وقتی که اشک رهبران در می آید

ولادمیر پوتین، رئیس جمهور منتخب روسیه در دیداری با هوادارانش پس از آنکه اعلام نتایج مقدماتی داغ ترین موضوع بحث در شبکه های اجتماعی شد، اشک ریخت. اما خودش گفت که باد سرد باعث ریزش اشک از چشمانش شد.

میخائیل ساکاشویلی، رئیس جمهوری گرجستان، هنگام سخنرانی در تظاهرات دوازدهم اوت ۲۰۰۸ در تفلیس. در آخرین روز از درگیری نظامی با روسیه، او نتوانست احساسات خود را پنهان کند.

همسر جان میجر، نخست وزیر سابق بریتانیا هنگام ترک داونینگ استریت، محل اقامت مقام نخست وزیری در سال ۱۹۹۷، اشک ریخت.

باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در سال ۲۰۰۸ در جمع هوادارانش و هنگامی که درباره مرگ مادربزرگش حرف زد به گریه افتاد.

بیل کلینتون، رئیس جمهور پیشین آمریکا در تشییع جنازه قربانیان بمب گذاری سفارت های آمریکا در آفریقا در ۱۹۹۸ نتوانست اشک های خود را کنترل کند.

در ایران اما گریه کردن مقامات به ویژه در مراسم مذهبی و یادبود، صحنه ای آشناست، هر چند بحران های سیاسی نیز گاهی باعث درآمدن اشک آنان شده است، از جمله گریه کردن آیت الله خامنه ای در جریان یک سخنرانی همزمان با ناآرامی های ۱۸ تیر ۱۳۷۸.