روایت شرق از ناتمام ماندن مراسم شهدای جنایت کهریزک

اینجا همه چیز درهم است؛ این خصلت «غم» است. «جنایت کهریزک» سه ساله شد. سه سالگی «جنایت کهریزک» در «مسجد نور تهران» رسمی شد. اینجا همه چیز درهم است؛ شاید گاهی هم برهم. اینجا «مسجد نور» است؛ ساعت 18. هوا اما هنوز هم گرم است. «تیر» است دیگر. باران چند روز پیش تهران، البته هوا را خنک تر کرده. دست کم خنک تر از سه سال پیش. تیر سه سال پیش هم شاید اگر هوا به گرمی امروز نبود، ضربه هایی که پزشکی قانونی می گوید به نسج نرم بدن جانباختگان کهریزک که در شرایط بدی نگهداری می شدند وارد شده، کمی دیرتر اثر می کرد. آن وقت دیگر ضربه های «تیر» ماهی مانند «تیر» بر پیکر شان فرود نمی آمد. کسی هم امروز اینجا جمع نشده بود؛ نه مردم عادی، نه حافظان نظم و نه خانواده کشته شدگان؛ نه اعلامیه ای بود نه نگرانی از برگزاری چنین مراسمی. اینجا همه چیز درهم است؛ آدم های درهم. کسانی که بیرون، گاهی برهم، هم می شوند. جوانانی که برخی مدتی است دستی به صورت شان نکشیدند تا ریشی برای خودشان دست و پا کرده باشند و آنانی که ژلی بر سر مالیده اند تا موهایشان آن گونه که می خواهند فرم بگیرد. نوجوانانی که خودشان را در قامت رزمندگان دوران جنگ می بینند با پیراهنی روی شلوار خاکی یا جوانانی با شلوار جین و عینک دودی و پیراهن همرنگ شده با کفش. اینجا همه چیز درهم است؛ دو نردبان را روی دیوار مسجد تکیه می دهند. یکی این طرف پلاکارد را می گیرد و یکی آن طرف را. پلاکارد که چنان طوماری پرحرف باز می شود، عکس های «محمد کامرانی»، «محسن روح الامینی» و «امیر جوادی فر» هم رونمایی می شود؛ یکی یکی. تصویرها همان تصویرهای سه سال پیش است.
اگر پایشان را به کهریزک نرسانده بودند حالاکمی جاافتاده تر بودند؛ صورت هایشان هم بیشتر رنگ «مرد»ی به خود گرفته بود. «محمد» با آن قد و بالایش حالاورزیده تر شده بود. ریش «محسن» هم حتما پرپشت تر شده بود؛ «امیر» هم خوش سیماتر لابد. این را می شد از سیمای برادران شان فهمید. «معین کامرانی» با برادرش چنان سیبی است که دو نیم شده باشد. «بابک جوادی فر» هم همان تیپ برادر را دارد؛ خوش پوش و خوش قیافه. «محمد روح الامینی» هم عین محسن است. حیا مسلک با پیراهنی روی شلوار و ریشی که به نرمی می زند از بس که اصلاح نشده. اینجا همه چیز درهم است؛ پلاکارد دوم هم در مسجد نصب می شود. رویش نوشته «ما خانواده داغدار شهدای کهریزک پیگیری خود را تا محاکمه و مجازات آمرین اصلی این جنایت ادامه می دهیم.» زمان برگزاری مراسم 18 تا 20 اعلام شده اما رسما با نیم ساعت تاخیر شروع می شود. بیشتر کسانی که از جلوی مسجد رد می شوند، نگاهی از سر تاسف می کنند و زیر لب چیزی می گویند و می روند. پلاکاردها که درست سر جایشان قرار می گیرند یکی کنار گوشم که نه، زیر لب می گوید: «خوش به حال مادر امیر که نیست.»

رو برمی گردانم به سمت نجوا؛ پدر «امیر جوادی فر» است. روی گوشی تلفن همراهش همان عکسی از امیر است که روی دیوار می بینم. اشک از دو چشمش سرازیر می شود. می گوید هشت سال پیش مادر امیر فوت کرد؛ خوش به حالش. می گوید تحمل داغ پسرش، آن هم این گونه، دور از طاقت او بوده. اینجا همه چیز درهم است؛ کم کم برخی کسانی که سه سال پیش کنار این سه تن در کهریزک بودند هم به مسجد نزدیک می شوند. انگار که با هم قراری دارند. آنان که زودتر آمده اند می مانند تا بقیه هم از راه برسند. دور هم جمع می شوند. نیم ساعتی گپ و گفت می کنند و بعد وارد مجلس می شوند. کنار هم گوش تا گوش می نشینند. لابد خاطرات سه سال پیش برایشان زنده می شود. اینجا همه چیز درهم است؛ وارد مسجد که می شویم صاحبان عزا ایستاده اند؛ مثل همه مراسم ختم ها. روح الامینی نفر نخست است، بعد کامرانی و بعد هم جوادی فر. هم غمی همراهی می آورد؛ دست کم برای پیگیری فرجام پرونده شان. «قرآن» ها دست به دست می شود، «خرما» ها خورده و «فاتحه» ها خوانده. پیرمردی که مسوول پخش قرآن است، عجیب دقت می کند کسی بی قرآن نماند. تا به خودت می آیی چند قطره «گلاب» داخل مشتت است و قرآنی در دستت؛ قرآن های وقفی «حاج رضا تهرانی». شاید خانواده او فکرش را هم نمی کردند قرآن هایی که وقف کردند روزی برای این گونه مراسمی باز شود. قاری جوان هم یک نفس می خواند. هم سن و سال سه سال پیش جانباختگان است؛ البته جوان تر کمی.

    اینجا همه چیز درهم است؛ راست و چپ کنار هم. حالانه اینکه جفت جفت هم نشسته باشند ولی هستند. «محمد کیانوش راد» و «علی شکوری راد»و«حسین علایی» از چپ و «رضا طلایی نیک» و «علی امیری» و «یدالله حبیبی» که دبیرکل جبهه «ایستادگی» است از راست. اینجا همه چیز در هم است؛ جوانان و نوجوانان اما بیش از همه هستند؛ هم بازی های کوچه، هم نیمکتی های مدرسه و هم کلاسی های دانشگاه جانباختگان. برخی هایشان حتی هنوز با آداب جمله هایی که باید در این مراسم ها بگویند درست آشنا نیستند. ناخودآگاه به جای تسلیت رو به پدران دوستان جانباخته شان می گویند: «خوب هستید». سوالی نیست لحن شان. بعد هم بی آنکه منتظر جوابی باشند می روند و می نشینند. پاسخ تسلیت ویژه شان توضیح واضحات است. صورت های پدران گویاست؛ حالی نمانده که خوب باشد یا بد. لبخندهای یکی درمیان شان هم برای خالی نبودن عریضه است؛ وگرنه داغ کهنه نشده حالی برای پدر نمی گذارد. حساب مادران هم که البته روشن است. جمله یک ساعت پیش پدر «امیر جوادی فر» در گوشم تکرار می شود که«خوش به حال مادر امیر که نیست.» اینجا همه چیز درهم است؛ فلاش دوربین ها قطع نمی شود.

نه اینکه کسی بخواهد برای آشنایان دور در آن سوی آب ها عکسی بفرستد یا اینکه فقدان این سه تن بعد از سه سال «خبر» باشد؛ نه. عکس می گیرند چون فقدان سرانجامی برای پرونده شان خبر است. اینجا همه چیز درهم است؛ دستور مقام های عالی برای برخورد با «آمرین» انتقال برخی دستگیر شدگان کهریزک وجود دارد اما پرونده کهریزک همچنان به نقطه پایان نرسیده است. اینجا همه چیز درهم است؛ گویی دنیا در عدد «3» طلسم شده است. دست کم دنیای خانواده های جانباختگان. «3» سال از دستور برخورد با «3» مقام قضایی نقش آفرین در جان باختن این «3» تن می گذرد اما خبری از «سرانجام» نیست که نیست. اینجا همه چیز درهم است؛ مراسم مسجد «نور» عادی پیش می رود تا آنکه خطیب مراسم پشت تریبون می آید. «حجت الاسلام یاری» می گوید نه تنها انسان که درختان هم حق دارند و مهم هستند تا شان آدمی را نشان دهد و احترامی که لابد باید گذاشته شود. بعد هم مستقیم می رود سراغ مصاحبه «عبدالحسین روح الامینی» با هفته نامه اصولگرای «پنجره». از رو می خواند و به به و چه چه می کند که پدر «محسن روح الامینی» حق مطلب را ادا کرده است. می گوید انتصاب برخی افراد مرتبط با این پرونده در سمت های دولتی «مصداق نمک پاشی به زخم» است.

سخنران روی خط مصاحبه پیش می رود؛ ناگهان فریادی از بخش زنانه مسجد بلند می شود. برخی از زنان حاضر در مراسم شروع می کنند به همهمه. به سخنان خطیب انتقاد دارند. انتقادها توام با ناله است و فغان است و آه. سخنران خودش را جمع می کند تا هر طور شده ادامه بدهد. اما تدبیرهایش فایده ای ندارد. معترضان بدون توقف «صلوات» می فرستند و «الله اکبر» می گویند. مردان هم به زنان می پیوندند. معترضان آنقدر ادامه می دهند که او مجبور می شود کوتاه بیاید. از جایگاه پایین می آید و به سرعت قصد می کند از مسجد خارج شود. جلوی در، پدر «محسن روح الامینی» جلوی او را می گیرد: «حاج آقا سلام بدهید لااقل». او هم همان دم در «سلام» می دهد؛ رو به قبله می ایستد، بعد به چپ می چرخد و بعد هم دوباره رو به قبله می شود. اینجا همه چیز درهم است؛ این خصلت «غم» است. جنایت کهریزک سه ساله شد.