پانزده سال پناهندگی در سفارت آمریکا

کاردینال مجاری که پانزده سال را در سفارت آمریکا پناهنده بود

جولیان آسانژ، گفته که ممکن است یک سال دیگر در سفارت اکووادور در لندن بماند، اما این مدت بسیار کمتر از ۱۵ سال پناهندگی کاردینال مجارستانی در سفارت آمریکا در بوداپست است.

از زمانی که جنگ سرد آغاز شد، اعتراض‌های ضد کمونیستی در شرق اروپا در راه بوده اند. کاردینال یوزف میندزنتی، از کلیسای کاتولیک مجارستان، که در سال ۱۹۵۶ دریافت که نیروهای ارتش شوروی برای تصرف شهر به بوداپست می‌آیند، انتخاب سختی پیش رو داشت؛ بازداشت یا آزادی.

کاردینال میندزنتی که در زمان جنگ جهانی دوم، در دوران نازی‌ها زندانی شده بود، پس از آزادی به یکی از منتقدان صریح دولت کمونیست بدل شد. او در نتیجه این انتقادها، به اتهام خیانت هشت سال را در زندان گذراند و تنها چند روز پیش از ورود نیروهای شوروی توسط نیروهای مخالف دولتی آزاد شده بود.

گروهبان جرالد بولیک از نیروهای گارد دریایی آمریکا که در سفارت آن کشور در بوداپست مستقر بود، گشت روزانه‌اش به پایان رسیده بود که از پنجره به بیرون نگاه کرد که دید دو نفر با لباس ارتشی و دو نفر با لباس روحانی به سمت سفارت می‌آیند.

او که کاردینال میندزنتی را می شناخت، می گوید "به سرعت رفتم با مافوق صحبت کنم و گفتم که کاردینال در حال ورود به سفارت است، باید چه کنم؟ و او هم گفت که وظیفه‌ام را انجام دهم. بنابراین به سوی در سفارت رفتم و آن را باز کردم."

به گفته این گروهبان، در همان زمان پیام رمزی از طرف واشنگتن برای سفارت ارسال شد، اصل پیام این بود: "اگر کاردینال به سوی سفارت آمد، به او پناه دهید."

اما برای گروهبان و نیروهای کم سفارت وظیفه تامین امنیت کاردینال در سفارت، مشکل جدیدی بود.

"شوروی کنترل رادیو ماگیار (رادیو دولتی مجارستان) را بر عهده گرفته بود و در برنامه خبری اعلام شد که آنها به سوی سفارت آمریکا می‌آیند تا کاردینال را بازداشت کنند. این اتفاق نیز تا پیش از ظهر روی می‌دهد."

بنابراین در داخل سفارت گروهبان بولیک و نیروهایش برای مقابله آماده می‌شدند و تمام سلاح‌هایی که در اختیار داشتند را جمع‌آوری کردند.

پس از چند ساعت، روشن شد که نیروهای شوروی به سفارت آمریکا نمی‌روند. اعتراض‌ها نیز با موفقیت سرکوب شد، دولت کمونیست توسط شوروی دوباره بر سر کار آمد و هزاران نفر زندانی شدند.

کاردینال زندگی‌اش را در سفارت آغاز کرد. برنامه زندگی او شامل پیاده روی روزانه در داخل حیاط کوچک سفارت بود، جایی که محافظان مراقب حرکت تک تیراندازان بودند.

این حیاط از سه طرف در احاطه ساختمان‌هایی بود که مورد استفاده نیروهای امنیتی مجارستان بود.

با گذشت ۱۴ سال از مدت اقامت کاردینال، ویلیام شپرد، دیپلمات جدید به سفارت آمد. پیش از آن هیچ چیز تغییر نکرده بود، غیر از آنکه کاردینال زبان انگلیسی آموخته بود. اما با آمدن این سفیر جدیدآ اوضاع تغییر پیدا کرد.

در سال ۱۹۶۳ سازمان ملل به طور رسمی اعتبار دولت جدید در مجارستان را پذیرفته بود. هشت سال بعد، در سال ۱۹۷۱، واتیکان به افزایش ارتباطش با مقامات مجارستان توجه نشان داد و در ۲۸ سپتامبر همان سال، علیرغم مخالفت کاردینال، او سفارت آمریکا و کشور مجارستان را ترک کرد.

هیچ جمعیتی زمانی که او سفارت را ترک می‌کرد، وجود نداشت، اما همسر آقای شاپرد تنها شاهد نخستین قدم‌های کاردینال به بیرون سفارت پس از ۱۵ سال بود.

کاردینال به رم پرواز کرد و کتابی از خاطراتش در طول اقامت در سفارت آمریکا منتشر کرد.

او سپس زمانی که رهبری کلیسای کاتولیک مجارستان را نپذیرفت، توسط واتیکان از سمتش عزل شد.

کاردینال میندزنتی در سن ۸۳ سالگی در سال ۱۹۷۵ درحالیکه در وین در تبعید به سر می‌برد، در گذشت.