مهاجران کرد ایرانی زیر آتش نبرد غزه

در بین مزارع اشتراکی کردنشین پاتیش با جمعیت تقریبی ۳۰۰ نفر فقط ۱۵ کیلومتر با غزه فاصله دارد

در جامعه ایرانیان اسراییل کمتر کسی به اندازه کردهایی که در حوالی مرز غزه زندگی می‌کنند به خط مقدم درگیری ای که این روز‌ها بین اسراییل و حماس به راه افتاده نزدیک است.

در این بخش از صحرای نقب عده‌ای از کردهای ایران که در دهه ۱۹۵۰ میلادی به اسراییل مهاجرت کردند در حداقل پنج دهکده کوچک (موشاو) جامعه کوچکی تشکیل داده‌اند.

موشا در اسراییل یک نوع مزرعه اشتراکی است که مانند یک سیستم نیمه سوسیالیست در آن بعضی از ابزار کشت و کار به طور مشترک اداره می‌شود ولی هر خانواده زمین و خانه خصوصی خودش را دارد.

الیاس حریری ۷۶ ساله و همسرش منیر در موشاو اشبول که در تیررس راکت‌های شبه نظامیان فلسطینی است زندگی می‌کنند.

آقای حریری می‌گوید هنوز راکتی به طور مستقیم به سوی محل سکونت آن‌ها شلیک نشده و از این وضع متشنج هراسی هم ندارد.

"هنوز راکتی به طور مستقیم به سوی محل سکونت ما شلیک نشده و از این وضع متشنج هراسی هم نداریم"

الیاس حریری

او می‌گوید: "اگر نیروهای اسراییلی وارد غزه بشوند بد می‌شود. جنگ رو در رو خواهد شد. برای همه بد می‌شود - برای اسراییل برای غزه برای همه. من امیدوارم که این طور نشود. "

خطری نیست؟

در بین مزارع اشتراکی کردنشین، پاتیش با جمعیت تقریبی ۳۰۰ نفر، فقط ۱۵ کیلومتر با غزه فاصله دارد.

تلمبیل، موشاو دیگر کردهای ایرانی، هم در ۲۰ کیلومتری مرز غزه واقع است.

آقای عسگرزاده ۷۷ ساله در تلمبیل زندگی می‌کند.

او می‌گوید: "الحمدالله برای ما هیچ خطری نیست. برای ما هیچ چیز فرق نکرده. همه شب جای خودمان هستیم.‌ گاهی بیدارمان می‌کنند و باید به پناهگاه برویم. راکت‌ها دور و بر ما افتاده اما درموشاو ما نیفتاده."

بسیاری از راکت‌های فلسطینی‌ها از روی این روستاهای کردنشین عبور می‌کند تا به شهرهای بزرگ تری مانند بئرشبع برسد.

از بئرشبع تا مرز غزه هم فقط ۴۰ دقیقه سواره تا مرز غزه راه است.

در ظرف چند روز گذشته این شهر و حومه‌اش بار‌ها هدف حملات راکتی قرار گرفته است.

پژمان ساکن بئرشبع می‌گوید: ‌"یک ذره ترس داره. یک دفعه می‌زنند. نمی‌دونی می‌افته نمی‌افته... یک ذره مواظبیم. توی خیابان زیاد نمی‌گردیم. سعی می‌کنیم جایی باشیم که امن باشه پناهگاه باشه که اگر صدای آژیر رو شنیدیم بریم توی پناهگاه."

او می‌افزاید: روزهای قبل خیلی بیشتر می‌زدند. شب می‌زدند. نصف شب می‌زدند. اما دو شبی هست که ساکت شده شب‌ها کاری نمی‌کنند فقط روز‌ها می‌زنند."