اسرائیل از مدت‌ها پیش برنامه‌ای برای حمله نظامی به ایران داشته است

یک نمونه از موشک های سنگر شکن یا بانکرباستر آمریکایی

خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی می نویسد برنامه ریزی های اسرائیل برای منهدم کردن تاسیسات هسته ای جمهوری اسلامی ایران امر تازه ای نیست و تدارکات و آماده سازی های آن به سال های دور باز می گردد و این روند آمادگی تا به حال قاطعانه پیگیری شده است.

 
در این گزارش آمده که بیش از یک دهه است که اسرائیل به شیوه ای برنامه ریزی شده و منظم نیروی نظامی خود را به ویژه برای وارد آوردن ضربه احتمالی بر تاسیسات هسته ای ایران آماده می کند. اسرائیل برای این منظور هواپیماهای جنگی خود را به تمرین ماموریت های راه دور فرستاده، بمب های سنگرشکن ساخت ایالات متحده را خریداری کرده و بر توان دفاع موشکی خود افزوده است.
 
تهدیدهای بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل در مورد حمله به ایران، که هفته پیش هنگام دیدار پر سر و صدای او از کاخ سفید شنیده شد، سخنانی توخالی نبود. با آن که احتمال می رود که حمله یک جانبه اسرائیل نتواند همه برنامه اتمی ایران را نابود کند، ولی تصور می شود که قادر باشد دست کم در حال حاضر ضربات سنگین بر آن وارد سازد.
 
یک افسر پیشین نیروی هوایی اسرائیل به نام یفعت شاپیر که هم اکنون تحلیلگر امور نظامی در اندیشکده آی ان اس اس در تل آویو است، به آسوشیتد پرس می گوید: «اگر اسرائیل حمله کند، قصدش بیشتر فرستادن یک پیام سیاسی خواهد بود و نه یک اقدام تاکتیکی  یاجنگی.»
 
اسرائیل در کنار ایالات متحده و دیگر کشورهای غربی به این باور رسیده که ایران در راه اجرای برنامه های اتمی خود گام های کلیدی برداشته است. آژانس بین المللی انرژی اتمی، که وظیفه آن نظارت بر فعالیت های هسته ای کشورهای عضو است، این نگرانی را در گزارش های خود بازتاب داده، ولی در همان حال تاکید کرده که بازرسانش شواهد مستقیمی نیافته اند که نشان دهد ایران به سوی جنگ افزار هسته ای گام بر می دارد.
 
در هر حال، رهبران اسرائیل استدلال می کنند که زمان به سرعت در حال گذر است. آنها صدای خود را در فراخوانی برای یک اقدام بین المللی همآهنگ شده علیه برنامه های اتمی ایران بلند و بلندتر کرده اند، و در همان حال تاکید می کنند که اگر لزوم آن پیش آید، حاضرند خودشان به تنهائی دست به اقدام بزنند.
 
مقامات دفاعی اسرائیل بر این باورند که ایران قادر است در ظرف شش ماه اورانیوم غنی شده در سطحی که مورد نیاز ساخت جنگ افزار هسته ای باشد فراهم سازد. بنا به ارزیابی آنها، پس از این مرحله، به یک تا دو سال وقت نیاز است که ایران بتواند وسائل نصب و پرتاب بمب را نیز آماده کند.
 
اسرائیل می گوید ایران در ماه های آینده بخش کافی از تاسیسات اتمی خود را به زیر زمین انتقال خواهد داد تا از دسترس نیروی هوایی متعارفی خارج بوده و دنیا از متوقف ساختن آن عاجز بماند. اهود باراک وزیر دفاع اسرائیل این وضع را «منطقه مصونیت» می نامد.
 
مقامات دفاعی اسرائیل می گویند که برنامه مقابله با ایران از سال ها پیش در دست تدوین بوده، با این فرض که رهبری عملیات به دست نیروی هوایی خواهد بود و برنامه ای بسیار پیچیده خواهد داشت.
 
اسرائیل در مجموع دارای سیصد فروند هواپیمای جنگی است، ولی به توصیه مقامات، حدود صد فروند از هواپیماهای خط اول در چنین ماموریتی شرکت خواهند کرد. این مجموعه شامل هواپیماهای جنگنده و هواپیماهای همراه به هدف حمله به هواپیماهای دشمن و همچنین نابودی سیستم دفاع ضد هوایی آن و شماری هواپیماهای یاری رسان از قبیل هواپیماهای ارتباطی و جستجو و نجات خواهد بود.
 
قوی ترین بخش از این نیرو اسکادران شماره ۲۴ جنگنده‌های اف – ۱۵ آی ساخت ایالات متحده است که می تواند جنگ افزارهای بسیاری با خود حمل کند که از جمله شامل بمب های هدایت شونده لیزری ساخت آمریکا از نوع جی‌بی‌یو-۲۸ می باشد که ۲۲۰۰ کیلوگرم وزن دارد. این بمب ها که به «سنگرشکن» معروف است، در مرکز اصلی هر عملیاتی قرار خواهد داشت.
 
علاوه بر این، اسرائیل دارای چهار اسکادران هواپیمای جنگنده از نوع اف – ۱۶ آی است که حدود صد فروند را شامل می شود. این هواپیماها هنگام پرواز بسیار چابک تر بوده و قادرند به هدف های زمینی نیز حمله کنند – ولی برای همراهی کردن هواپیماهای تهاجمی سنگین دیگر، بهترین هستند. نیروی هوایی اسرائیل همچنین انواع «هواپیماهای بدون سرنشین و هدایت  از راه دور» را تهیه و تولید کرده است. این پرنده های بدون سرنشین قادر به تامین اطلاعات نظامی، برقراری ارتباطات بی سیم و دادن دیگر نیازهای کمکی برای هرگونه عملیات هستند.
 
کارشناسان بر این باورند که شماری از جنگنده های اسرائیلی، حتی اف -۱۶ که تانکر بزرگتری در آن تعبیه شده، نخواهند توانست بدون سوختگیری در وسط راه، مسیر رفت و برگشت را به طور کامل طی کنند. این امر البته به طولانی بودن مسافت و همچنین میزان جنگ افزاری بستگی دارد که هواپیما با خود حمل می کند.
 
اسرائیل که دارای هشت هواپیمای سوخت رسان است، می تواند در ظرف چند دقیقه تانکر یک جنگنده در حال پرواز را پر کند – گرچه معلوم نیست که این سوخت رسانی در چه نقطه ای از فضا صورت خواهد گرفت، زیرا بخش عمده ای از حریم هوایی این منطقه در خدمت اسرائیل نخواهد بود.
 
اماکنی که در ایران ممکن است هدف حمله قرار گیرد و شامل تاسیسات غنی سازی نطنز و فردو در جنوب تهران می شود، همگی در فاصله ۱۶۰۰ کیلومتری از اسرائیل قرار دارد.
 
شاپیر، افسر پیشین نیروی هوایی اسرائیل می گوید طراحان حمله باید یکی از سه راهی را برگزینند که هر یک با خطرات جدی همراه است.
 
کوتاه ترین راه، پرواز بر فراز اردن و عراق است که در همسایگی ایران قرار دارد. هیچ کشوری توان آن را ندارد که از پرواز هواپیماهای اسرائیلی در حریم هوایی خویش جلوگیری کند، ولی اگر چنین پروازی صورت گیرد، موجب شرمندگی مقامات آن کشورها خواهد شد.
 
چنین رویدادی ممکن است موجب تنش دیپلماتیک در روابط اردن با اسرائیل شود. اردن در حال حاضر نزدیک ترین هم پیمان اسرائیل در میان کشورهای عرب است و چنین امری ممکن است اردن را در معرض اقدامات تلافی جویانه ایران قرار دهد. مقامات اردنی حاضر نشده اند به این پرسش پاسخ دهند که اگر حریم هوایی کشورشان مورد استفاده اسرائیل قرار گیرد، به چه واکنشی دست خواهند زد.
 
مسیر دوم می تواند پرواز به سوی جنوب و از طریق عربستان سعودی باشد. سعودی ها با اسرائیل روابط ندارند، ولی در همین حال که خود را به علت برنامه های اتمی ایران قویا مورد تهدید احساس می کنند، هر گونه نشان همکاری آن ها با کشور یهود موجب برانگیختن انتقادهای بی امان در جهان عرب خواهد شد. سعودی ها نیز ممکن است طعمه خوبی برای ضربات تلافی جویانه ایران باشند.
 
آخرین امکان نیروی هوایی اسرائیل می تواند پرواز از فراز ترکیه باشد. اسرائیل در حمله هوایی سال ۲۰۰۷ به سوریه نیز از حریم هوایی ترکیه استفاده کرد. ولی تصور می رود که از آن هنگام ترک ها شبکه راداری خود را تقویت کرده اند و روابط اسرائیل و ترکیه که روزگاری بسیار دوستانه بود به قهقرا کشیده شده است.
 
یک مقام ترکیه که نخواسته نامش فاش شود به آسوشیتد پرس گفت: «استفاده اسرائیل از حریم هوایی ترکیه، امری کاملا مردود است. اگر اسرائیل بخواهد بدون اجازه از حریم هوایی ترکیه استفاده کند، جنگنده های اسرائیل سرنگون خواهند شد.»
 
هنگامی هم که هواپیماهای جنگی اسرائیل به فراز ایران برسند، با واکنش سیستم دفاع ضد هوایی و جنگنده های آن کشور روبرو خواهند بود. مقامات اسرائیلی می گویند که آن ها این تهدید را جدی می گیرند، ولی بر این باورند که برتری قدرت آتش اسرائیل و همچنین تکنولوژی اختلال در سیستم راداری به آنها امکان خواهد داد ماموریت خویش را به انجام برسانند.
 
بزرگترین چالش برای اسرائیل ممکن است محدودیت قدرت آتش آن باشد. گفته می شود که تاسیسات غنی سازی اورانیوم در نطنز در عمق شش متری زمین قرار دارد و دو دیواره بتونی از آن حمایت می کند.
 
این امر کارآمدی بمب های سنگرشکن اسرائیل را با مشکل روبرو می سازد و پاسخی به این پرسش نیز هست که چرا اسرائیل ترجیح می دهد که ایالات متحده پیشگام انجام این عملیات باشد. نیروهای آمریکایی در حوزه خلیج فارس و در نزدیکی خاک ایران مستقر هستند و آمریکاییان بمب های سنگرشکن قوی تری از اسرائیل در اختیار دارند.
 
ایران همچنین تاسیسات غنی سازی خود را به تدریج به کوهستان های جنوب تهران در فردو منتقل می کند که در ۹۰ متری عمق کوه برپا شده است. به گفته مقامات اسرائیلی، آن چه که قضیه را مشکل تر می کند، استفاده ایران از شبکه های ساخت روسیه است که تاسیسات را زیر پوشش پنهان می برد و در تلاش هواپیماهای جاسوسی غربی برای شناسایی آنها ایجاد اختلال می کند.
 
اسرائیل برای رویارویی با هرگونه تهدیدی، یک رشته سیستم های دفاع هوایی به وجود آورده است. عملیات آزمایشی نسل سوم ضد موشک «ختس» (پیکان) آغاز شده است. این سیستم قادر است موشک هایی را که از راه دور و از جمله ایران پرتاب می شود هدف قرار دهد. اسرائیل همچنین اخیرا یک سیستم ضد موشکی دیگر را به نام «گنبد آهنین» وارد صحنه کرده که در روزهای اخیر توانسته است ۸۰ در صد از موشک هایی را که از غزه به سوی اسرائیل پرتاب شده، هدف قرار دهد.
 
بسیاری از کارشناسان بر این باورند که ایران در صدد برخواهد آمد در صورت حمله اسرائیل، به هدف های آمریکایی در خلیج فارس ضربه بزند و همچنین به کشورهایی چون عربستان سعودی با این فرض که طرفدار حمله اسرائیل بوده اند، آسیب برساند.
 
تصور می رود که هرگونه حمله یک جانبه، با انتقادهای شدید بین المللی نیز روبرو شود. مفهوم این امر آن است که عملیات اسرائیل باید کوتاه مدت و سریع و حتی شاید تنها یک فقره حمله باشد و به صورت یک جنگ هوایی طولانی در نیاید.
 
«اسکات جانسون»، کارشناس پژوهشکده نظامی جینس آی-اچ-اف می گوید: «با در نظر گرفتن این محدودیت ها، حداکثر آن که اسرائیل خواهد توانست برنامه های اتمی ایران را عقب اندازد و نه آن که باعث خنثی کردن آن شود.» به نظر او، «کلید موفقیت در میزان کارآمدی بمب های سنگرشکن» خواهد بود.
 
«دانی یاتوم»، رئیس اسبق موساد می گوید: «حتی اگر اسرائیل نتواند برنامه های اتمی ایران را به طور کامل ویران کند، یک توقف جدی در آن نیز می تواند کافی باشد.»