انتخابات آزاد از رویا تا واقعیت

سردمداران نظام جمهوری اسلامی برای آنکه با تجربه ای مشابه سال 1388 روبرو نشوند از همین الآن شمشیرها را از رو بسته اند و برای جلوگیری از به قول خودشان یک فتنه دیگر دست به هرکاری می زنند. در روزهای قبل وزارت اطلاعات یک بار دیگر بر پیکره بی جان رسانه در ایران هجوم آورد و روزنامه نگاران زیادی را به اتهام همکاری با رسانه های استکبار بازداشت کرد. نوع حمله و اتهامات بی اساسی که در اطلاعیه روابط عمومی وزارت اطلاعات آمده نشان می دهد انتخابات در ایران به کابوسی برای حکومت تبدیل شده است اما برای آنکه ژست کشورهای دموکراتیک را بگیرد حاضر است این تبعات را به جان بخرد و بر کشور فضای امنیتی بیشتر از گذشته حاکم و به جهانیان اثبات کند اولا جمهوری اسلامی نظامی دموکراتیک است و ثانیا با ساختن آمارهای مثل همیشه جعلی خبر از خلق یک حماسه دیگر با حضور حداکثری مردم بدهد.
در چنین شرایطی که حکومت با سرکوب منتقدان و اصحاب رسانه و سپردن سرنوشت مردم به نیروی های نظامی و امنیتی به دنبال نشاندن شخصی مورد اطمینان و تابع بر صندلی خیابان پاستور است چگونه  می توان به آزاد بودن انتخابات در ایران اذعان داشت؟

دکتر بهروز بهبودی

بی شک حضور مردم در انتخابات و رای دادن به نامزدی اصلح حق مردم است و هیچ کس نمی تواند و نباید این حق را از آنان بگیرد زیرا انتخاب و انتخابات از اصول اولیه دموکراسی است، اما کدام انتخابات و به چه قیمتی؟ وقتی همه چیز این انتخابات غیرعادی است چگونه می توان و باید به آن امیدی داشت؟ حتی اگر سپاه هم به فرض محال در انتخابات دخالتی نکند با فیلتر شورای نگهبان چه باید کرد؟ شورایی که دبیرش با خط ونشان کشیدن برای نمایندگان گروه ها و احزاب دیگر، وابستگی های حزبی خود را نشان می دهد. وقتی شورای نگهبان، که باید شورایی بی طرف و ناظر بر امر انتخابات باشد، به نفع یک نامزد و یا گروه خاص وارد میدان می شود چگونه می توان به این انتخابات امیدوار بود؟
وقتی نامزدهای انتخابات در پیروی از رهبر با یکدیگر مسابقه گذاشته اند و حتی برخی با وقاحت از ارائه سند وابستگی به ولی فقیه توسط نامزدها سخن می گویند، وقتی همین ولی فقیه کشور را کاملا یکدست می خواهد و از ورود دیگرانی که شاید مردم به آنها اعتماد بیشتری دارند جلوگیری می کند نباید گفت این انتخابات شرایط یک انتخابات آزاد دموکراتیک را ندارد؟ در چنین شرایطی مردم جز تحریم انتخابات چه کار دیگری می توانند بکنند. این نکته ای است که کشورهای دنیا باید به آن توجه کنند.
اگرچه رئیس جمهور آمریکا همچنان بر گفتگو با جمهوری اسلامی پامی فشارد و وزیر دفاع جدیدش بیشتر به گفتگو تمایل دارد که بی شک بهترین راه حل دیپلماتیک نیز هست ، اما باید شرایط مردم ایران را نیز در سیاست خود در نظر بگیرند و بدانند این نظام نماینده واقعی مردم نیست ونمی توان با آن به گفتگو نشست و یا در صورت شکست گفتگوها تحریم ها را سخت تر و بیشتر کرد تا مردم بیش از پیش دچار مشکل شوند.
جمهوری اسلامی با تکیه بر روسیه و چین، برای گریز از تحریم های وضع شده راه های فراوانی را همواره در دست دارد، به همین دلیل مردم ایران همواره قربانیان اصلی همه این بازی ها هستند. به عبارت دیگر، جمهوری اسلامی در برابر دنیا چموشی می کند، دنیا حلقه تحریم ها را بیشتر می کند و زندگی مردم سخت تر و سخت تر می گردد و این دور باطل همچنان ادامه می یابد.
در چنین شرایط غیرعادلانه ای است که جمهوری اسلامی به راحتی به بذل و بخشش سرمایه های مردم در کشورهایی نظیر سوریه، عراق، افغانستان، ونزوئلا و ... می پردازد زیرا می داند مخاطبان اصلی تحریم ها مردم اند. وقتی مردم ایران زیر بار فشارهای تحریم ها، از پس هزینه های دارو و درمان برنمی آیند، وقتی برخی از بیماران در کنار خیابان رها می شوند زیرا توان پرداخت هزینه های بیمارستان را ندارند، وقتی هنوز برخی از مناطق ایران در فصل گرما و تابستان، با مشکلات روبرو هستند چگونه باید و می توان چشم ها را بست و در برابر اخباری چون کمک های مالی ایران به سوریه برای سرکوب انقلابیون سوری سکوت کرد؟
ناله را هرچند می خواهم که پنهان تر کنم     سینه می گویدکه من تنگ آمدم فریاد کن!
کمک های بشردوستانه بسیار پسندیده است، اما نظامی که انسان و انسانیت برایش هیچ معنایی ندارد نمی تواند و نباید ادعای کمک بشردوستانه داشته باشد و وضع کنندگان تحریم ها باید به این نکته توجه داشته باشند. سرمایه مردم و نسل های آینده در دستان بیگانگان حاکم بر ایران، برای ارضای خودخواهی های سران نظام هزینه می شود و این نکته نشان می دهد که آنها هیچ فشاری از این تحریم ها نمی بینند و تنها مردم، آری مردم ایران هستند که باید جور همه چیز و همه کس را بکشند.
مردم ایران بیش از صد سال است که به دنبال استقرار دموکراسی در کشور خود هستند، آنها اگر در انتخاباتی در کشور هم شرکت کرده اند برای تغییر شرایط حاکم بوده اما وقتی حکومت حلقه را روز به روز تنگ تر می کند و آزادی انتخاب را از مردم می گیرد، شرکت در انتخابات بی معنا می گردد.
 حکومت ایران عملا و علنا از مردم رو برگردانده و آنها را در برابر مشکلات فراوان تنها رها کرده است در چنین شرایطی اولا گفتگو با نمایندگان آن نظام و ثانیا وضع تحریم های سخت تر به سبب چموشی همان نمایندگان کار درستی نیست. امروز دنیا باید راه های گفتگو و مذاکره با مردم ایران را پیدا کند. مردم نیز نیاز به آن دارند تا پراکندگی ها را از بین ببرند.
 درس گرفتن از رفتارهای گروه های اپوزیسیون در کشورهایی که بهار عربی در آنها اتفاق افتاد، بسیار مهم است زیرا نجات از جمهوری اسلامی نباید به درافتادن به چاه یک دیکتاتوری دیگر ختم شود. به همین دلیل مردم باید به میدان آمده و در راه رسیدن به دموکراسی آرا و افکار خود را در معرض دید و حتی قضاوت دیگران بگذارند.

بهروز بهبودی
ونکوور – 01 فوریه  2013