سعدی قذافی؛ لکه ای بر اعتبار فوتبال ایتالیا

سعدی قذافی در حالی که هنوز ۳۰ سالش نشده و رییس فدراسیون فوتبال لیبی بود، تصمیم گرفت خودش هم پا به توپ شود.
 

مهدی رستم پور

 سرهنگ قذافی در بخش آخر «کتاب سبز» که پاسخی به «کتاب قرمز» مائو بود، دیدگاه اش درباره فوتبال را تبیین کرده بود: «رفتن به رستوران و نگاه کردن به غذاخوردن دیگران همان قدر احمقانه است که جمعیتی به ورزشگاه بروند و ورزش کردن دیگران را تماشا کنند.»
 
آبشخور این نظریه را می توان در عواقب گردهمایی مردم در نظام های غیر دمکراتیک، به بهانه رقابت های ورزشی جستجو کرد.
 
در نهم ژوئیه ۱۹۹۶(۱۹ تیر ۱۳۷۵) و در استادیوم طرابلس، یک پنالتی غیر واقعی برای تیمی گرفته شد که متعلق به پسران قذافی بود. فرزندان سرهنگ، تاب اعتراض جمعیت را نداشتند و شروع به تیراندازی کردند و این اتفاقات به صورت زنده داشت از تلویزیون حکومتی پخش می شد!
 
شعار علیه داور در مدت زمانی کوتاه به شعار علیه سرهنگ در خیابان های اطراف ورزشگاه تغییر کرد. منابع غیر رسمی از کشته شدن ۵۰ نفر خبر دادند اما دولت فقط جان باختن هشت نفر را تایید کرد.
 
سایمون کوپر از مولفین سرشناس فوتبال جهان به نقل از یک زن اسپانیایی شاغل در لیبی می نویسد: «از همان بازی به بعد بود که آتش از زیر خاکستر بیرون جهید و مردم در مواجهه با او، انتقادات شان از حکومت لیبی را مطرح می کردند.»
 
پس از آن ماجرا، سعدی قذافی که هنوز ۳۰ سالش نشده و رییس فدراسیون فوتبال لیبی بود، تصمیم گرفت خودش هم پا به توپ شود. در تیم ملی لیبی بازی کند و حضور در لیگ های اروپایی را هم تجربه کند.
 
او بخشی از درآمد نفت را برای تحقق ماجراجویی هایش در اختیار گرفت. با مارادونا تماس گرفت و مشورت خواست. او نیز کارلوس بیلاردو را با سعدی آشنا کرد و بلافاصله قرارداد سرمربیگری اش در تیم ملی لیبی را به امضا رساند.
 
بن جانسون کانادایی دیگر دوست مارادونا نیز مربی بدنسازی تیم ملی فوتبال لیبی شد. همزمان در لیگ لیبی، مدافعان تیم های مختلف از مقابل سعدی قذافی ستاره خودخوانده تیم الاهلی طرابلس می گریختند تا اگر مقدور باشد، او توپ را وارد دروازه خالی کند.
 
لکه دار شدن حیثیت سری A
 
حکایت های فراوانی از حمایت های پیدا و پنهان دولت های دمکراتیک از نظام های توتالیتر وجود دارد. حمایت هایی که گاهی در سرکوب مخالفان داخلی رژیم های خودکامه نیز متجلی می شود.
 
در ابتدای ماه سپتامبر، سازمان دیده بان حقوق بشر اعلام کرد مدارکی به دست آورده که حاکی از وجود ارتباط بین سازمان اطلاعات لیبی در دوران معمر قذافی و سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا)، سازمان اطلاعات و امنیت خارجی بریتانیا (MI6) و دیگر سازمان های اطلاعاتی غربی بوده است.
 
گفته شد که با همکاری این سازمان ها، چند زندانی متواری از لیبی به این کشور بازگردانده شده بودند.
 
بازگردانده شدن علی وکیلی راد یکی از قاتلان شاهپور بختیار آخرین نخست وزیر حکومت پادشاهی ایران و استرداد قاتلان عبدالرحمان قاسملو دبیرکل حزب دموکرات کردستان ایران از سوی دولت اتریش، دو مورد از نمونه های مشابهی هستند که در مناسبات ایران با دولت های غربی رخ داده اند.
 
سعدی قذافی یکی از شش فرزند پسر سرهنگ قذافی است. قاچاق و مصرف مواد مخدر، رانت خواری گسترده، تصاحب شرکت تولید برنامه های تلویزیون در لیبی و البته نقش کلیدی در جمع سران سرکوب اعتراضات بنغازی، از جمله سوابق سال های اخیر سعدی است.
 
او پنج سال در سطح اول فوتبال ایتالیا حضور داشت! پروجیا، اودینزه و سامپدوریا. در تمرینات یوونتوس هم شرکت کرد. هیچ باشگاهی در فوتبال جهان، حتی تیم های طرابلس، به اندازه یوونتوسی ها نفت لیبی را ننوشیدند.
 
سعدی ابتدا می خواست با تیم بیرکیرکارا از مالت قرارداد ببندند و لیگ قهرمانان را تجربه کند، اما وقتی با (پول خون) حتی عضویت در یووونتوس هم شدنی است، چرا مالت؟
 
پولی که شاید می توانست از اعتراضات یک دهه بعد لیبی پیشگیری کند یا دست کم آن را به تعویق بیاندازد، صرف شد تا او عضو هیات مدیره یوونتوس شود!
 
۷.۵ درصد از این باشگاه مشهور، متعلق به لیبی بود و خانواده قذافی موظف بود ۲۸۵ میلیون دلار برای تبلیغ شرکت نفتی تایم اویل روی پیراهن یووه بپردازد.
 
سایمون کوپر در کتاب «فوتبال علیه دشمن» با انتقاد از این اقدام خانواده قذافی یادآور می شود که شرکت های تولید نفت اصولاَ محتاج تبلیغات نیستند و این قرارداد، صرفاً بخشی از جاه طلبی های سعدی قذافی را ارضا می کرد.
 
در پروجیا تست مواد مخدر او مثبت بود. اما غرب باز هم چشمانش را بست و سعدی با پول ملت لیبی در ایتالیا ماند. هنگام انتقال آن پول های هنگفت به حساب تیم های ایتالیایی، اعتراضی به این ماجرا وجود نداشت.
 
اما بهار امسال وقتی بوی سقوط سرهنگ استشمام شد، ایتالیا پس از فرانسه، دومین کشور اروپایی بود که اعلام کرد شورای ملی انتقالی را به عنوان تنها نماینده مردم لیبی به رسمیت می شناسد.
 
سعدی همزمان کاپیتان تیم ملی فوتبال لیبی و رییس فدراسیون فوتبال این کشور بود. اما نهاد فیفا هیچ گاه، بند صریح عدم دخالت دولت در فوتبال را به این کشور گوشزد نکرد.
 
او ده ها میلیون دلار خرج کرد تا۱۰ دقیقه برای اودینزه در دوران سرمربیگری سرسه کوزمی بازی کند که الان هدایت پالرمو را بر عهده دارد.
 

سعدی قذافی و دیگر برادرش محمد، بازیکنان فوتبال را بدون اطلاع کادر فنی انتخاب می‌کردند و مدیران فنی از حضور بازیکنانی که اصلاً آنها را نمی شناختند، تعجب می‌کردند! بازیکنی که از اوامر فرزندان سرهنگ سرپیچی می کرد، مجبور بود از فوتبال کناره‌گیری کند.
 
در ۳۴ سالگی به سامپدوریا پیوست و اگر شهوت فوتبال در او فروکش نمی کرد و اوضاع سیاسی لیبی به وضعیت امروز و مرگ سرهنگ منتهی نمی شد، او حالا در ۳۸ سالگی می توانست همچنان عضوی از یک باشگاه بزرگ اروپایی باشد.
 
تخریب ورزش لیبی
 
سعدی و دیگر برادرش محمد، بازیکنان فوتبال را بدون اطلاع کادر فنی انتخاب می‌کردند و مدیران فنی از حضور بازیکنانی که اصلاً آنها را نمی شناختند، تعجب می‌کردند! بازیکنی که از اوامر فرزندان سرهنگ سرپیچی می کرد، مجبور بود از فوتبال کناره‌گیری کند.
 
وقتی او در الاتحاد و الاهلی طرابلس بازی می کرد، داوران قبل از دمیدن سوت به او نگاه می کردند و البته نیروهای امنیتی هم در جایگاه مشوق.
 طی سال‌های طولانی تیم‌های ملی رشته های مختلف ورزشی در لیبی در مسابقات کشورهای آفریقایی حضور نداشتند.
 
عصام الکادیکی از مقامات اتحادیه فوتبال لیبی گفته است؛ قذافی دستور داده بود در گزارش‌های فوتبال، نام بازیکن‌ها برده نشود و تنها شماره لباس آن ها ذکر شود.
 
سعدی که برای قرار گرفتن در ترکیب تیم اش نیازی به حضور در تمرینات نداشت، فرصت کافی در اختیار داشت تا رویاهای مغشوش اقتصادی اش را هم عملیاتی کند.
 
مثلاً پروژه احداث یک هنگ کنگ نیمه مختار در لیبی، بین طرابلس و مرز تونس. البته چنین ایده ای از ذهن کسی تراوش می کرد که اقامت کوتاه مدت اش در یک هتل ایتالیایی در تابستان سال ۲۰۰۰، صورتحسابی ۳۹۲ هزار یورویی برای او در پی داشت.
 
ویدیویی با بیش از ۱۰۰ هزار بازدید کننده در شبکه یوتیوب وجود دارد. فوریه سال ۲۰۰۳ کانادا و لیبی در دیداری دوستانه مقابل هم قرار گرفتند. وقتی پسر دیکتاتور حتی توان راه رفتن هم نداشت، دستور تعویض خودش را صادر کرد.
 
او در اقدامی ناباورانه که طولانی ترین تعویض جهان نام گرفته است، با تمام بازیکنان کانادا، کادر داوری و کادر سرپرستی حریف دست داد و چند دقیقه بعد، از زمین خارج شد.
 
ویدیوی دیگری هم هست که به بازی سعدی در دیدار کالیاری و اودینزه اختصاص دارد. تماشاگران ایتالیایی فقط هو می کنند و می خندند.
 
اما ویدیوهای حکومتی را هم می توان در شبکه یوتوب دید. با تیترهای مشترکی که مدعی گل های زیبای سعدی هستند. البته ویدیوها کاملاً گویا هستند. مثلاً زمانی که او پشت ضربه پنالتی می ایستد و دروازه بان با حرکتی واضح، اجازه گل شدن می دهد.
 
ID حکومت قذافی در شبکه یوتوب، از سال ۲۰۰۹ به بعد دیگر لینکی ارسال نکرده بود. این قبیل تبلیغات رسانه ای و هزینه های میلیون دلاری، مانع از آن نبود که در یکی از بازی های لیگ لیبی، تماشاگران حاضر در ورزشگاه طرابلس، الاغی را با پالان شماره ۱۰ به زمین نفرستند.
 
فوتبال لیبی حالا در غیاب او آزادانه نفس می کشد. مارکوس پاکه تا، که تیم های نوجوانان و جوانان برزیل را به قهرمانی جهان رسانده، هدایت تیم ملی لیبی را برعهده دارد.
 
جمال ماهامت در براگای پرتغال بازی می کند و در لیگ ایرلند، کویت، مراکش و تونس نیز لیبیایی ها حضور دارند. بازیکنانی که دیگر موظف نیستند همه پاس ها را به سعدی قذافی بدهند، با سلیقه او در ترکیب تیم قرار بگیرند یا از فهرست تیم ملی خط بخورند.

جهت نمایش ویدئو در یوتوب اینجا کلیک کنید. جهت دانلود ویدئو اینجا کلیک کنید.

https://www.youtube.com/watch?v=ybA8XpWYV1A

لینک دانلود مدیافایر