقاع در لبنان نیز سفر کرده است. یوسف، اهل مشق که به آنجا گریخته، تلفن همراهش را در دست گرفته و می گوید با ارزش ترین دارایی اوست، زیرا به او امکان تماس با پدرش را می دهد. او همچنین عکس های عزیزانش را در آن نگه دارد.

عبدل و خانواده اش با این امید زندگی می کنند که روزی بتوانند به خانه شان در دمشق برگردند. برای همین، او کلید خانه اش را همیشه در جایی امن نگه می دارد

تامارا که دیپلمش را همراه خود آورده امیدوار است بتواند تحصیلاتش را در ترکیه ادامه دهد. این دختر ۲۰ ساله، در اردوگاه آدیامان ترکیه ساکن است.

ایمن ۸۲ ساله می گوید که همسرش یاسمین که ۶۷ سال دارد، برای او در دنیا مهمترین فرد است. پس از آنکه همسایه هایشان در شهر حلب کشته شدند، این زوج از سوریه گریخته و به ترکیه آمدند.

و بالاخره برای احمد، با ارزشترین دارایی عصای اوست. عصایی که بدون آن، او نمی توانست از گذرگاه مرزی دو ساعت پیاده روی کند و به مرز عراق برسد. پسرش که همراه او نیامد و در سوریه ماند، در ماه اکتبر کشته شد.