دستاورد تازه هابل:‌ رویت کهکشانی در فاصله ۱۳.۴ میلیارد سال نوری

تصویر بزرگنمایی شده جی ان-زی۱۱ در دل عکس عمیق هابل -
تلسکوپ فضایی هابل دورترین کهکشانی که تاکنون رویت شده را رصد کرده است.
 
این کهکشان با نام رسمی GN-z11 چنان دور است که ۱۳.۴ میلیارد سال طول کشیده تا نور آن به ما برسد.
به عبارت دیگر هابل با دیدن این کهکشان زمانی را می بیند که عمر کیهان فقط ۴۰۰ میلیون سال بوده. به تخمین منجمان مه بانگ (بیگ بنگ) ۱۳.۸ میلیارد سال قبل اتفاق افتاد.
 
منجمان می گویند که در مورد محاسبات خود اطمینان دارند زیرا توانسته اند نور کهکشان را تجزیه و تحلیل کنند.
 
ارزیابی‌ها با سنجش طیف نوری در مورد اجرام بسیار دورافتاده مشکل است، اما اگر عملی شود قابل اعتمادترین تخمین ها را به دست می دهد.
 
جزئیات این کشف به زودی در نشریه "استروفیزیکال ژورنال" منتشر خواهد شد.
پاسکال اوش، نویسنده اصلی این مقاله و منجم دانشگاه ییل آمریکا، گفت: "این واقعا نقطه اوج کشف کهکشان ها در طول تاریخ کیهان توسط هابل است."
 
او افزود: "هابل بار دیگر ثابت کرده که حتی پس از سپری کردن تقریبا ۲۶ سال در فضا، چه تلسکوپ بی نظیری است."
 
او به بی بی سی گفت:‌ "وقتی این تلسکوپ پرتاب می شد، ما درحال تحقیق به روی کهکشان هایی بودیم که حدود ۵۰ درصد تاریخ کیهان را نشان می دادند. اکنون ما ۹۷ درصد گذشته کیهان را می بینیم. این واقعا یک دستاورد عظیم است."
 
با این حال دانشمندان تصور می کنند که این سرحد توانایی های فنی این رصدخانه فضایی است، و برای دیدن گذشته حتی دورتر کیهان باید منتظر جانشین هابل بود. هابل سال ۱۹۹۰ به فضا پرتاب شد.
تلسکوپ فضایی جیمز وب که ساخت آن در جریان است قرار است در سال ۲۰۱۸ پرتاب شود.
هابل در ۲۴ آوریل سال ۱۹۹۰ با شاتل دیسکاوری به فضا رفتابزارهای این تلسکوپ برای دیدن طیف فروسرخ تنظیم شده؛ این بخشی از طیف الکترومغناطیسی است که نور اولین ستارگانی که در کیهان شروع به تابیدن کردند باید در آن قابل رویت باشد.
 
این ستارگان احتمالا ۲۰۰ میلیون سال نوری دورتر از GN-z11 هستند.
دانشمندان مشتاقند این ستارگان اولیه و شرایطی که در آن به وجود آمدند را بررسی کنند.
 
آنها احتمالا غول های گازی بوده اند که از دل گاز سرد و خنثی (از نظر بار الکتریکی) سربرآوردند.
 
این ستارگان غول پیکر درخشش فوق العاده اما عمر کوتاهی داشتند و اولین عناصر سنگین را تولید کردند.
آنها همچنین گاز خنثی در اطراف خود را به اصطلاح "سرخ" کردند - الکترون اتم های آنها را زدودند - تا پلاسمای پراکنده ای را تولید کنند که امروز در فاصله میان ستارگان اطراف خود می بینیم.
 
دکتر اوش و همکارانش می گویند که اندازه GN-z11 یک بیست و پنجم (۰.۰۴) کهکشان راه شیری است و جرم ستارگان آن فقط یک درصد راه شیری است.
 
او گفت:‌ "نکته شگفت انگیز اینکه چقدر (نسبت به اندازه و جرمش) درخشان است، و با سرعت زیادی درحال رشد است و با سرعت زیادی ستاره تولید می کند."
 
"برای همین بعضی از مدل های ما را زیر سوال می برد، اما نشان می دهد که پیدایش کهکشان ها از همان نوجوانی کیهان شروع شده بود، و این پیش درآمدی عالی برای تلسکوپ جیمز وب است، تلسکوپی که حتی اعماق دورتر را خواهد دید تا پیشینیان این کهکشان را نشانمان دهد."
 
این کهکشان را "دوربین دید وسیع ۳" هابل که در سال ۲۰۰۹ توسط فضانوردان نصب شد شناسایی کرد. هابل آن سال برای آخرین بار سرویس شد.
 
دورترین کهکشانی که هابل قبل از این شناسایی کرده بود ۱۳.۲ میلیارد سال نوری از ما فاصله داشت.
تلسکوپ جیمز وب که قرار است دو سال دیگر پرتاب شود بارها بزرگتر از هابل است
+11
رأی دهید
-0

نظر شما چیست؟
جهت درج دیدگاه خود می بایست در سایت عضو شده و لوگین نمایید.