یک وعده غذای گرم در دیر فرانسیسکا
با آن که در آلمان مسئلهای به نام گرسنگی وجود ندارد، با اینحال برخی از شهروندان این کشور از عهدهی تامین هزینهی خوراک خود برنمیآیند. کلیسا، برای کمک به این نیازمندان، سالنهای غذاخوری رایگان دایر کرده است.
برای برخی از شهروندان آلمان، تهیهی دستکم یک وعده غذای گرم در روز از نظر مالی چندان آسان نیست. این افراد که اغلب برای تامین معاش خود از کمکهای دولتی بهرهمند میشوند، با اینحال گرسنه نمیمانند. آنها میتوانند هر روز به سالنهای غذاخوری رایگان نهادهای کلیسایی مراجعه کنند و زیر پوشش "برنامههای اجتماعی" این نهادها قرار گیرند. آمار نشان میدهد که اغلب این افراد، سالمند، غیرآلمانی یا خارجیتبارهایی هستند که از کشورهای اروپای شرقی یا روسیه به آلمان مهاجرت کردهاند و به تابعیت این کشور درآمدهاند.
سالن غذاخوری در دیر
یکی از نهادهایی که در شهر دوسلدورف، هر روز ظهر از این گروه از نیازمندان پذیرایی میکند، "دیر فرانسیسکا" در مرکز این شهر ست. صلیبی که به دیوار لخت این سالن آویزان ست، تنها نشانهی وابسته بودن این غذاخوری به کلیسای کاتولیک ست. در غیر اینصورت، این محل توزیع غذا به یک رستوران مجهز عادی شبیه است. مراجعهکنندگان، از جمله، مجبور نیستند پیش از صرف غذا، "دعای رحمت" بخوانند. کارمندان این رستوران هم راهبه یا خدمهی رسمی کلیسا نیستند. بلکه شهروندان عادی و افراد خیرخواه محل هستند که بدون چشمداشت و تنها برای "کمک به همنوع"، وقت و خدمت خود را در اختیار "دیر فرانسیسکا" قرار میدهند.
از آن گذشته سالن غذاخوری این دیر به صورت سلفسرویس اداره نمیشود. "خدمتکاران" یا همان افراد خیر، با "مشتریان" خود مثل یک گارسون رفتار میکنند؛ ابتدا به آنان خوشآمد میگویند و بشقاب غذا و مخلفات دیگر را با احترام روی میز آنها قرار میدهند. پتر آنتونیوس که به عنوان کشیش این کلیسای کاتولیک، مسئول ادارهی سالن غذاخوری ست، معتقد است که نیاز این "مشتریان" به احترام و رفتار انسانی، "به اندازهی احتیاج آنان به خورد و خوراک" ست. چون «این افراد در جامعه کمتر رفتار انسانی و احترامآمیز تجربه میکنند."
نیازمندان بیمار
به گفتهی کشیش آنتونیوس اغلب مهمانان این دیر، در "جوانی، شاغل و فعال" بودهاند، ولی پس از بیکار شدن، به دلایلی "نتوانستند زندگی جدیدی برای خود بسازند". به عنوان نمونه، راینارد، پیرمرد ۸۰ سالهای که باید در ماه با ۲۵۰ یورو زندگیاش را تامین کند، "وقتی بیمار شد، وضعیتش به کلی تغییر کرد." راینارد که هر روز به ویژه در زمستان به سالن غذاخوری دیر میآید، در این رابطه میگوید: «پول برق و آب و اجاره و گرما را دولت میدهد. ولی پول داروهایم را باید خودم بپردازم.»
راینارد که در جوانی راننده بوده و به گفتهی خود "با کامیون همهی دنیا را سیر کرده"، پس از بیکاری، به بیماری سرطان دچار میشود و ناگزیر به دو بار عمل جراحی سخت تن میدهد. این مرد تنها که در عمرش ازدواج نکرده، یک بار هم سکته کرده است. او میگوید: «برای همین هزینهی دواهای زیادی که باید مصرف کنم، بالاست. پول سمعکم را هم باید خودم بدهم.»
افزایش روزافزون نیازمندان
کشیش آنتونیوس، در بارهی تاریخچهی غذاخوری رایگان "دیر فرانسیسکا" که ۱۶ سال پیش گشایش یافته است، میگوید: «در ابتدا ما روزانه ۳۰ تا ۴۰ نفر مهمان داشتیم. حالا تعداد آنها بهطور متوسط، به ۱۸۰ نفر در روز رسیده ست.» به گفتهی این روحانی، شمار مراجعهکنندگان به دیر در پایان ماه که "دیگر پولی برای خرج کردن باقی نمیماند"، به ۲۲۰ نفر هم میرسد. در کنار غذاخوری، یک حمام بزرگ با دوشهای آب گرم هم تعبیه شده که مهمانان میتوانند بهطور رایگان از آنها استفاده کنند.
سالن غذاخوری دیر فرانسیسکا، تمامی بودجهی خود را از کمکهای نقدی و جنسی افراد خیرخواه و شرکتهای مواد غذایی و بهداشتی دوسلدورف مثل "مترو"، "هنکل" و "تهکانه" تامین میکند. به گفتهی کشیش آنتونیوس، از میزان این کمکها در ماههای گذشته کاسته شده و در حال حاضر کلیسا مجبور است برای تامین هزینههای سالن از صندوقها و امکانات دیگر استفاده کند. این کشیش کاتولیک امیدوار است که غذاخوری دیر در آینده نیز بتواند از نیازمندان پذیرایی کند: «وظیفهی ما خدمت به مردم ست، نه ارشاد آنها به دین مسیح.»